B L O G • // Maandaag

Heftig. Afgelopen vrijdagavond is ons ielige mannetje waar we de ribbetjes al van kunnen tellen, weer ziek. Spugen, met golven.

Sinds hij op de opvang zit is het vaak raak. Een week zonder snottebellen, kuchjes of pijntjes en daarna weer van voor af aan.
Als Ayven ziek wordt is hij altijd meteen goed ziek. Een zielig hoopje. Slap vaatdoekje. Geen eetlust, moe, slapjes, spugen en hummen van de pijn. Zijn kleine slappe armpjes om je heen om te knuffelen, geborgenheid te zoeken.

Daarnaast ontzettende natte stinkluiers en geen eet of drinklust, een combinatie waarbij direct uitdroging op de loer licht.
Hij heeft al niet zoveel reserve. We kijken hem aan en wensen dat we zelf niet lekker waren.
We weten niet zo goed wat Ayven mankeert, omdat hij wel vaker vervelende reacties op voedsel heeft.
Na anderhalve dag was het wel duidelijk.
Dit is de buikgriep.

Hij ligt het hele weekend in zijn bed en slaapt. Hier en daar geven we hem drinken, kleine slokjes met een pauze. We zijn blij als hij het de eerste uren in zijn lijfje houdt, maar op de momenten dat hij toch binnen de 10 minuten na het drinken spuugt, zijn we even bang dat dit straks een opname wordt. We geven hem weer wat slokjes. We houden uitdroging in de gaten. Meer kunnen we niet doen. Meer kan de dokter ook niet doen.

Maandagochtend vroeg, Dyordan schreeuwt ons wakker. De volgende lading ligt in het bed. Van twee kanten. Onze bul spuugt tot het gal eruit komt. Och jee, de volgende.
In tegenstelling tot Ayven heeft Dyo wel wat reserve, maar toch is dit aanzicht alsof hij eigenlijk niets meer over heeft. De reflexen blijven maar er komt niets meer uit.
Dyordan drinkt goed, dat is fijn. Ga maar slapen lieverd. Word maar snel beter.
We weten het zeker, dit is een besmettelijk buikgriepje.

Shayn heeft de afgelopen dagen enorm veel poepluiers gehad, nog niet gespuugd. Hopelijk blijft hem dat bespaard.

Met medeweten dat de wekker over een half uur gaat, liggen we boven weer op bed, even bijkomen van het moment dat we uit onze slaap werden gerukt en de eerste was al draait. Nog even op onze telefoon om proberen de dag iets rustiger te beginnen.
We zeggen nog tegen elkaar, wat zwaar hè drie kids als ze allemaal ziek worden.

Al scrollend op mijn telefoon ruik ik een brandlucht en benoem dit. Waar Sid nog geen sjoege geeft, snuif ik aan alle apparatuur om mijn bed. Het rook als een doorgebrand draadje ergens.
Ik snuif aan mijn telefoon, werktelefoon, airbuds, bedlampje, richting het stopcontact. Doe gordijn, vanuit mijn bed, open. Het komt niet van buiten.
In een reflex werp ik mijzelf uit bed en volg als een snelle cheeta mijn neus.
Ik sta boven aan de trap en ruik het nog sterker.
Erger nog ik zie een grijze wolk onder de traptreden vandaan komen richting de nok.
Ik ren naar beneden en roep er is brand! Ik zie dat de wandlamp op de trapopgang behoorlijk aan het smeulen is. In een reflex gooi ik die uit en zie een smartmax giraffe kont in de lamp liggen.
Sid, inmiddels net zo snel over de trap gesjeesd als ik, probeert deze eruit te vissen om ervoor te zorgen dat het stopt.
Ik til inmiddels nieuwsgierige Dyo uit bed. Hij kijkt betrapt, maar op de vraag of hij het toevallig was, ontkent hij. Sterker nog, Felies, die deze week bij haar moeder is, kreeg de schuld.

'Lieverd we zijn niet boos, we zijn enorm geschrokken, je wist dit niet, maar je mag dit nooit meer doen. We hadden wel echt brand kunnen hebben.'

Ik word misselijk van de lucht en op dat moment bedenk ik mij dat het gelukkig geen brand is geweest met vuur, maar het smeulende plastic slaat op je longen en moet ook snel worden aangepakt.
Ik ren weer naar boven, Shayn hoor ik al om aandacht vragen vanuit zijn bedje, de lucht wordt alleen maar sterker en sterker naarmate ik onhoog loop en inmiddels staat deze hele verdieping blauw. Ik open ons raam volledig, toen naar Shayn. Nog een raam wagenwijd open, ik til hem uit zijn bed en ren naar de schonere lucht beneden.
Weg uit deze stank.

Als we op de bank zitten, en het steeds kouder wordt door de open ramen, besef ik pas hoe blij ik met mijn neus ben. Alhoewel ik verder van de deur en de trap lig, rook ik het tafereel al en had Sid nog sterk het idee dat ik weer eens aan het paniekzaaien was.
Wat als we onze deur dicht hadden, wat als we weg waren, wat als er wel echt vuur was, wat als, wat als.
Ik ben even ontdaan.
Dit had heel slecht af kunnen lopen.
Wat een start van een maandag.

Dyordan verwoord boven met een volgende golf spuug, die in de bak gelanceerd wordt, wat we van deze specifieke maandag vinden.

Bluh ik ben klaar met deze maandag, we gaan voor een schone dinsdag lei.