B L O G • // Op het oog

Houden niet van rommel, beide niet. Dat geeft zo'n onrustig gevoel.

Toch leven we in een huis waar overal wel wat staat en rondslingert en het maar moeilijk opgeruimd lijkt.

Op een vrije dag doen we vaak een poging, verzinnen we weer een andere plek voor prullaria. Soms hebben we het meermaals in onze handen alvorens het de beste plek krijgt. De plek is dan zo goed, dat we vaak niet meer weten waar het nou naartoe verplaatst was.

Echter lijken nieuwe spullen de net opgeruimde plek snel weer gevonden te hebben en deze opnieuw te claimen. Google maps heeft het vast op de must see page geplaatst, want het lijkt zowaar op een trekpleister.

Een vol aanrecht, fruit, groente en aardappelmand, koffiemachine, grilijzer, pollepelbak, afwasborstel en dreft stalling, messenset, drankflessen, hakblok, babybottle droger, houten planken, plantjes en dan ook nog die verdomde lege flessen welke allang in de schuur in een overvolle krat gedeponeerd had moeten worden. Om het af te maken is het aanrecht gegarneerd met kruimels en ringen limonade. ALWEER.

Ook al horen de meeste spullen in de keuken, het oogt rommelig en ik vind het al heel lang een doorn in het oog.
Vorig jaar om die rede ook twee extra keukenkastjes besteld en laten installeren. Echter het restant wat er niet in pastte hebben we nu nog op het aanrecht staan.

Als ik iets irritant vind of onoverzichtelijk, heb ik gauw een idee hoe ik iets zou willen veranderen.
Maar omdat het geld niet op de rug groeit, kan het idee in mijn hoofd nog vormen, voordat we het werkelijk aanschaffen of (laten) uitvoeren.
Soms wordt het bijgeschaafd, willen we de mooiste oplossing of gaan we voor een quick fix. Dat de rust wederkeert.

Heb nog zoveel ideeën, welke leiden tot een opgeruimder en overzichtelijker huis of tuin. Een Pinterest moodbord in het hoofd.

Echter met een man die niet van klussen houdt, dan bedoel ik echt, die het verschrikkelijk vindt. Moet ik, buiten het sparen voor de oplossing, ook geduld hebben in de uitvoering samen.
Ik zie hem al rollen met zijn ogen en de moed zijn schoenen inzakken als ik weer wat verzonnen heb.
'Mop, weet je wat handig zou zijn?' En hij voelt de bui al hangen.
A het kost geld, en B hij weet dat hij weer gestimuleerd wordt om te klussen.

Gelukkig ken ik mijn man al 12 jaar en weet ik een beetje hoe we dit voorzichtig moeten aanpakken.

2 jaar geleden, toen ons zwembad zijn intrede maakte, en zich lekker liet settelen op ons stukje gras, wisten we dat na het seizoen het gras eronder een modderpoeltje zou worden.
Jaar erop heeft het zich gedeeltelijk hersteld, maar toen kwam die zware rakker weer op het veld te staan.
Maakte mij eigenlijk niet uit. Vond het grasmaaien maar irritant en wilde eigenlijk speeltegels voor de kids hebben.

Paar keer benoemen. Sid beamen.
Zie en merk wel uitstelgedrag, maar goed was toch nog niet zover, want het geld hadden we toen toch nog niet.

Inmiddels was het geld er wel maar aangezien ik nog steeds aan het wachten was op een dikke aanbieding of kortingscode, bleef de aankoop uit.
Totdat ik de prijs lichtelijk zag stijgen en tegen de tijd dat wij het gereed wilden hebben de kans zag stijgen dat alles nog duurder zou worden omdat we weer richting het tuinseizoen aan zaten te hikken.

Overlegde dus gisteren met mijn man of ik de tegels vast zou kunnen bestellen. Ja het was echt een overleg, geen dwingende ogen en geen geforceerde houtgreep. Als we ze zouden bestellen konden we ze in de achtertuin stapelen totdat we ze werkelijk gingen leggen.

Wel soort van tactiek, dan is stap 2, na het voorzichtig informeren, in ieder geval vast gezet en kunnen we eigenlijk niet meer terug.
Een voorzichtig gestapeld troepje die je toch vroeg of laat de grond wilt instampen.

Afgelopen woensdag had ik overigens al mijn credits al verspeeld, want we hebben toen twee plankjes ik de keuken opgehangen en twee meubelstukken vastgezet aan de muur. Better safe then sorry.
En omdat de kerstmeuk ook al was opgeruimd die week, kon ik niet nog meer vragen, de rest zou echt vakantie zijn, toch?
Had notabene woensdag beloofd dat hij mij de komende maand niet meer zou horen, want was trots dat we dit toch weer samen geflikt hadden.

Heb er zelf een beetje een handje van om in een vakantie wat tijd te claimen om wat dingen in en om het huis te doen.
De klusjes waarbij ik graag doe alsof ik afhankelijk van mijn eigen man ben. Sst.

Zo gezegd zo gedaan. Kon de tegels bestellen, dat stapelen in de achtertuin zou dan nog net kunnen.

Vanochtend om 9.44 uur stonden ze op de stoep.
Om 9.50 was de pallet op de oprit gedropt en nog geen paar minuten later stond ik in de achtertuin.
Moest ruimte maken voor de tegels. Maar omdat de kleine grastoefjes hier en daar nu door het drassige weer best makkelijk los kwamen, begon ik met mijn goede kleding wat graszoden eruit te trekken.
Het zou zonde zijn als het straks weer gaat groeien en zich nog vaster in de grond zet. Alleen maar meer moeite om de klus straks gedaan te krijgen. Toch?

Sid was inmiddels beneden en zat op de bank zijn ontbijtje te eten. Af en toe kijkend naar wat ik weer uit aan het spoken was.
Naarmate de tijd verstreek, mijn handen en broek viezer werden en ik om een gunst vroeg mijn haren even vast te zetten en een vuilniszak aan te reiken, draaide hij wat in het rond.
Je zag de ingebeelde rode en blauwe pil in zijn handen liggen.
Blijven zitten of meehelpen?
Afwegingen, want wat als ik blijf zitten...
Wat als ik niet mee help.
Maar meehelpen heb ik helemaal geen zin in en was niet de planning van vandaag.

Ik doe niets, mijn houding verraad niets, denk ik, ben bezig met graspolletjes. Kan mij het schelen of hij meehelpt of niet. Zou leuk zijn, sneller klaar, maar ik zeg niets. Ben niet boos, nee echt niet, als hij maar meesjouwt straks om het op een stapel te leggen, dat was enige wat ik graag wilde. Laat mij maar even mijn ding doen. Kan ik straks zelfvoldaan op de bank kijken naar dit verzette werk.

En toch...
Sjokkend, omgekleed in oudere kleding, komt Sid naar buiten.
Mijn ravage van losse graszoden opruimen in de groen bak. Een schep en een hark aanrijken en hij begon zelf ook wat om te woelen met zo'n tuinwoeler.
We zijn geen tuinmannen, en omdat wij onszelf altijd klusteam 'firma op het oog' noemen, is het ook niet zo gek dat we de grond niet goed uitgraven en strak afreien, en een mooie laag voor de tegels achterlaten.
Nee, dat had ik al gezien. Flexibele handzame platen welke met lekker springen en stampen, vast hun eigen weg in de grond kunnen vinden. Hier en daar een bups, who cares.

Een uur later hebben we de eerste plaat van 1 bij 1 meter uitgepakt en brengen we deze naar de achtertuin.
Omdat de platen best groot zijn overtuig ik mijn klus vermoeide man ervan dat we best even één plaat op zijn plek kunnen leggen om te kijken hoe het gaat op de nog niet strak geëgaliseerde grond en wat we, later, een keer moeten voorbereiden als we echt gaan beginnen.
Buigt de plaat echt mee met het golvende landschap omdat deze met zijn 4,5 cm toch nog best flexibel is?

Wie heeft er een rubberen hamer nodig als je zelf +100 kilo schoon aan de haak hebt om te springen.
En zo stampten we de ene plaat na de andere in de grond.

Waarop ik na 15 m² trots naar mijn man keek en hij volledig door had wat zich hier nu had afgespeeld. Zeg maar wie er was bespeeld. Oeps. (Ben er nog trots op ook)
Voor het karretje gespannen, lag de grond erin wat we eigenlijk nog helemaal deze week niet zouden doen.
En om mijn sluwe gedrag goed te praten, ik weet dat mijn man aansporing nodig heeft, wat motivatie, of een oppepper. Of eigenlijk zoals dit, laten zien dat het eigenlijk best een piece of cake is, als je eenmaal bezig bent. Iets waar je instant trots op kunt zijn.

De laatste rij van 25 cm breed moest nog wel versneden worden.
Inmiddels was het om en nabij half 12. Bijna 2 uur nadat de platen waren gebracht hadden we ineens een heel andere tuin.
Puffend, steunend, mopperend en vloekend was het laatste sprintje naar volledig af nog best een hoge horde.
Met een stanleymes, geduld en kracht konden de platen op maat, op het oog, gemaakt worden.

Het resultaat is een mooie hobbelige speelplek geworden, recht is ook maar zo saai, en kan er best mee door voor deze firma.
De rest van de tuin is toch ook al deels aan het verzakken, dus best knap dat we het matchend hebben gekregen.

Mijn ontzettende lieve, mooie, leuke en fijne man kon niet meer.
Morgen heb ik spierpijn bleef hij maar roepen.
Mijn handen, kan géén eens een vuist meer maken. (Dat kon je hiervoor ook al niet lieverd, haha)
Maar we hebben het wel geflikt.

Door de platen toch al te bestellen is de oplossing goedkoper uitgevallen dan eerst begroot, en hebben we al ons eerste gedeelte van een andere opbergoplossing bij elkaar.
Momenteel zit op mijn pinterest moodboard een eettafelbank icm opbergkasten.
Hekwerk van de begane grond met verdieping -1 eruit en dan hele rij met zelf geschilderde Ivar Ikea kasten. De achterkant van de kast is de basis voor de rugleuning van de eettafel bank over de hele breedte.
Daar hoort dan ook een nieuwe eettafel bij en stoelen.
Meer rust door opbergmogelijkheden in de woonkamer.
Strakker interieur. Meer ruimte aan de eettafel, want eigenlijk zitten we hier heel vaak en komen we altijd ruimte te kort als we met vrienden of familie aan het borrelen zijn.
En je hebt nog steeds een veilige afscheiding met het niveau verschil in onze splitlevel woning.
Op het doe het zelven, wellicht lichtinval en geld na, een win situatie als je het mij vraagt.
Be positive.

Nog tips hoe ik mijn man langzaamaan ga voorbereiden op een nieuw aankomend klusavontuur?