B L O G • // BoodschAppie Heijn

Zou het inmiddels moeten weten met onze kids, de interpretatie van je goedbedoelde woorden is afhankelijk van wat zij willen horen. Of andersom, het is gevaarlijk om ja te zeggen op een vraag die zij hebben verzonnen, want ook daarin kennen we verschillende uitleggen.

Na Ayven zijn zwemles op zondag, gaan we altijd nog even naar de supermarkt om de eerste boodschappen voor de komende week te halen.
Omdat ik al twee jaar lang naar zwemles ga, eerst met Dyordan en nu met Ayven, is dat wekelijkse boodschappen uitje altijd speciaal gemaakt. Ze mogen op zondag namelijk wat lekkers voor de lunch uitkiezen of iets voor na de lunch. Soort van beloning voor een hele week en dat ze heerlijk hebben gezwommen.

Waar Dyordan standaard met kaaststengels thuis kwam voor de gehele familie, is Ayven meer een zoetekauw en kiest hij altijd de veels te kleffe sugar rush donuts.
Maar hey, dit is iets wat we standaard doen, we gaan niet in discussie. Zondag mogen zij kiezen. En wat zij kiezen nemen we mee.

Het lijkt een beetje op uurtje de baas. Want veel tegenargumenten heb ik niet in dit boodschappen uurtje.
Zo roepen ze beide altijd, 'naar beneden' voor het feit dat ik in de garage moet parkeren. En ja en amen doe ik, vind het prima, daar is ruimte zat en we staan droog de boodschappen in te laden. Daarnaast kan ik de jas lekker in de auto laten liggen. Maar hey dat weten zij niet, zij denken dat ik het liefst boven in de parkeervakken sta, dichter bij de ingang.
Daarna is het een wedstrijdje wie eerder boven is.
Ik met de lift of Ayven met de trap. En wonder boven wonder verlies ik altijd. Wat is die lift toch traag. Of druk ik veels te laat op het knopje?
Schaterlachend en wijzend dat ik weer te laat boven was.
Lol dat ie dan heeft.

Ik heb de grote kar en Ayven neemt zijn kinderwagentje mee.
Ondanks dat ik weinig tegenargumenten heb voor wat hij wil halen, waarschuw ik meerdere keren "pas op de voeten, we lopen in de winkel, een botsauto ziet er anders uit, twee handen vast aan de wagen en recht rijden."
Herhaling herhaling herhaling, als een losgeslagen projectiel rent, botst, stunt hij er vaak op los en loop ik beschamend mijn kind in het gareel te houden.
Had hij gewenst gedrag ook maar zo snel door als alle ritueeltjes die we in de winkel hebben, maar denk dat hij dit niet doet om vervelend te zijn, maar juist omdat hij zich vrij en fijn voelt. Hoop ik.

Als we wat lege flessen gespaard hebben, en dat zijn er altijd wel wat, zeker als je de kleinere losse waterflesjes mee rekent, leveren zij die in. En gaan ze zelf in de rij van de kassa staan om de losse muntjes voor hun spaarpot te innen.

Wel wat spannend, want je moet ineens goedemiddag en dankjewel zeggen, maar je ziet dat ze het steeds leuker beginnen te vinden en misschien wel lichtelijk teleurgesteld zijn als we de flessen nog in onze schuur hebben laten staan.

Ayven vraagt of hij zijn boodschapje mag pakken.
En omdat ik helemaal in de veronderstelling was dat hij daarmee zijn donuts bedoelde en dat praktisch één pad verderop was, zei ik ja.
Niet verder vragend, niet nuanceren, niet benadrukken wat ik met ja bedoel.
Stom.

Ik pakte de kipkerrie, gebraden gehakt, liep naar de gekookte worst en de voorverpakte wijncervelaat en achterham, kijk daarmee het donutpad in, maar zie Ayven nergens.
Alhoewel ik een hekel heb aan schreeuwen door de winkel, riep ik toch zijn naam, in de hoop dat ik hem net een paadje mis was gelopen.
"Ayven?" Hoor niets en zie niets. Iets harder dit keer. "Ayven waar ben je?" Hoor geen kleine voetjes achter een piepend karretje dribbelen, dus die speelt of een spelletje met mij, of ik ben hem kwijt ergens in de winkel.
En alhoewel ik het eerste zeer irritant vind, vind ik het tweede enger. Ik weet waartoe mijn ontdekkingsreiziger in staat is en ben dan ook bang dat ik straks via het omroepsysteem een gênante boodschap hoor waar ik mijn kind kan vinden en eventueel de schade kan betalen.

Laat de kar met gescande artikelen staan, ja yolo, is een kwestie van nu handelen, maar de timing is perfect.
Ayven komt de hoek om met zijn kinderkar gevuld met boodschappen en geeft aan dat hij klaar is met zijn boodschapjes. Wat een portret.

Hij heeft melk, witte bollen, taai taai koeken (nog nooit gekocht, geen idee waar hij dat heeft gevonden) holle chocolade paaseieren, m&m paaseieren, natuurlijk luxe donuts, en de klapper van de week: een brouwers premium bier blikje.
In mijn hoofd ga ik de paden langs van de Albert Heijn waar hij geweest moet zijn en tevens heb ik een plaatje in mijn hoofd van de mensen die om hem heen hebben gestaan en hoe zij hebben moeten kijken toen hij enkel en alleen met zijn kinderkar voor de biervakken het blikje heeft staan uitzoeken om zorgvuldig in zijn kar te zetten. Ik ga stuk en vraag hem of hij weet dat hij een blikje bier heeft meegenomen.
"Jaaaha, deze neem ik mee voor papa. Papa drinkt bier."
"Daar zit wat in, maar niet dit merk mop. Wel lief dat je aan papa denkt."

Ondertussen noem ik de rest van de artikelen op, waarbij ik het pijnlijke besef krijg dat hij met iedereen rekening had gehouden behalve met mij, maar ik kon niet klagen want, ik citeer 'kijk dan hoeveel spullen jij in je kar hebt!'

Ja gevat Ayven, gevat.
We leggen drie artikelen weg, bier, deze melk en de taai taai meuk, en de rest mag hij houden, want ik kan zijn initiatief eigenlijk best wel waarderen.
Trots als een pauw loopt hij de rest van de winkel met mij mee.
En ik ook door dit briljante mannetje naast mij.

Bij de zelfscan wordt de bon mij ontnomen, waarna het poortje op magische wijze door Ayven geopend wordt. Iedere keer, en blijf zelfs nu nog verbaasd, want vind het heerlijk om zijn zelfvoldane blik te zien.
Als we de boodschappen inladen, de kar wegzetten en Ayven weer 'verstopt' achter een pilaar in de garage zie staan en zichtbaar schrik, is het circeltje weer rond.

Wij hebben onze speciale zondag boodschapuitje weer gehad.