B L O G • // De tandenfee

Mijlpaal toen Dyordan zijn tand aan het wiebelen was.

Vol enthousiasme en op een geluidsniveau waarbij de buren het nieuws ook gehoord moesten hebben, schreeuwde hij "Mam ik heb een wiebeltand, kijk een wiebeltand." Waarop uiteindelijk volgde "Ik wil een appel, dan gaat hij eruit."

Ho wacht eens even, waar komen deze slimme wijsheden zo snel vandaan en even indammen, want een wiebeltand kan er nog wel even zitten alvorens hij de eerste fietsenstalling achterlaat.
Hij is enthousiast, en dat houden we er dan wel weer in, want dat betekent in ieder geval geen pijn of angst voor het uitzwaaien van zijn eerste melktandje.

2 juli, de maand verstrijkt, we gaan op vakantie, er zijn hier en daar wat ongemakken als hij aan het eten is.
Een afbakbroodje, een korstje of een snoepje, ineens heeft hij er ook last van als hij alleen zijn kiezen gebruikt.
Maar ondanks dat je hem af en toe hoort klagen, blijft hij een grote jongen.

We waren inmiddels terug. Ruim een maand later, op 6 augustus ging zijn volumeknop weer omhoog. Met hetzelfde enthousiasme schreeuwt hij dat zijn tand er nu echt uit is.
Als een ware pas geboren simba rijkt hij zijn tand omhoog en kauwt verder op zijn broodje.

Zijn zus nog trotser, "Ik heb nu eens geen mijlpaal gemist!"

Natuurlijk gil ik ook nog wat gepasts terug en neem zijn tand trots aan, maar weet al dat ik dit ding niet ga bewaren en vanavond na de tandenfee in de kliko ligt.

Ik zoek meteen een tupperware bakje in mijn bakken collectie. Zo een kleintje waar we helemaal niets nuttigs voor weten te verzinnen maar toen op zo'n party wel 6 van hebben aangeschaft.
Ondertussen als ik in de lade naar het dekseltje aan het zoeken ben, merk ik op dat ik de tand even moet wegleggen alvorens ik hem per ongeluk in de lade laat vallen.
Na twee minuten het dekseltje gevonden te hebben en de tand uit mijn hand kwijt te zijn geraakt, kijk ik snel op het aanrecht waar ik hem in een gedachte eerder neergelegd moest hebben.
Ik weet toch zeker dat ik net dacht bang te zijn hem kwijt te raken en dat ik hem apart gelegd had. Ik weet toch zeker... tijdens het overhoop halen van het aanrecht, 3 keer in het lege bakje te hebben gekeken, mantra 10 keer te herhalen, weet ik zeker dat het alleen een gedachten was.
Ik ben zijn tand sneller verloren dan dat ik had gedacht.

Er bekruipt mij een schaamte gevoel. Wat ben ik voor een moeder dat ik zijn tand al kwijt ben geraakt alvorens de tandenfee is gekomen.

Inmiddels vraagt Sid zich af waarom ik zo random tijdens de lunch ineens een keukenlade begin uit te mesten en te herschikken.
Als ik het kleine witte pareltje zie liggen op de bodem van de lade, ben ik gered. Stop hem in het bakje en doe de deksel erop en zet hem op het aanrecht in de hoek.
Een plekje waarvan ik denk dat niemand hem nonchalant van het aanrecht trekt en in de vaatwasser stopt als vuile vaat.
De rest van de lade moet nog worden ingeruimd alsof ik tetris aan het spelen ben. Waarom past het niet meer zoals het hiervoor pastte?

Als de avond al gevorderd is en Dyordan na de zoveelste keer naar boven wil brengen en welterusten wil wensen, vraag ik of Dyordan zijn tand al onder zijn kussen heeft gelegd.
Het bakje zag ik niet meer staan op het aanrecht, dus verwachtte dat hij ja zou zeggen.
"Nee" roept hij uit en alhoewel ik mijn kids opvoed om niet te schreeuwen in huis, roep ik naar zijn vader die twee verdiepingen hoger aan het gamen is of hij weet waar het bakje is.
Dyordan was inmiddels al in blinde paniek naar boven gerend en vroeg het op hetzelfde volume beneden, nogmaals naast zijn vader.
Ik had het bakje overigens, 30 cm afwijkend van zijn oorspronkelijke plek, al gevonden. Maar aan de discussie op hoog volume te horen, was dat bij de heren nog niet bekend.

Als ik vast naar boven loop komt Dyordan naar beneden. In zijn kamer sta ik al bij zijn halfhoogslaper en wacht tot hij de trap op klimt.
"Kom leggen we je tand onder het kussen voor de tandenfee."
Gevat als Dyordan is zegt hij al klimmend doodleuk. "Tandenfee bestaat niet, dat is papa die gewoon geld eronder legt." En hij blijft staan op zijn bovenste trede als een ware held.
Omdat de bubbel wel heel abrupt klapt en ik niet wil dat hij spoileralert is op school, vraag ik hem van wie hij dat gehoord heeft?
Van papa zelf, kwam het op neer.
Gelukkig denk ik nog, de kans is groot dat Dyordan dit verzint en dat Sid het helemaal niet verklapt heeft.
Dus ik zeg abrupt, "wat een onzin."

Omgedraaid als een blad aan een boom gelooft hij erin en komen de volgende vragen.
"Komt ze als ik slaap?" "Hoe komt ze binnen?" "Hoe weet ze dat ze hier moet zijn?"  "Wat nou als ze tand niet vindt?" "Of als ik wakker word en haar ineens zie?" Op al deze vragen verzin ik zo een goed mogelijk en passend antwoord maar naarmate de vragen toenemen, vind ik de tandenfee maar een creapy mens. Ik zou ook geen onbekend figuur aan mijn bed willen hebben als ik slaap.
Hoe goed ik het ook probeer te verbloemen en de antwoorden kinderlijk leuk te maken, Dyordan vertrouwt haar ook niet zo.
"Ik wil niet dat ze komt als ik slaap. Neem jij die tand maar onder je kussen en geef het centje morgen maar aan mij." Besluit hij.
Wat een briljante oplossing, heeft deze jongen toch het centje, hoeven wij vanavond niet moeilijk te doen onder zijn kussen en kans om betrapt te worden, en hij kan lekker slapen zonder angst. Win win win.

Toch vertrouwt hij het niet. "Komt ze dan echt niet bij mij omdat het mijn tand is? Mijn tand is eruit!" En hij glimlacht als een boer met kiespijn zijn onderste rij bloot.
Echt ook met vergrote ogen van fuck dat mens moet geen fout maken en alsnog in mijn kamer staan hoor.
Dus ik zeg "Als je geen tand onder je kussen hebt komt ze niet want dan kan ze het niet ruiken en omwisselen voor een muntje. Ze ruikt waar ze moet wezen."
Dus laat hem zijn tand ruiken die in het tupperware bakje zit.
Hij is niet voor één gat te vangen en ruikt volgens hem alleen maar naar een bakje.

Inmiddels heb ik hem al 6 keer goedenacht gekust, welterusten gewenst en een aai over zijn bol gegeven, waarop hij mijn armen pakt en de volgende vraag er nogal hakkelend uitperst.

Ik merk aan alles dat hij dit helemaal niet fijn vindt. Het muntje wel, maar niet het hele wezen eromheen. Iemand in huis, tand omwisselen. Nog net geen rilling over zijn rug te zien, maar de manier van mij vastpakken, de vragen, niet willen slapen, eromheen draaien, raam dicht willen hebben, bij ons willen slapen, zelfs aangeven dat als je niet wil dat ze komt we dat gewoon kunnen zeggen en dat er dan niets aan de hand is. Allemaal alarmbelletjes dat dit gewoon geen leuk sprookje voor hem is. Maar ik wil ook niet de bubbel laten knappen dat hij meteen de link met andere in stand gehouden verzinsels legt. Ook al mogen ze van mij alles rondom die 5 december opdoeken. Ik houd leugen in stand omdat ik niet wil dat mijn zoon het ettertje van de klas wordt omdat hij tegen ieder kindje de echte waarheid gaat zeggen, omdat hij nog niet zo goed geheimen kan bewaren.

Mijn vingers gaan snel over de toetsen heen, ik app Sid om te vragen of ik de waarheid moet zeggen vanwege de angst waardoor hij nu niet wil slapen.

Zo geschiedde. Braaf verteld dat wij de tandenfee zijn. Wij trots zijn en een muntje eronder leggen.
Wat zegt hij!

"Je jokt! En nu de waarheid mam.
Want wat nou als ze dan toch wel bestaat, dan komt ze alsnog en dat wil ik niet."

In 45 minuten tijd bestond ze niet eens, toen was ze er, gezegt dat ze niet bestaat en hij houdt haar in stand.
Lullen als brugman werkt niet meer, hij vertrouwt helemaal niets meer wat uit mijn mond komt.

Onze reddende tandenfee komt naar beneden gehuppeld. Ik vraag Sid mijn muntje aan te nemen, te fladderen naar Dyordan zijn kamer en de tand te wisselen voor het muntje.
Dyordan moest lachen. Ik denk in plaatjes dus ik ook. Daar stond hij dan met een prachtig aura van glitters, kleuren en lichtjes. Doorzichtige vleugels en een kroontje. Zwaaide hij met zijn armen en het tover stokje, die ongelukkig in zijn jurkje bleef hangen, en pakte het bakje en wisselde het om voor een muntje.

We hebben hem op het hart gedrukt dat hij dit sprookje niet moest verklappen aan andere kindjes, omdat het de keus van andere kindjes is om het wel of niet leuk te vinden. En aan de ouders om het wel of niet te vertellen.

Dyordan ging liggen op zijn kussen, muntje eronder, en drukte mij op het hart dat ik zijn tandje in het bakje moest bewaren omdat hij alle tandjes wil verzamelen en ging heerlijk slapen.

Daar stond ik dan, met zijn eerste tandje in een bakje. Weggezet in een kistje, omdat mijn zoon mij beveelde het te bewaren en de tandenfee het niet kon meenemen.