B L O G • // Call of Dyordan (COD)

Zijn ouders houden van spelletjes op hun gameconsole spelen. Dit doen we in de avond, als de kinderen op bed gelegd zijn, want niet alles is zo onschuldig als fifa.

Ik speel bijvoorbeeld graag een schietspelletje.
Alhoewel we het zorgvuldig boven in eigen slaapkamer op hebben staan en de kinderen in bed zijn gedropt, krijgen ze er toch wat van mee, omdat ze geregeld nog even knuffels en kussen komen halen, water willen of een schone luier.

Vandaag in de garage van de Albert Heijn doet Dyordan alsof hij in een COD team zit.
Sprong uit de auto en vloog achter de eerste paal. Met zijn vingers in elkaar gevouwen en zijn wijsvingers naarvoren gepunt, was hij aan het richten op de deur. Niemand kwam en hij rende naar de volgende paal.
Er kwam een auto de garage ingereden en ik zag het dansende schouwspel van een afstand, met zijn rug tegen de paal en zo schuifelend met het ritme van de auto ging hij mee in tegengestelde richting, zodat de inzittende van de auto hem niet zouden zien. Ik betwijfel het, want de lompe ledematen staken langs de paal uit.

Hij keek naar rechts en rende over, verdween achter de schuifdeuren en ik kwam langzaam, lachend en te laat met mijn telefoon in de aanslag, achter hem aan geschoven.
Dit beeld had ik vast moeten leggen.

Nog wat nagniffelend kom ik ook achter de schuifdeuren, maar daar is hij niet meer te bekennen. Hmm waar zou hij nou toch zitten. Veel opties heeft hij niet.
Ik kijk wat rond en zie zijn felle shirt door de karretjes heen. Geknield op zijn knieën zit hij te wachten. Zie dat hij daar comfortabel zit, want zijn 'handgun' is niet paraat.
Ik besluit te doen alsof ik hem niet op zijn campplek zie zitten en dan sla ik toe.
Paf van boven, ik heb je!