G A A N • M E T • D I E • B A N A A N

Iedere keer als ik met de tram ga is het gigantisch druk op het beginpunt. Zelfs al sta je er als opdringerige reiziger als eerste op de halte, zodra je je tram kaart uit je tas pakt omdat het gevaarte nadert, lijkt de tramhalte wel een 3e wereld land waar alle hongerige kinderen ineens uit het niets opduiken om je net gepakte sandwich afhandig te maken. Vechten met de ellebogen voor je plekje hee ft weinig zin. Je krijgt de val dood blikken en per ongeluk tenen trappende poten over je heen. Ik als kleine autist heb wel een voorkeur voor een plekje in zo een overvolle tram. Enkel om deze te bemachtigen moet je tactisch slim zijn. Nu weet je wat mijn missie is iedere ochtend die nagenoeg in 90% van de gevallen lukt. Mijn geheim? Mijn overweldigende brede goedemorgen ik ben vrolijk glimlach opzetten als de tram nadert. Schijnbaar zijn deze schaars, want 90% van de trambestuurders stoppen met een identieke smile op het gezicht voor mij, zodat ik iedere morgen met een goeeeeedemorge

Jongens geen paniek! Het was geen aardbeving of iets dergelijks. Gewoon een plaatselijke val van deze dame. De blauwe plek op mijn elleboog van het scooter incident is nauwelijks meer te zien, de snee in mijn voet van het staan in een kapot bierflesje is zo goed als genezen en mijn hersenschudding van de begroeting met het aanrechtblad is ook alweer een tijdje geleden, val ik net op straat met de hond uitlaten. Ja helemaal niets spectaculairs! Gewoon me myself and Macho. Geen rijdend voertuig, gevaarlijk glas of aanrecht in de buurt! Enkel een stoep, te grote slippers en een inschattingsfout. Mijn enkel vreselijk verzwikt, mijzelf opgevangen met mijn twee handen waar de schaafwonden op branden, maar kon niet voorkomen dat mijn knie tegen de straat sloeg. Tja ook een schaafwond en mijn knie een opkalefater gehad. Lekker hoor brokkenpiloot! Mooiste van alles, lig ik op straat, met de niet zo meelevende hond nog aan de lijn (moest zeker heel nodig zijn eigen behoefte kwijt, of hij