B L O G • // Grote gesprekken

"Pap!" Gevolgd door een korte stilte. "Ikke wakker, isse niet meer donker." "Paaaaap."

Ik sta aan, niet direct, duurde even, kort kreuntje van het gevoel te vroeg wakker gemaakt te zijn, kijk ik op mijn telefoon en zie dat het over achten is. Lekker toch nog anderhalf uur na de wekker van mijn man kunnen slapen.
Ik kom uit bed, beetje houterig. "Paaaaaap, ies niet meer donker, ikke wakker." Schreeuwt de jongste weer vanuit zijn kamer.
In mijn ondergoed slaap uit mijn ogen wrijvend en met een hoofdpijn die lijkt alsof het een goed feestje was vannacht, (waar was het feestje?) strompel ik naar de naastgelegen kamer.

"Huh, mam" is de begroeting die ik van mijn zoon krijg en hij ploft uit een staande positie weer in zijn bedje.
"Ook hallo Shayn. Ben je wakker? Is het licht buiten?"
"Ja isse niet donker meer."
"Wil je eruit, lieverd?" Vraag ik aan de peuter die inmiddels weer staat en het gordijn aan het wapperen is om de kamer te verlichten met de opkomende zon.
Gelukkig werd deze vraag enthousiaster beantwoord met uitgestrekte armen.
Wanneer ik hem naar de commode til komt de diepgaande conversatie pas echt op gang.
Wij praten eigenlijk best veel met wat we doen, wat we zien, wat iets is. Om woorden te leren en praten en kletsen onderdeel te maken van ons ochtendritueel.

"Mama, ikke kleren aan." En wijst naar zijn shirt, broek en sokken waar hij tegenwoordig in ligt te slapen omdat hij zijn slaapzak en een eventuele deken steeds van zich af duwt. "Jij niet." En prikt met zijn vingers in mijn blote nek.
"Ja klopt. Jij slaapt in je kleding omdat je het anders koud krijgt en ik niet, want ik slaap onder een deken." Is mijn volledige antwoord.
"Jij geen kleren aan, jij blote bassie." Is zijn reactie hierop.
Ik moet lachen en geef hem gelijk. Hij is alleen nog niet klaar met de observatie blote bast.
Hij pakt met zijn twee handen mijn borsten vast en wiegt ze heen en weer alsof hij ze probeert te wegen.
"Grote tietuh."
Ik moet wat lachen. Hebben we hem dit letterlijk zo geleerd of leert hij nu verbanden te leggen tussen groot, wat we een keer geleerd hebben en tieteh van lichaamsdelen, alhoewel ik het woord borsten meer kan herinneren. "Paaaaaaap?"

Als hij klaar is met zijn weegsessie en mijn opdracht om te gaan liggen voor zijn luier eindelijk in zich opneemt en omzet in een actie, gaat de conversatie verder zodra zijn luier af gaat.

"Oeeee bommetje. Veel plast."
En vervolgt zijn gesprek.
"Ikke grote piemul."
Zijn benaming voor wat zijn piemel doet in de vroege ochtend.

"Mama, jij tutje."
Ik bevestig dat hij gelijk heeft. "Ik ben een meisje en jij een jongetje, daarom heb ik een tutje en jij een piemel."

Waar ik graag weer verder wil gaan naar een ander onderwerp en hem vraag wat hij zo wil eten en of we beneden wat gaan drinken, heeft deze jongen er nog geen genoeg van.
"Ik jou tutje kijken."

En daar kwam mijn serieuzere blik.
Terwijl ik hier aan een bijna 3 jarige een stukje seksuele voorlichting geef over grenzen, denk ik alleen maar, 'Paaaaaaap!'