G A A N • M E T • D I E • B A N A A N

Overbezorgd roep ik Dyordan na als hij naar bijvoorbeeld een schommel rent. 'Pas op, de kans dat je valt is erg groot.' Ken je dat, altijd maar waarschuwen, bang dat je precious hard op zijn muil gaat en een schrammetje krijgt, of zelfs een "oorlogswond" waar hij over 18 jaar waarschijnlijk, met een biertje in zijn hand, mee pogt of een toekomstige partner wil imponeren? Hoe dan ook, waar we ook zijn, als hij nogal onbehouwen ergens op afsjeest, klimt of klautert, heb ik mijn waarschuwingen al klaar. 'Kijk uit.' 'Pas op.' 'Doe voorzichtig.' 'Iets rustiger.' 'Het is glad.' 'Niet rennen.' 'Lopen graag.' 'Goed vasthouden.' 'Kijken wat je doet.' 'Een ding tegelijk.' 'Niet dringen.' 'Omdebeurt.' Ja natuurlijk word ik er ook moe van en zie ik de reacties op gezichten van anderen ook wel, als zij hun kids van een afstand gadeslaan. Ja ik ben zo een moeder die erachteraan sjo

Poing poing, stuiter stuiter. Dat is Dyo, Ayven niet. Althans in normale omstandigheden. Maar eergisteren, pfff wat was dat! Aan de speed, ik zweer het. Grote ogen en onzin uitkramen. Daarnaast behoorlijk met zijn benen op het matras 'ploffen'. Leek overigens ook wel of hij teut was. Zodra je hem pakte begon hij langzaam te lachen. Ondeugend. Langzame 'he he' of 'ha ha'. En het werd later en later en maar brabbelen, kirren, gekke geluiden maken en ongecontroleerd bewegen met de armen en benen, maar ook weer niet zorgelijk ofzo. En weer lachen. Grote ogen. Helemaal koekwaus. Hij hield Dyo wakker, ze lagen op een kamer hier. Dyordan snapte de nieuwe rolverdeling ook niet helemaal. Ayven opgepakt en meegenomen naar onze kamer. Wij waren al moe. Ayven nog lang niet. 'He he.' Fristi. Bedankt. #eerstekeerfristi #meteenlaatstekeer