B L O G • // Gouwe Ouwe

We hebben er weer eentje voor in het plakboek en een ere plek in mijn blog.


Onze grappenmaker heeft weer een flink staaltje acteerwerk geleverd en zodoende de in april goed voorbereide grap begin juni laten droppen.

"Jij kleine boef! Nu snap ik je opmerking in april pas." En begin ontzettend te lachen. Kijk naar het a5 papiertje welke we van school hebben gekregen waarop de bestelcode voor de schoolfoto's staan, met linksbovenin de schijnbaar beste foto van Ayven om mij als ouder te overtuigen van een aankoop.

Tegen april aan, als de schoolfotograaf zichtbaar in de agenda onder de aandacht komt, koop ik nog matchende shirts voor de schoolfoto. Dat 'twinning' met zijn drieën vind ik dan geestig. Ook in de hoop dat ze dit jaar misschien wèl de broers foto krijgen. Check zelfs het weer, zodat ik weet of het lange mouwen of korte mouwen moeten worden.
Er gaat nog een afspraak bij de kapper in de agenda en dan is mijn taak volbracht.
De rest van de invloed ligt volledig bij de jongens zelf en de timing dat ze op de foto gaan.
Zoals na gym of buitenspelen met heerlijk bezwete en rood aangelopen hoofden, of na het eten waar ze de poetsvegen niet meer uit de kleding krijgen is iets waar ik geen invloed meer op heb.

Elsa zong het al "let it gooooo".

Als ik Ayven enthousiast begroet en ondertussen de jas en tas in mijn handen worden gemoffeld krijgen we een recap van zijn dag.
"Jij gaat het echt niet leuk vinden mama. Ik ging boos kijken op de foto." Aangezet met een gemaakt duivels lachje.

Met zijn woorden in gedachten, kijk ik nog eens goed naar de foto op de bestelkaart en kan alleen maar neeschuddend grijnzen van oor tot oor met een onderdrukt lachje.

Als ik naar de website navigeer, heb ik nog enige hoop dat er wellicht nog een foto online staat welke iets beter bij die van zijn broers matcht.

Als ik de 3 foto's spot ga ik alleen nog maar meer lachen. Hier was geen redden aan voor de fotograaf. Nog 3 poses geprobeerd, maar overal staat hij er ongeveer hetzelfde op. Zelfs het krukje mocht niet baten en komt wat bleekjes over.

Inmiddels, zonder Ayven om mij heen, lig ik onder tafel van het lachen.

Ik speel inmiddels een soort toneelstukje in gedachten af waarin ik de fotograaf met Ayven bezig zie. En denk aan de instructies die ze tevergeefs gegeven heeft rondom de mimiek van zijn hoofd.

Waar ik in april meer vragen over de gehele dag stelde en wel dacht dat het los zou lopen met zijn ik-ging-boos-op-de-foto statement, herinner ik deze woorden maar al te goed nu ik de beste uitvoering van boos kijken als voorbeeld op de site zie staan.

Als ik kijk naar het contrast met de klassenfoto kan ik eigenlijk niet meer stoppen van het lachen. 

Dit wordt een gouwe ouwe plaat.
Niet in muziek, maar wel qua foto. 
En daar hoef ik mij niet een boos over te maken.

Wat een heerlijk ventje is het toch ook.