B L O G • // Mama 2.0
Mama was ik al, sinds augustus 2016, en daarvoor heb ik zeker mogen proeven van het stiefmama leven. Of bonusmama, zoals Felies het noemt.
Sinds vorige week hebben we onze "gelofte" weer opnieuw gedaan. Mama 2.0 door de komst van onze tweede zoon Ayven.
Inmiddels is hij een week oud. Deze week is mega snel gegaan, we hebben weer nieuwe indrukken opgedaan, oude herinneringen opgehaald en toekomstige wensen uitgesproken.
Alhoewel we in eerste instantie dachten dat Ayven heel erg leek op Dyordan, zien we al veel verschil in hun doen en laten. Ayven is de rust zelve. Relaxte baby, huilt bijna niet, is tevreden, slaapt vredig, drinkt mamas melk zonder mokken op, hij is gewoon erg makkelijk. Ergens loop ik zachtjes op mijn tenen, want ben bang de exorsist in hem wakker te maken. Dat deze zen baby gewoon een grapje was en we wellicht toch een kleine mini terror erbij hebben gekregen.
Niets mis mee hoor, adhd stuiterbal zoals Dyo, heeft ook zo zijn charme en kan ik enorm van genieten, maar dat we in de kraamweek, met een extra paar handen, er nog niet van hebben mogen proeven, maakt wel dat ik de wens uitspreek een iets rustiger variant op de wereld gezet te hebben.
Maar goed wat niet is kan nog komen. Genoeg liefde en geduld voor nog een wervelwind, dus dat daar gelaten.
Vrijdag de 23e om 6.10 uur werd ik warm maar op fluistertoon, onthaald in het ziekenhuis in Haarlem.
Nadat we werden "ingecheckt", spullen op de kamer hadden gezet, camera klaar hadden gelegd en ik mij met mijn blote togus in een operatiejas gehezen had, nam ik plaats op bed.
Nog wat baby en mama controles, infuus inbrengen en dan wachten tot we naar de OK gingen.
Infuus zetten ging niet zoals gepland. Ik blijf erbij dat deze door mijn vat was geprikt of knel zat. Kreeg tintelende vingers en de pijn straalde naar mijn hele onderarm. Sid kon het ook niet aanzien, want die werd lijkbleek naast me en al zittend op een stoel kermde hij de woorden "ik voel mij niet zo lekker worden" eruit. De dame wist even niet wat te doen, mijn infuus was nog niet klaar en manlief wilde wel even van zijn stokkie gaan.
Nooit heb ik last van de honger, maar mijn maag schreeuwde het die ochtend uit. Luid brullend om voedsel, wat ik natuurlijk niet mocht. Maar Sid kreeg even 2 heerlijke broodjes en appelsap aangeboden om zich weer even wat beter te laten voelen.
Ik kijk met liefde en meelij naar mijn vent, maar ook als een kwijlende lama naar zijn broodjes. Langs de zijlijn zoals we het noemen, kan hij er alleen maar voor mij zijn tijdens de bevalling. Maar door de spanning en zijn inleving, lijkt het wel alsof hij de pijn wilde delen en daarom even bijna de vloer ging kussen. Mop ik heb je nodig, maar wel goed aangesterkt. Ik wil je vasthouden, in je handen knijpen en in je ogen kijken als ik het allemaal te spannend vind worden. Ik wil mij geen zorgen om jou hoeven te maken.
Gelukkig was het broodje de brandstof die hij even nodig had.
Na 45 minuten de grote meid uit te hebben gehangen, toch maar gevraagd of ze een nieuw infuus wilde prikken, omdat dit niet voelt als normaal.
10 minuten voor de OK had ik mijn nieuwe, veel plezieriger infuus. Kon wel huilen van geluk dat ik mijn trots opzij had gezet en gelukkig gevraagd had om het opnieuw te doen.
Inmiddels werd ik de kamer afgereden. Besef was daar, straks kom ik op deze kamer terug met een baby jongen in mijn armen. Straks zijn we opnieuw papa en mama. Straks heb ik weer een buikwond.
Op de OK werd iedereen voorgesteld. Heel anders dan een spoed keizersnede. Eén voor één werd mij gevraagd hoe ik mij voelde en uitgelegd wat we gingen doen.
Ik had al wat adrenaline schokken. Mijn hele lichaam trilde. Hoe koeltjes ik ook klonk, ik voelde de spanning.
Ik merkte nog op dat de klok niet gelijk stond, maakte mij druk om exacte geboortetijd haha.
Er stonden mega veel mensen in de OK ruimte en de enige andere vent in de ruimte moest mij in extase brengen. Sorry mop, jij doet het beter. Rare fetisj ook, ik moest als een zoutzak gaan zitten, ontspannen en met de rug gebogen. De anesthesist zette de ruggenprik.
Al snel verdoofde alles en voelde ik alleen alles kietelen. Katheter gezet, en terwijl bij mijn hoofd het een en ander gebeurde aan klaarzetten van spullen en monitoren, hoorde ik een paar minuten later al dat het bijna zover was.
Luikje naar beneden, waarschuwing naar mama je baby wordt geboren, hard babygehuil en daar was Ayven Linc Bleker. Vol met huidsmeer, zagen we dat daar een perfecte kopie van Dyordan was geboren. Mijn emoties overmande mij. Ik bleef huilen.
Hij werd schoongemaakt, papa mocht de navelstreng nog eens doorknippen, inbakeren en meenemen naar mij. Ik mocht hem bewonderen en vasthouden.
Tranen van blijdschap, tranen van de spanning, tranen van geluk. Ik bleef maar op een wolkje zweven en wonderlijk kijken naar wat voor een prachtig mensje we op de wereld hadden gezet.
Nadat ik netjes was opgelapt, werd ik, verlamd in bed gebonjourd, ik kan het schuiven op de patslide gewoon niet anders benoemen, de OK kamer uitgereden de vercouver op.
Sid werd weer apart genomen om zich om te kleden en wij werden nog even goed gemonitord.
Al gauw kon ik mijn tenen weer een beetje bewegen en begon de ruggenprik dus uit te werken.
Na de juiste checkups konden we naar onze kamer.
Ayven Linc lag in onze armen. Kleine muppet.
Terug op de kamer even rustig bijgekomen. Geluk samen gedeeld. Borstvoeding geprobeerd en wat foto's gemaakt, werd het tijd om het thuisfront uit spanning te halen en de komst van hun broertje, kleinkind, neefje en beste vriendje aan te kondigen.
Ik ondertussen pijn wegpuffend. Had verschrikkelijke last van de naweeën. En omdat je met een geplande keizersnede geen continue pijnbestrijding via de rug toegediend krijgt maar alleen de prik die nodig was voor de tijd op OK, begon ik mijn naweeën behoorlijk te voelen.
Volledig in de veronderstelling dat de spuit, die aan mijn infuus zat, morfine was, begon ik mij af te vragen of die wel zijn werk deed.
Na zeker 45 minuten de pijn weg te hebben gepuft, gekreund, gepraat en geirriteerd grijpen naar alles om mij heen, kwam de zuster mij vertellen dat ik best wat tegen de pijn kon vragen.
Vol verbazing wijs ik naar die spuit achter mij. "En wat is dat dan"
"Dat is de spuit die ervoor zorgt dat je baarmoeder gaat krimpen, en veroorzaakt dus de naweeën die je nu voelt."
Waarom ik niet direct een verdovend cocktailtje op mijn nuchtere maag aangeboden heb gekregen, snap ik nog steeds niet. Na 10 minuten kwam ze terug met een morfine spuit die na 20 minuten zijn werk begon te doen.
Mijn hemel wat een verademing en ik zweef heerlijk verder op mijn blauwe wolkje.
Sinds vorige week hebben we onze "gelofte" weer opnieuw gedaan. Mama 2.0 door de komst van onze tweede zoon Ayven.
Inmiddels is hij een week oud. Deze week is mega snel gegaan, we hebben weer nieuwe indrukken opgedaan, oude herinneringen opgehaald en toekomstige wensen uitgesproken.
Alhoewel we in eerste instantie dachten dat Ayven heel erg leek op Dyordan, zien we al veel verschil in hun doen en laten. Ayven is de rust zelve. Relaxte baby, huilt bijna niet, is tevreden, slaapt vredig, drinkt mamas melk zonder mokken op, hij is gewoon erg makkelijk. Ergens loop ik zachtjes op mijn tenen, want ben bang de exorsist in hem wakker te maken. Dat deze zen baby gewoon een grapje was en we wellicht toch een kleine mini terror erbij hebben gekregen.
Niets mis mee hoor, adhd stuiterbal zoals Dyo, heeft ook zo zijn charme en kan ik enorm van genieten, maar dat we in de kraamweek, met een extra paar handen, er nog niet van hebben mogen proeven, maakt wel dat ik de wens uitspreek een iets rustiger variant op de wereld gezet te hebben.
Maar goed wat niet is kan nog komen. Genoeg liefde en geduld voor nog een wervelwind, dus dat daar gelaten.
Vrijdag de 23e om 6.10 uur werd ik warm maar op fluistertoon, onthaald in het ziekenhuis in Haarlem.
Nadat we werden "ingecheckt", spullen op de kamer hadden gezet, camera klaar hadden gelegd en ik mij met mijn blote togus in een operatiejas gehezen had, nam ik plaats op bed.
Nog wat baby en mama controles, infuus inbrengen en dan wachten tot we naar de OK gingen.
Infuus zetten ging niet zoals gepland. Ik blijf erbij dat deze door mijn vat was geprikt of knel zat. Kreeg tintelende vingers en de pijn straalde naar mijn hele onderarm. Sid kon het ook niet aanzien, want die werd lijkbleek naast me en al zittend op een stoel kermde hij de woorden "ik voel mij niet zo lekker worden" eruit. De dame wist even niet wat te doen, mijn infuus was nog niet klaar en manlief wilde wel even van zijn stokkie gaan.
Nooit heb ik last van de honger, maar mijn maag schreeuwde het die ochtend uit. Luid brullend om voedsel, wat ik natuurlijk niet mocht. Maar Sid kreeg even 2 heerlijke broodjes en appelsap aangeboden om zich weer even wat beter te laten voelen.
Ik kijk met liefde en meelij naar mijn vent, maar ook als een kwijlende lama naar zijn broodjes. Langs de zijlijn zoals we het noemen, kan hij er alleen maar voor mij zijn tijdens de bevalling. Maar door de spanning en zijn inleving, lijkt het wel alsof hij de pijn wilde delen en daarom even bijna de vloer ging kussen. Mop ik heb je nodig, maar wel goed aangesterkt. Ik wil je vasthouden, in je handen knijpen en in je ogen kijken als ik het allemaal te spannend vind worden. Ik wil mij geen zorgen om jou hoeven te maken.
Gelukkig was het broodje de brandstof die hij even nodig had.
Na 45 minuten de grote meid uit te hebben gehangen, toch maar gevraagd of ze een nieuw infuus wilde prikken, omdat dit niet voelt als normaal.
10 minuten voor de OK had ik mijn nieuwe, veel plezieriger infuus. Kon wel huilen van geluk dat ik mijn trots opzij had gezet en gelukkig gevraagd had om het opnieuw te doen.
Inmiddels werd ik de kamer afgereden. Besef was daar, straks kom ik op deze kamer terug met een baby jongen in mijn armen. Straks zijn we opnieuw papa en mama. Straks heb ik weer een buikwond.
Op de OK werd iedereen voorgesteld. Heel anders dan een spoed keizersnede. Eén voor één werd mij gevraagd hoe ik mij voelde en uitgelegd wat we gingen doen.
Ik had al wat adrenaline schokken. Mijn hele lichaam trilde. Hoe koeltjes ik ook klonk, ik voelde de spanning.
Ik merkte nog op dat de klok niet gelijk stond, maakte mij druk om exacte geboortetijd haha.
Er stonden mega veel mensen in de OK ruimte en de enige andere vent in de ruimte moest mij in extase brengen. Sorry mop, jij doet het beter. Rare fetisj ook, ik moest als een zoutzak gaan zitten, ontspannen en met de rug gebogen. De anesthesist zette de ruggenprik.
Al snel verdoofde alles en voelde ik alleen alles kietelen. Katheter gezet, en terwijl bij mijn hoofd het een en ander gebeurde aan klaarzetten van spullen en monitoren, hoorde ik een paar minuten later al dat het bijna zover was.
Luikje naar beneden, waarschuwing naar mama je baby wordt geboren, hard babygehuil en daar was Ayven Linc Bleker. Vol met huidsmeer, zagen we dat daar een perfecte kopie van Dyordan was geboren. Mijn emoties overmande mij. Ik bleef huilen.
Hij werd schoongemaakt, papa mocht de navelstreng nog eens doorknippen, inbakeren en meenemen naar mij. Ik mocht hem bewonderen en vasthouden.
Tranen van blijdschap, tranen van de spanning, tranen van geluk. Ik bleef maar op een wolkje zweven en wonderlijk kijken naar wat voor een prachtig mensje we op de wereld hadden gezet.
Nadat ik netjes was opgelapt, werd ik, verlamd in bed gebonjourd, ik kan het schuiven op de patslide gewoon niet anders benoemen, de OK kamer uitgereden de vercouver op.
Sid werd weer apart genomen om zich om te kleden en wij werden nog even goed gemonitord.
Al gauw kon ik mijn tenen weer een beetje bewegen en begon de ruggenprik dus uit te werken.
Na de juiste checkups konden we naar onze kamer.
Ayven Linc lag in onze armen. Kleine muppet.
Terug op de kamer even rustig bijgekomen. Geluk samen gedeeld. Borstvoeding geprobeerd en wat foto's gemaakt, werd het tijd om het thuisfront uit spanning te halen en de komst van hun broertje, kleinkind, neefje en beste vriendje aan te kondigen.
Ik ondertussen pijn wegpuffend. Had verschrikkelijke last van de naweeën. En omdat je met een geplande keizersnede geen continue pijnbestrijding via de rug toegediend krijgt maar alleen de prik die nodig was voor de tijd op OK, begon ik mijn naweeën behoorlijk te voelen.
Volledig in de veronderstelling dat de spuit, die aan mijn infuus zat, morfine was, begon ik mij af te vragen of die wel zijn werk deed.
Na zeker 45 minuten de pijn weg te hebben gepuft, gekreund, gepraat en geirriteerd grijpen naar alles om mij heen, kwam de zuster mij vertellen dat ik best wat tegen de pijn kon vragen.
Vol verbazing wijs ik naar die spuit achter mij. "En wat is dat dan"
"Dat is de spuit die ervoor zorgt dat je baarmoeder gaat krimpen, en veroorzaakt dus de naweeën die je nu voelt."
Waarom ik niet direct een verdovend cocktailtje op mijn nuchtere maag aangeboden heb gekregen, snap ik nog steeds niet. Na 10 minuten kwam ze terug met een morfine spuit die na 20 minuten zijn werk begon te doen.
Mijn hemel wat een verademing en ik zweef heerlijk verder op mijn blauwe wolkje.
Reacties
Een reactie posten