B L O G • // Hangryman

Vanochtend waren we al vroeg op pad richting school, want met de gemiddelde snelheid van Shayn weet je nooit hoe laat je aankomt.

Daarnaast moest Dyordan zijn fiets nog wegzetten bij het gebouw waar hij zijn schooldag eindigt en moesten we teruglopen naar het hoofdgebouw om te gymen, de start van de dag.

Niet alleen verloopt de ochtend in huis volgens een strakke planning, de planning gaat door zodra we de deur verlaten.

Als we terugkomen van Dyordan wegbrengen aanschouw ik hoe we het huis hebben achtergelaten. Hun plaids liggen nog half op de stoel, pip en de knuffeldoekjes liggen eronder. Bordjes met half opgegeten broodjes, korstjes verwilderd ergens neergegooid op de grond en zelfs een bordje onaangeroerd. Omgevallen drinkbekers, leeg dat wel, en tablets met headsets over de tafel gesmeten.
Zand op de grond van de zelf aangetrokken schoenen en een paar jassen die van de kapstok gevallen zijn. Lichten staan nog aan en de toiletpot ruikt naar plas door een ochtend swieberswabberpiemel.
Ze mogen veel zelf doen, met een beetje hulp, maar daar zijn we nog de hele ochtend zoet mee om alles achter hun kont op te ruimen.

Ik pak mijn portemonnee en autosleutels, trek de deur dicht, laat de boel de boel. Eerst gaan we boodschappen doen, voordat ik daar geen zin meer in heb.

En dan contrast, deze heerlijke zen foto, aan het genieten van de net gescoorde croissant of het keizerbroodje, gewoon zonder beleg.
Ik sta oogrollend, zweet deppend achter de camera, maar ben zelf helemaal content met mijn rustige niet gesnapte zelf.

Zojuist in de lidl was het liefste en makkelijkste jongetje dat ik ken veranderd in een dramaking.
Krijsen, hysterisch, drama met tranen rollend over zijn wangen.

Hij mocht het croissantje niet hebben welke we net bij de broodafdeling geschept hadden.
Ik probeer hem in drie verschillende talen uit te leggen dat nee echt nee is en dat ik het doe omdat we nog niet betaald hebben.
Met mijn rustig, in control, stem.

Gangpaden waren te klein, alle ogen waren op ons gericht.
Het hele pand, en dan zelfs tot de parkeerplaats en het magazijn, moeten hem gehoord hebben.
Niet stil te krijgen. Spelletje spelen waar de appels zijn, of hij de tomaten ziet, snoepjes, ijs en pizza's. Hij ging er alleen maar harder van schreeuwen.

Even knuffelen, even laten lopen in plaats van zitten in het winkelwagentje, omdat hij steeds jankend UIT riep. Niets was goed.
Het waren de langste 10 minuten in de winkel. Niet alleen voor ons, zichtbaar voor ieder zuchtend medemens. De blikken van o daar komt het continue gejank vandaan, tot meelij. De knikjes van herkenning. I got you girl.

Ik vond het vooral vervelend voor iedereen die er zichtbaar last van had en Shayn. Want hij zat hoog in zijn emotie en frustratie.

Toen we betaald hadden griste hij het croissantje uit mijn handen. Ik rolde het karretje snel de winkel uit om te voorkomen dat we een spoor aan krummels van deze heethoofd achterlieten.
Op de parkeerplaats even gepicknickt en toen herinnerde ik mij het onaangeroerde bordje brood van vanochtend.

Deze hangryman was weer tevreden.