B L O G • // Bliep

"Je raadt nooit wat mij nu weer is overkomen." Vraag ik mijn man als ik de twee boodschappen tassen in de gang zet en terugloop naar de auto voor de derde gevulde tas.

"Nou, je hebt schade gemaakt?" Antwoordt mijn man.
Alhoewel ik eigenlijk lichtelijk teleurgesteld ben in zijn vertrouwen in mijn rijvaardigheid, herpak ik mijzelf snel. "Ik zei iets wat je nooit zou kunnen raden."
Ik wachtte op zijn interesse, hij zat inmiddels alweer aan zijn warme lunch en toen hij wachtte met het indrukken van de play knop op de tablet, wist ik dat ik zijn aandacht had.
"Nou, vertel."

Alhoewel ik bij hem direct naar de clue sprong, neem ik jullie nog even mee in de gebeurtenissen en gevoelens die uiteindelijk geleid hebben tot dit moment.

Het is vrijdag, mijn standaard vrije dag, waarop ik meestal na het wegbrengen van de oudste twee naar school, met de jongste ga zwemmen.
Leek mij leuk, omdat hij het leuk vond, maar het valt mij wel zwaar omdat ik zwemmen echt geen ruk aan vind voor mijzelf. Oma handen, je netjes moeten (van mijzelf) scheren, haren knoperig en hele lijf ruikend naar chloor. Daar komt bij het plakkerige aankleden van zowel je kind als jezelf.
Alles voor een goed doel, sleep ik mijzelf iedere week weer, als hij of zijn broers niet ziek zijn, naar het zwembad.
Omdat hij woensdag en donderdag op de opvang zit en vaak een ABC-tje doet met welke ziekte hij nu weer mee naar huis neemt, de meeste ziektes net na het weekend zijn intrede doet, komt vrijdag vaak net te snel voor herstel. Zo ook deze vrijdag.
Vanochtend had ik dus geen enkele haast. Papa was zijn enige vrije vrijdag in 5 weken ook weer vrij, dus kon die heerlijk de boys naar school brengen. Ik leek in mijn slaap door een vrachtwagen aangereden te zijn, dus kwam wat gevouwen uit bed.
Het getreuzel op de ochtend nam ineens om 10.20 uur een totaal haastige wending aan omdat ik mijn  tandartsafspraak van 30 minuten later niet wilde missen.

Heb met mijn lichtelijke misofonie, het schrapen van tandsteen van mijn kiezen, weer overleeft. In gedachten in de auto richting de supermarkt. Waar ik bij het stoplicht tot het besef kom dat ik helemaal niet naar de Albert Heijn wilde in de wijk aan mijn linkerhand, maar ook langs de kruidvat moest in de wijk aan mijn rechterhand.
Met een toeristische omweg over bouwwegen en landweggetjes kwam ik later als gepland aan bij de winkel.

Parkeerde de auto dicht bij de kruidvat en Albert Heijn en verderweg van de Action. Maar toch riep die winkel mijn naam en ik luisterde braaf.
Heb niets nodig, maar pakte toch een mandje. En zo stond ik de schappen te scannen op mogelijk bruikbaar materiaal. Had ik spullen in mijn handen om de handigheid nog eens te overdenken, en maakte ik keuzes in kleur, om vervolgens op het laatst te overwegen of ik het echt wel nodig had.
Prijskaartje flikkerde in neon cijfers, waarop ik af en toe toch wat in mijn mandje stopte. YOLO.

Kruidvat was snel, linea recta naar de kassa, pakketje ophalen en gaan. Buiten een overwinning, dat ik mij hier niet heb laten verleiden.

Door naar de appie. Alhoewel ik netjes met een lijstje boodschappen door de winkel ga, heeft een inmiddels knorrende buik een andere agenda.
Zo nu en dan verval ik in het oude patroon en pak ik artikelen die niet op de lijst staan.
Hou van zelfscannen, je kunt zien wat items kosten als je scant, je wordt getriggerd als je een bonusaanbieding mist, je hebt overzicht van wat je al kwijt bent en omdat ik scan met mobiel, worden de artikelen van mijn lijstje afgestreept en dat geeft rust en een goed overzicht wat we nog moeten halen.
Dat het wifi bereik op blind spots in de winkel soms wel frustratie geeft neem ik op de koop toe.

Ook hier verlies ik toch wel behoorlijk wat tijd met winkelen.
Ik zoek producten op plekken waar ik ze logischerwijs zou verwachten maar ze niet kan vinden.
Mompel wat over het beperkte assortiment, en dat voor deze vrij grote winkel. Loop een pad soms meerdere keren door en scan wat artikelen die niet van mijn lijstje worden afgestreept waardoor ik weet dat ik toch de verkeerde heb meegenomen.
Maak wat correcties en doe wat prijsvergelijkingen. Zo valt het ook op dat er twee soorten producten door elkaar in de schappen liggen en ik erin gestonken ben.
Na de speurtocht met succes te hebben afgerond loop ik af op de zelfscankassa's. Voldaan met 3 goed gesorteerde gevulde tassen.
Ik weet voor bijna 90% zeker dat ik gekeurd ga worden, zoals altijd, omdat ik te lang in de winkel ben geweest en best een aantal keer geplust en gemint heb op mijn lijst.
Ben ervan overtuigd dat dit een van de triggers is waarop de Albert Heijn toetst, want ik ben altijd de gelukkige.

En ja hoor, bingo.
Er komt een dame op mij afgelopen, vriendelijk uitleggen dat ik geselecteerd ben voor de steekproef. Nou yippie ya yo zeg ik met een verzuchtende stem.
Ben altijd de lul en aangezien ik behoorlijk heb lopen treuzelen, op tijd terug wil zijn voordat onze hele wijk volloopt met auto's met ouders die hun kinderen van school moeten halen en ik nog even wat voor mijzelf wilde doen, voordat we de kids moesten halen en met hen naar de tandarts moesten, ben ik niet in heel opperbeste stemming.
Ze begint braaf alle artikelen te scannen om aan haar target te komen, ze vraagt of ik haast heb, en mompel van wel, maar goed denk ook, ze moet ook gewoon haar werk doen. En op dat moment kijkt ze verschrikt naar haar scanner. Ze probeert het voorzichtig te brengen, maar ik had al door wat er gebeurde. Ze scande twee keer hetzelfde product, waarvan ik er maar eentje heb, waardoor de machine nog net geen rode lampen liet flikkeren en sirenes liet loeien, en ja hoor, dat betekende dat we de jackpot hadden. De hele boodschappen kar moest gescand worden om aan target te voldoen.
Inmiddels voel ik dat het hoofdkantoor mee kijkt via de camera's. Waar ze probeert haast te maken, omdat mijn hoofd inmiddels op onweer stond, vergeet ze de middelste tas waar ik haar nog semi-vriendelijk op wijs.
Wat denk je, heeft ze de scanner al laten weten klaar te zijn.
Welke programmeur hier heeft zitten slapen weet ik niet, want als je mijn gescande lijst in je systeem hebt staan, hoe kan deze dame dan bevestigen dat ze echt alles gescand heeft, terwijl ze wel zeker 10 items gemist heeft?
Ze durft het bijna niet te zeggen, maar omdat ze doorgeklikt heeft, heeft ze nu boodschappen goedgekeurd van ruim 40 euro minder.
Ironisch, ik word gecontroleerd omdat ze steekproef gewijs denken dat ik wel eens proletarisch zou kunnen winkelen en eindigen we hier met een caissière die zich vergist in een hele vleestas. En als ik mijn mond had gehouden, deze dus blijkbaar cadeau meekreeg.
Toen ik deze gedachte hardop ventileerde zei ze "Ja, mevrouw, sorry mevrouw." En resette de hele boel.
Voordat ze het volledig hardop zei, wist ik al genoeg. O nee hè, die boodschappen moeten nu nóg een keer gescand worden, maar nu alsof ik gewoon weer een hele nieuwe klant was, want mijn lijst was weg, leeg, foetsie.
Ze verzekerde me dat zij alles ging doen, maar ik had haast dus ook hier hielp ik met wat spullen aangegeven en opnieuw in de tassen te stoppen. Gestructureerd, dat weer wel, want wilde natuurlijk niet weer een fout.
Heb nog nooit zo vaak sorry gehoord.
Toen ze helemaal klaar was, vroeg ze aan mij of het bedrag in het scherm klopte. O dus nu ben ik de controle aan het doen?

Ik loop naar de zelfscankassa, bevestig dat dit op de cent nauwkeurig inderdaad mijn lijst was en grap nog, voordat ik op betalen knop klik, dat ik vast uitgekozen word voor de steekproef.

En jawel hoor met schaamrood op de kaken mocht ze weer een steekproef doen van de boodschappen die ze nu zelf gescand had.
Ondertussen zie ik de ene boodschappenkar na de andere voorbij komen, de ene na de andere buurtgenoot die aan het kijken is welke dief ze proberen aan te houden. En dat terwijl ik altijd alles met zorgvuldigheid scan om die afgang juist niet te krijgen.
Ben er nu vrijwel 99% zeker van dat ik gesignaleerd ben en de komende periode gecontroleerd ga worden.

Ondanks mijn P-hekel gevoel voor de scancontrole waarbij ik in de irritatie zone kom zodra ik het zelf ingenomen lachende hoofd van die controlleur in de zelfscankassa zie staan, (kan zij ook niets aan doen dat haar vriendelijke gezicht met een lach inmiddels andere gevoelens oproept), heb ik mij toch weer kostelijk kunnen vermaken. Heb ik een verhaal voor de 'nou-ja-wat-mij-nu-is-overkomen' rubriek.

De reallife caissière die mij controleerde heb ik verteld dat ik blogs schrijf, en dat zij er zodoende, begrijpelijk, een hoofdrol in ging spelen. Aan de knik te zien begreep ze dit wel.

Mijn man zijn oren klapperden inmiddels en op een bevestigende "nou ja zeg" en "karmapunten voor het doorgeven van de vergeten tas" klikte hij weer op play van zijn serie op de tablet en begon ik inmiddels de boodschappen voor de 5e keer aan te raken om op te ruimen. Waarbij ik in mijn hoofd op elk artikel 'bliep' riep.