B L O G • // To speen, or not to speen • HAMLET

Mijn peuter en een speen, tot ruim 6 weken geleden, een hechte combinatie, daar durf je niet tussen te komen. Een match made in heaven, zeg maar.
Het is zijn gemak, veilige gevoel, zijn troost, even zen moment en mogelijkheid om rustig te worden. Voelt hij zich niet lekker dan is zijn speen zijn beste vriendje. Is hij moe maar wil of kan hij niet slapen, dan is dit maatje er weer voor hem. Wil hij even zitten, concentreren in eigen space, jawel dan sabbelt hij het liefst op zijn speen.

Naarmate hij er steeds meer mee vergroeide, maakte ik mij steeds meer zorgen. Hoe gaan we dat ritueel ooit aanpakken als we gaan afkicken. Hoe gaat hij het sabbelen op een speen afleren als hij nu al moord en brand schreeuwt als we hem niet mee hebben genomen? Cold turkey?

Aan de ene kant vind ik het ongezond. Een kind van twee die nog steeds aan de speen is en daar zijn comfort in zoekt. Ik ben bang voor de horrorverhalen wat betreft scheefstand van zijn ienie minie tandjes. Ook word ik er gek van dat hij er zo afhankelijk van is, waarom kan ik hem zelf de troost niet bieden? Waarom kan zo een stom plastic ding mama’s liefde overtreffen. Ben ik jaloers? Nou misschien een beetje.

Aan de andere kant vind ik het ook wel fijn dat ik een speen heb om hem troost te bieden. Dat hij bij ziekte lekker op de bank kan liggen tegen mij aan, met zijn goede vriend, en hij zich zo in ieder geval iets minder ellendig voelde. Van beide walletjes eten noemen we dat maar even.
Ik dacht ook, jammer wat anderen ervan vinden, het gaat erom wat mijn kindje nodig heeft.

En tja, dat was dat ellendige ding.

De dag dat de speen de deur uit zou gaan stelden we voor ons uit. We hebben het een paar keer tevergeefs geprobeerd. Maar ik denk dat ik er zelf ook nog niet klaar voor was, want echt voet bij stuk houden, deed ik niet.

Meneer heeft inmiddels een volledig peutergebitje en deze tandjes kunnen bijten. Zo ook in zijn spenen. Ene speen na de andere sneuvelde. Door het geknarsetand en bijten lieten deze siliconen vriendjes het afweten. Er kwamen scheuren in de relatie.

Na 3 begrafenissen in de prullenbak, ging ik op mijn knieën. “Lieve schat, al je spenen gaan naar de haaien van dat gebijt. Ik kan ze niet meer reanimeren, we zoeken ook geen vervanger, het is geen goudvis! Dus als de laatste twee ook het loodje leggen, heb je pech en ben je op jezelf aangewezen. Capice?” dacht ik, bij wijze van afscheid.

Mijn peuter staarde ondertussen naar de diepe oceaan, ergens onderin mijn brabantia lag zijn felgekleurde speen te spartelen. Dyordan zwaait er naar en zei “daag speen.”

Dit was mijn kans.

Ik ging uiteindelijk op ooghoogte zitten, deja vu, keek mee in de prullenbak en zei “We hebben nu nog twee spenen, als die ook kapot worden gebeten, gaan zij ook de prullenbak in. Dan heb je geen speen meer. Begrijp je dat?”

“Oke, mam” kreeg ik terug.

Gaat het echt zo makkelijk?

Begrijpt hij mij echt?

Twee dagen later konden de condoleances er alweer uit. Helaas, pindakaas geen speen meer.

Ze werden weggegooid door Dyordan zelf. Hij zei ze weer gedag en deed demonstratief de prullenbak dicht.

Ik kneep hem voor de avond. Wat als we gaan slapen?

Dyo vroeg om zijn speen, beetje huilerig maar ik kon hem uitleggen dat grote jongens waarvan de spenen kapot zijn gegaan, altijd nog een tutteldoekje hebben. Een vierkant 'spuugdoekje' toverde ik achter mij vandaan. Een doekje die je over je neus kunt strelen als je verdrietig bent of moe. Kan fijn kneden in je handjes als je even niet lekker in je vel zit. Of gewoon zacht tegen je aan kunt houden.

Hier kon hij zich in vinden.

De volgende ochtend, zo trots als een pauw, dat hij geen speen meer hoefde te hebben, keek ik naar mijn groter wordende vent.

Nu iets meer dan 6 weken geleden.

Zijn broertje, geboren eind november, is van een heel andere kaliber. Hij heeft het niet zo op de speen. Hij sabbelt op zijn vuistje, maar het allerliefst wordt hij gewoon knuffelend getroost.

Nu ik hem de hele avond op mijn arm heb liggen, mijn arm lam is, en niet van het uittypen van deze blog, ik mij bijna niet durf te verroeren, zelfs niet het weg trappelen van mijn volle blaas, verlang ik naar een speen...