B L O G • // Collectors item

Dyordan zat in mijn buik, werd geboren en was net aan het rondkruipen. Maakt niets uit, sinds het allereerste streepje was elke mijlpaal of gelegenheid dat ik weer iets 'zinvols' online tegenkwam, een goede reden om de portemonee en later de creditcard te trekken.

Babyboetiekjes, kinderplazas en zelfs Ali express, waren mijn favoriete go-to's.
Alles leek handig, onmisbaar of minstens zo belangrijk in het, aankomende, moederschap.

Zo kwam ik eens een advertentie tegen van een babyboy op een houten doosje waar binnenin gaatjes zaten, bedoeld voor ieder gewisseld tandje.
Natuurlijk was deze facebook advertentie overprized en vond ik hetzelfde artikel, met zelfs dezelfde gecaste personen voor deze reclame advertenties, op Ali express, voor maar één derde van de prijs.
Ik kocht het doosje, al wist ik dat het wisselen van tandjes nog wel even op zich zou laten wachten.
Sterker nog, zijn eerste tandje was nog niet eens doorgekomen.

Meerdere verhuizingen ingepakt en weer meegenomen.
Met weemoed starend naar het in hout gedrukte jongetje. Zijn eerste wisseltandjes, zucht.

Gistermiddag komt Dyordan enthousiast de keuken ingestormt. "Ik heb een wiebeltand, ik heb een wiebeltand." Net zo enthousiast vier ik zijn nieuwe mijlpaal mee op zijn Meilandjes. "O, wat goeeeeeed!"
Dacht al meteen aan de tandenfee. O wat leuk, straks weer iets nieuws en spannends.
Denk ook meteen aan de tandarts, hoe we deze bezoeken door corona, tijdgebrek en gemak, verwaarloosd hebben en direct 'bellen met de tandarts' in de agenda noteer.

Het bakje moet ik overigens opsnorren, geen idee in welke krat deze nog zit na de laatste verhuizing.
Moet wel zeggen dat ik er ineens bedenkingen bij heb.
Ik weet dat mijn ouders onze tandjes in een bakje bewaarde, maar waar is die nu. Ik heb ze niet, hoef ze ook niet hoor, maar waarom bewaren we die dingen eigenlijk? Wat zijn we van plan ermee te gaan doen?
Een rilling bekruipt mij ineens.
Waarom wil ik dit in vredesnaam bewaren voor mijn kinderen? Het hoort bij hun en is iets van hun geweest?
Maar vraag mij dan direct af, waarom dan alleen melktandjes?
Geknipte nagels, elk 6 weken hun geknipte lokken, oorsmeer en neustarrels bewaar ik toch ook niet.
Waarom zijn melktandjes zo bijzonder?

Een herinnering aan het groter worden van wat ooit zo klein was?
Momenteel kijk ik met een vies gezicht naar mijn beeldscherm als ik de Why-vraag blijf herhalen.

Waar ik eerst zo stellig was dat bewaren van melktanden nou eenmaal hoort bij het opgroeien, trek ik het opslaan van verouderd lichaamsmateriaal sterk in twijfel. Misschien wel omdat ik het momenteel zo onsmakelijk breng.

In dit digitale tijdperk schiet ik mijn geheugenkaartje wel vol met foto's en schrijf ik wel een blog als herinnering. 

Ik bedenk mij dat ik de tandenfee ervaring wil delen, maar het tandje niet in het doosje ga stoppen als Dyordan, na een flinke beet in bijvoorbeeld zijn gevraagde appel, zijn allereerste melktandje gaat verliezen.

Helaas dan toch één derde van de prijs teveel betaald.