B L O G • // Niet voor herhaling vatbaar

Bedankt McDonalds medewerker voor het uitbreiden van de vocabulaire van onze 6 jarige!

Zo ik val maar meteen met de deur in huis, want een 'compliment' moet je eigenlijk gelijk in de pocket steken.

Alhoewel, was het maar zo'n feest.

Een tijdje geleden waren Dyo en ik in de McDonalds, en hadden binnen een bestelling geplaatst om met ons mee te nemen.
Dyordan wilde graag naar binnen, en ik wilde graag meenemen, zo doen we dat, het beste van twee werelden en denken in oplossingen.

Uiteraard netjes op de zuil aangegeven door de knop 'meenemen' in te klikken, zoals het hoort natuurlijk.

Toen we enthousiast opstonden nadat we ons nummer op het scherm zagen, kwamen we erachter dat alles op dienbladen stond.
Op zich niet erg, denken in oplossingen, pak wat zakken en pak de bestelling in.
Op een vriendelijke constatering van ons dat we het graag mee wilden nemen, draaide de dame achter de counter zich om met een tjuri en riep naar haar collega, 'Hey kaolo, je moet lezen.'
Ja zeker, in ons gehoor afstand. En als je denkt, goh dat ontglipt haar per ongeluk, er komt nog wat achteraan.
"Nu moet ik alles inpakken." Gevolgd door een zucht.
Het is heel vervelend werken, en al helemaal als je collega's het je zo moeilijk maken.
Begrijp ik.
Gelukkig zagen we door het volledig uitgestalde menu wel dat er een milk shake ontbrak en wat sausjes.
Na de vraag van deze dame 4x beantwoord te hebben, wil ik haar bijna hetzelfde noemen. Maar hey blijf netjes.
"Alleen de kleine vanille milkshake mist nog."
Kom op meid, 3 drankjes en je kunt niet zien welke van onze order mist?

Een madame jeanette mag er wel in. Het inpakken gaat ontzettend onhandig en langzaam. Ik begrijp nu haar frustratie. Is ze wel ingewerkt op dit station?
Mijn halve patat wordt verspild en zo met het papier van het dienblad weggekeild.
Drinken wordt in de warme tas ingepakt en de tas staat al half op scheuren, alhoewel het nog wel twee keer het gewicht wat er nu in zit aan had gekund.

Ik loop hoofdschuddend weg met Dyo en een paar tassen die half gevuld zijn.

Dyordan herbeleefd in de auto hetgeen wat we net hebben aanschouwt en vraagt mij wat er met die vrouw aan de hand was.
Tijdens ons gesprek probeer ik uit te leggen dat kaolo eigenlijk heel lelijk is om te zeggen en dat hij het niet moet gaan herhalen, zoals hij net in de auto deed.

Vandaag gingen we ook naar de McDonalds. Niet voor het eten maar voor een beloning. Jawel onze moeilijke eter, waar we al menig oplossingen voor geprobeerd hebben, hebben we vanavond zover gekregen dat hij zijn bordje köfte leeg at, omdat de beloning een McFlurry zou worden.
Ondanks dat belonen eigenlijk niet zou moeten hoeven ben ik trots op deze prestatie.

Op de parkeerplaats herinnert Dyordan het poepgat gesprek van de vorige keer weer. En herhaalt wat zich toen heeft afgespeeld. Inclusief het woord.
Ik ben verbaasd dat hij het na twee keer horen zo goed heeft onthouden.
Hij weet zelfs dat het niet netjes is want hij zegt het iets zachter dan de rest van zijn zin op volume.
Met Ayven op de achterbank vraag ik hem dit woord niet meer te zeggen en hij knikt.

Eenmaal thuis gaat Dyordan naar het toilet. Zoek er verder niets achter, tot ik de deksel hoor dichtklappen en hem staand op de deksel met de semi permanente krijtstift (ja hij gaat lastig tot niet van deze krijtverf af) een tekst op de muur zie schrijven.

"Maar heb het niet meer gezegd mam."