B L O G • // Wat een on-kruid

In ons postzegeltuintje, vergeleken met vrienden en ouders om ons heen, hebben we een stukje gras welke, na de vorige zomer, een fikse dosis liefde nodig heeft.
Het zwembad, welke eigenlijk voor 80% van de opgezette weken voor piet snot stond te staan, heeft een flinke afdruk achtergelaten.
Inzaaien, ook zo zonde als het jaar erop de groene babyhaartjes weer terug in het holletje worden gedrukt.
Het gras om de modderpoel groeit inmiddels alweer gestaag en wordt vergezeld met andere ongewilde bodembedekkers.

Ik ben Wendy niet, als ik niet weer wat anders voor ogen had met de tuin. Waarom geen speeltegels?
Zijn goed water doorlatend en zachter dan de siertegels, wat mijn voornaamste rede voor een grasmat in eerste instantie was.
Maar ja de eigenschappen koel aan de voeten, lekkere geur, groen in de tuin heeft een speeltegel niet. Alhoewel een donkergroene variant een optie zou kunnen zijn. Stabiel voor een zwembad is het in de zomer dan weer wel.
Sid zag het alweer gebeuren, help er moet geschept worden en grond worden afgevoerd. Kan er dan geen jaar voorbij gaan dat we niets hoeven te doen aan ons woongenot?
En als ik het op mijn heupen krijg, moet het gisteren eigenlijk al af zijn.

Maar zoals het in een goed huwelijk hoort, zijn er twee mensen met wensen en sluiten we compromissen.
Alhoewel ik de stemmen van de andere mannen al heb, neem ik toch even een stapje terug.
Oke schat dus geen speeltegels in de tuin, dit jaar, voordat het zwembad er staat.
Tijdsdruk is er dus vanaf.
Hoe nu verder, want hier kan een zwaar zwembad niet eens stabiel in staan.

Naast ons huis is het inmiddels een tweede Almere jungle geworden, wat ook het nodige werk nodig heeft.
Hebben er geen last van, is meer voor het zicht, eigenlijk meer als we weer eens onze ramen moeten laten lappen aan de zijkant. Maar we weten het nog van vorig jaar, okselhoog en twee vingers dikke stronken is er niets bij als we het zijn gang laten gaan.
Hoe pak je riet en andere dikke stronken onkruid aan.
We besluiten een bosmaaier aan te schaffen, zowel met draad als met mes voor het grovere werk.
Direct kijken of hij het gras in onze tuin kan milimeteren, wat als kool is gegroeid om de rechthoekige zwembadafdruk heen.
Een eerste stap welke mijn man wilde nemen voordat hij definitief afscheid zou nemen van het gras.
Daarna wordt ons matje met een rol worteldoek bedekt.
Soort gecreerde drukverdeling voor de stalen buizen van het zwembad en hopelijk draagt het bij aan een schonere onderkant na dit seizoen.

Tijdens deze workout werd ik zo nu en dan aangevallen door rondvliegende grassprieten. Mijn onderkant van mijn broek zat er vol mee.
Als ik het oerwoud van hiernaast te lijf wil gaan, zijn de voorgeschreven veiligheidsmaatregelen, handschoenen, stevige schoenen, bril en een gelaastbeschermer niet overbodig.

Goede voorbereiding is het halve werk en besluit op een later moment, met lange broek, stevige schoenen en gelaatsbeschermer te gaan bosmaaien.
Halverwege een stekende pijn. Voelt als een diepe prik van iets ongelooflijks scherps. In de binnenkant van mijn rechterenkel.
Doordat er rondvliegende takjes tegen mijn broek op kniehoogte schoten, vermoedde ik direct dat de steek van een stuk onkruid of plinter als projectiel in mij werd geschoten. Ik zet alles uit en wil weglopen. Steken worden erg kan er bijna niet op staan, elke stap die ik zet lijk ik opnieuw geprikt te worden.
Ik til mijn been omhoog en zie waar de wond zit. Mijn sok speelde net kiekeboe onder mijn broek en boven mijn schoen vandaan. Een sok is natuurlijk niet echt dik materiaal om je te beschermen. Er zitten ook wat onkruid splinters in mijn sok vast. Had het gevoel dat er dus iets in mijn sok zat dat mij de steken gaf. Bij wegstrompelen zie ik ook een prachtige hommelfamilie verwoed zoeken naar de voordeur van hun huis.
'Pap zei bij de grote akkerdistel linksaf, doorvliegen tot het verloren riet en dan achter de heermoes de muur in.'

Ik kijk schuldig en maak dat ik weg kom. En hoor de distel nog eens knakken als ik er bovenop sta.

Binnen zie ik twee gaatjes in mijn enkel, ik twijfel of ik misschien gestoken ben door een hommel of meerdere.
Ik probeer op mijn enkel te persen of ik wat uit de wondjes krijg.
Er gebeurt niets.
Elke stap doet pijn. Het lijkt te zweren. En hoe pijnlijk het ook is als ik erop druk, daarna geeft het verlichting.
Ik besluit mijn hoge winterlaarzen aan te doen en ga door met mijn aanval op het onkruid, maar vermijd de verdwaasde hommel familie die nu vliegen naast een gaatje in onze muur.

Als deze klus op een snikhete dag geklaard is, spring ik onder een welverdiende douche afvorens onze jongste telg wakker wordt van zijn schoonheidsslaapje en mijn man thuiskomt van zijn werk.
Onder de douche nog geprobeerd iets aan de rode plek op mijn enkel te doen, toch maar even koelen. Al weet ik niet precies waarom.
Ik besluit paracetamol in te nemen om vanavond de 3e dag van de avond4daagse te kunnen lopen.

Achteraf had ik niet moeten gaan. Thuis leek mijn hart wel in mijn enkel te zitten. 120 slagen per minuut, minstens. Mijn voet omhoog houden was even enige verlichting wat ik kon bedenken. Zelfs bij stilzitten werd de pijn ondraaglijk.
Wat is dit? Hoe voelt het?
Is het nu overbelasting? Mijn spier, mijn gewricht, vocht wat drukt?
Alhoewel ik ook weleens CSI Wendy word genoemd, omdat ik vaak overal achter kom, was dr Google nu het zwijggeld betaald.
Drie trappen naar bed strompelen waren een ware hel. Tranen over mijn wangen, snikkende geluiden, ik heb nog nooit zoveel pijn gehad. Op bed zagen we een goede rode plek, stond strak met kleine rode vaatjes erin. Leek op een ontsteking of een heftige reactie.
Mijn man keek mij meelijwekkend aan. Ook al stonden in onze geloften dat hij mijn onhandige geklungel best aandoenlijk vindt, kon hij het resultaat van mijn gestuntel vanmiddag, niet aanzien.

'Bel de HAP.'
Ik probeer nog in discussie te gaan, maar er kwamen geen woorden uit. Zijn dwingende ogen deden mij zwichten.
Er werd gesproken, video gebeld, huisarts mee laten kijken en advies gegeven.
Koelen, voet hooghouden, aftekenen, morgen naar de huisarts.

Alhoewel ik het idee had dat ik voor niets de spoedlijn zou ophouden en alleen belde om mijn man gerust te stellen, was ik blij dat hij de overhand had en we advies kregen. Ik bemerkte een onuitgesproken vermoeden van de deskundigen aan de andere kant van de lijn waarbij ik wist dat bij geen verbetering ik echt naar de huisarts moest.

Ik krijg de volgende dag een antibiotica kuur mee, tezamen met het advies om mijn voet omhoog te houden en zo min mogelijk te belasten, blijven koelen, pijnstillers te nemen indien nodig en ten strengste mijn welzijn in de gaten te houden.
Volgende week terug om te kijken of de kuur verbetering laat zien.

Ik heb wondroos, niet te verwarren met de klaproos, welke de bosmaaier, ironisch genoeg, niet kan kortwieken.