B L O G • // Cadreaulletje

Heb het al vaker benoemd, geen kamertje in dit huis is voor mij een goede verstopplek. Zelfs het kleinste geurigste kamertje niet.

Gelukkig was het nu een aangekondigd bezoek, omdat ik alleen was.
"Jongens als iemand mij nodig heeft, moet eerst even naar het toilet en daarna gaan we tandenpoetsen en naar bed."

De deur werd nu niet opengetrokken, sterker nog, hij stond al open om een oogje in het zeil te kunnen houden op mijn 3 geweldige lieve-doen-nooit-wat-stiekem-of-gemeen-jongens. Soort schijnveiligheid, want welk dilemma zou ik toch hebben als ik nog niet klaar ben met the number two en er gebeurt wat in de woonkamer.
Ren ik dan butt-naked naar de woonkamer als scheidsrechter?

Een klein jongetje van 3 rende naar de deuropening met een brede glimlach op zijn gezicht. Een tandartsreclame zou trots zijn op de kleine witte tandjes die mij glanzend toelachten.

Er werd geklapt, enthousiast geklapt. Ik heb zelf het moment gemist waar ik dat aan verdiend zou hebben, maar het verlossende woord kwam eruit, toen het klappen stopte en hij mij een knuffel gaf.
'Mam, wat goed! Je hebt gepoept op het toilet. Nu mag je een cadeautje uitzoeken.'

Ik nam de staande ovatie in ontvangst, de rollen waren omgedraaid. 

"Jaaa, ik ben zindelijk, ja toch Ayven!" En semi nonchalant probeerde ik met mijn rug de spoelknop in te drukken, want deze aankonding betekende dat de woonkamer dus naar roosjes rook.