B L O G • // Miezerige hufter
Vuile vieze miezerige kolere hufter. Dacht ik 10 minuten nadat het voorval gebeurd was.
Ongeveer 5 weken geleden lag ik van onderen open op de operatie tafel. Ayven werd geboren. Sid heeft zorgverlof opgenomen om voor mij en Dyordan te zorgen, omdat mij op het hart is gedrukt om niet weer zo ontzettend eigenwijs te zijn als na de eerste keizersnede.
Ookal denk je weer hele werelden aan te kunnen, je hebt het mis. Je loopt je zelf snel voorbij en als je eenmaal na X maanden ontzwangert hoort te zijn, voel je ineens nog vanalles. Zou dit nog ooit weggaan, of heb ik gewoon teveel gedaan na deze buikoperatie terwijl er 6 weken rustigaan-tijd voor stond?
Afijn, afgelopen 5 weken heb ik mij echt als een diva gedragen, want dat was mijn meegekregen recept na deze keizersnede. Zo erg dat ik nu eelt op mijn billen heb van het zitten en niets doen. Ha overdrijven is een vak, ik weet het, maar in ieder geval rent Sid zichtbaar een slag in de rondte en klaagt hij inmiddels zelf over zijn rug, voeten, knieën, nek, hoofd en welbekende slaapgebrek.
Is ook niet niets, 24/7 in deze babywereld te zijn en volledig te rennen en vliegen voor je andere zoon en vriendin. Gelukkig kabbelt Felies op het bootje mee en kan zij alles zelfstandig.
Inmiddels voel ik mij een stuk beter. Heb nog hier en daar last van de wond, kan soms niet lang staan of lange stukken lopen, maar daarentegen is lang zitten nu ook niet heel prettig meer. Ik merk dat mijn energieniveau weer wat stijgt. Ik wil beetje bij beetje weer wat doen.
Doordat Sid deze 5 weken geleeft is en hij bij elke klus eerst een grote muur over moet klimmen, wil ik hem nu inmiddels ook wel ontzien.
Hij moet volgende week immers beginnen, en vermoeid je werkweek beginnen is ook geen fijn begin.
Ik besluit alleen naar het plein te gaan vandaag. Test, test, 1 2 3 test en ik neem Dyordan mee, dan kan mijn vent samen met Ayven rusten. Even bijtanken.
Ik loop inmiddels in de Zeeman, de buggy bepakt alsof ik nog kerstinkopen aan het doen ben. Sta verschrikkelijk in de weg, want er zijn al 4 personen mompelend langs mij en de buggy heen gemanouvreerd.
Ik roep hier en daar wel sorry, en doe een poging minder in de weg te gaan staan. Zo een logge buggy, Dyo die alles van de rekken aftrekt zijn wagen in en twee kolosale tassen aan de handvaten, geven niet veel alternatieve plekken.
Samen duiken we een paadje in die minder druk bezocht schijnt te worden. Ik vis mijn telefoon uit mijn jaszak, maak een foto van een item en vraag aan vrienden of we er wat mee kunnen voor ons verkleedpartijtje met oudjaar. Stop mijn telefoon terug in mijn zak en doe de rits dicht, kijk straks wel of er een reactie is.
In zijn achteruit, en omdat ik behoorlijk ben aangestoken door mijn peuter roep ik nog steeds, tuut tuut tuut tuut.
We lopen verder door het hoofdpad de winkel in, en irriteer mij aan een bumperklever. Hij loopt zo dicht achter mij dat ik vaart begin te maken, omdat ik het gevoel heb dat hij met zijn lichten aan het seinen is om er langs te kunnen. Inmiddels al twee inhaalmanouvres mogelijk vanwege de zijpaden, maar er gebeurd niets, ik irriteer mij mateloos. Rot op. Kijk af en toe over mijn schouder om de dode hoek te bekijken en in mijn ooghoek zie ik een vent met een capuchon op. Ik stuur naar rechts de kledingrekken in, om deze motorrijder vrijbaan te geven.
Ik voel iets rechts, ik rem plotsklaps, grijp met mijn hand naar mijn jaszak en daar ontmoet ik, naar wat ik vermoed, de hand van een grijpgrage rakker, terwijl hij tegen mij op botst.
Heb mijn telefoon vast gegrepen, draai me met een ruk om en zeg "Wat probeer je mij te zakkenrollen".
Meneer in dikke blauwe jas met capuchon, ingevallen gehavend gezicht, staat daar, betrapt met een vrouwen kersttrui verfrommeld op de hanger "Sorry madame" in het Frans te verontschuldigen.
Ik beschuldig hem van het open doen van mijn jaszak en dat hij mijn telefoon wilde stelen. Nog steeds in het Nederlands en hij bleef maar Frans sorry zeggen. Ik draai mij om naar Dyo, draai weer terug, omdat ik nu besef dat dit een heterdaadje is en eigenlijk de politie gebeld moet worden.
Maar zag hem alweer bij de vrouwenkleding de kersttrui terug hangen en de winkel uitlopen.
Check meteen mijn andere zak met autosleutel en mijn luiertas op de portomonee. Dyordan zat nog in de buggy, dus alles van waarde was nog bij me.
Achteraf denk ik dat hij de kledinghanger gebruikt heeft om rits te openen of om excuus te gebruiken dat die aan mij vast zat en ik dat dus voelde.
Ook besef ik nu pas hoe dicht hij achter mij stond, dat ik dat ongemakkelijke gevoel dus niet voor niets had, en ik door die enorme buggy dus mijzelf op het verkeerde been heb gezet en blijkbaar ook een makkelijke prooi ben geworden.
2 seconden later en ik was mijn telefoon kwijt geweest.
Nu is dat nog niet eens het ergste, want fuck het is materiaal en dus vervangbaar, maar de afgelopen weken heb ik maar weinig tijd gehad om alle gemaakte foto's over te hevelen naar mijn laptop. En een pasgeboren baby, doet veel met deze klikgrage mama, dus dan waren er 931 precious moments, in volledige kwaliteit, foetsie geweest. En dat is wel even een dingetje waar ik overheen had moeten komen.
Hoeveel andere mensen heeft hij al weten te beroven? Ik loop over het plein, extra alert alsof ik stijf sta van een party drug, maar kan hem nergens meer vinden.
Yak.
Vuile vieze miezerige kolere hufter is het toch ook.
Maar goed dat zei ik, heel opvoedkundig, bij mijn kopiërende peuter niet hardop.
"Wat een rot zakkenroller, hè" is de zin die hij vandaag geleerd heeft en aan papa thuis kon vertellen.
Ongeveer 5 weken geleden lag ik van onderen open op de operatie tafel. Ayven werd geboren. Sid heeft zorgverlof opgenomen om voor mij en Dyordan te zorgen, omdat mij op het hart is gedrukt om niet weer zo ontzettend eigenwijs te zijn als na de eerste keizersnede.
Ookal denk je weer hele werelden aan te kunnen, je hebt het mis. Je loopt je zelf snel voorbij en als je eenmaal na X maanden ontzwangert hoort te zijn, voel je ineens nog vanalles. Zou dit nog ooit weggaan, of heb ik gewoon teveel gedaan na deze buikoperatie terwijl er 6 weken rustigaan-tijd voor stond?
Afijn, afgelopen 5 weken heb ik mij echt als een diva gedragen, want dat was mijn meegekregen recept na deze keizersnede. Zo erg dat ik nu eelt op mijn billen heb van het zitten en niets doen. Ha overdrijven is een vak, ik weet het, maar in ieder geval rent Sid zichtbaar een slag in de rondte en klaagt hij inmiddels zelf over zijn rug, voeten, knieën, nek, hoofd en welbekende slaapgebrek.
Is ook niet niets, 24/7 in deze babywereld te zijn en volledig te rennen en vliegen voor je andere zoon en vriendin. Gelukkig kabbelt Felies op het bootje mee en kan zij alles zelfstandig.
Inmiddels voel ik mij een stuk beter. Heb nog hier en daar last van de wond, kan soms niet lang staan of lange stukken lopen, maar daarentegen is lang zitten nu ook niet heel prettig meer. Ik merk dat mijn energieniveau weer wat stijgt. Ik wil beetje bij beetje weer wat doen.
Doordat Sid deze 5 weken geleeft is en hij bij elke klus eerst een grote muur over moet klimmen, wil ik hem nu inmiddels ook wel ontzien.
Hij moet volgende week immers beginnen, en vermoeid je werkweek beginnen is ook geen fijn begin.
Ik besluit alleen naar het plein te gaan vandaag. Test, test, 1 2 3 test en ik neem Dyordan mee, dan kan mijn vent samen met Ayven rusten. Even bijtanken.
Ik loop inmiddels in de Zeeman, de buggy bepakt alsof ik nog kerstinkopen aan het doen ben. Sta verschrikkelijk in de weg, want er zijn al 4 personen mompelend langs mij en de buggy heen gemanouvreerd.
Ik roep hier en daar wel sorry, en doe een poging minder in de weg te gaan staan. Zo een logge buggy, Dyo die alles van de rekken aftrekt zijn wagen in en twee kolosale tassen aan de handvaten, geven niet veel alternatieve plekken.
Samen duiken we een paadje in die minder druk bezocht schijnt te worden. Ik vis mijn telefoon uit mijn jaszak, maak een foto van een item en vraag aan vrienden of we er wat mee kunnen voor ons verkleedpartijtje met oudjaar. Stop mijn telefoon terug in mijn zak en doe de rits dicht, kijk straks wel of er een reactie is.
In zijn achteruit, en omdat ik behoorlijk ben aangestoken door mijn peuter roep ik nog steeds, tuut tuut tuut tuut.
We lopen verder door het hoofdpad de winkel in, en irriteer mij aan een bumperklever. Hij loopt zo dicht achter mij dat ik vaart begin te maken, omdat ik het gevoel heb dat hij met zijn lichten aan het seinen is om er langs te kunnen. Inmiddels al twee inhaalmanouvres mogelijk vanwege de zijpaden, maar er gebeurd niets, ik irriteer mij mateloos. Rot op. Kijk af en toe over mijn schouder om de dode hoek te bekijken en in mijn ooghoek zie ik een vent met een capuchon op. Ik stuur naar rechts de kledingrekken in, om deze motorrijder vrijbaan te geven.
Ik voel iets rechts, ik rem plotsklaps, grijp met mijn hand naar mijn jaszak en daar ontmoet ik, naar wat ik vermoed, de hand van een grijpgrage rakker, terwijl hij tegen mij op botst.
Heb mijn telefoon vast gegrepen, draai me met een ruk om en zeg "Wat probeer je mij te zakkenrollen".
Meneer in dikke blauwe jas met capuchon, ingevallen gehavend gezicht, staat daar, betrapt met een vrouwen kersttrui verfrommeld op de hanger "Sorry madame" in het Frans te verontschuldigen.
Ik beschuldig hem van het open doen van mijn jaszak en dat hij mijn telefoon wilde stelen. Nog steeds in het Nederlands en hij bleef maar Frans sorry zeggen. Ik draai mij om naar Dyo, draai weer terug, omdat ik nu besef dat dit een heterdaadje is en eigenlijk de politie gebeld moet worden.
Maar zag hem alweer bij de vrouwenkleding de kersttrui terug hangen en de winkel uitlopen.
Check meteen mijn andere zak met autosleutel en mijn luiertas op de portomonee. Dyordan zat nog in de buggy, dus alles van waarde was nog bij me.
Achteraf denk ik dat hij de kledinghanger gebruikt heeft om rits te openen of om excuus te gebruiken dat die aan mij vast zat en ik dat dus voelde.
Ook besef ik nu pas hoe dicht hij achter mij stond, dat ik dat ongemakkelijke gevoel dus niet voor niets had, en ik door die enorme buggy dus mijzelf op het verkeerde been heb gezet en blijkbaar ook een makkelijke prooi ben geworden.
2 seconden later en ik was mijn telefoon kwijt geweest.
Nu is dat nog niet eens het ergste, want fuck het is materiaal en dus vervangbaar, maar de afgelopen weken heb ik maar weinig tijd gehad om alle gemaakte foto's over te hevelen naar mijn laptop. En een pasgeboren baby, doet veel met deze klikgrage mama, dus dan waren er 931 precious moments, in volledige kwaliteit, foetsie geweest. En dat is wel even een dingetje waar ik overheen had moeten komen.
Hoeveel andere mensen heeft hij al weten te beroven? Ik loop over het plein, extra alert alsof ik stijf sta van een party drug, maar kan hem nergens meer vinden.
Yak.
Vuile vieze miezerige kolere hufter is het toch ook.
Maar goed dat zei ik, heel opvoedkundig, bij mijn kopiërende peuter niet hardop.
"Wat een rot zakkenroller, hè" is de zin die hij vandaag geleerd heeft en aan papa thuis kon vertellen.
Reacties
Een reactie posten