B L O G • // Geplande keizersnede

Wat door mij de afgelopen weken als een onmogelijke keus was bestempeld is vandaag door de gynecoloog medegedeeld als een voorzichtig dwingen richting de beste optie. Een geplande keizersnede.

Dit komt toch wel hard aan en ben stiekem direct zenuwachtig. Je weet wat je te wachten staat en als we straks door de opname gebeld worden, ook precies wanneer. Je kunt naar de datum toeleven.
Je bent dan niet alleen opnieuw een mama maar ook revaliderend van een buikoperatie.

Al een aantal weken onder behandeling van de gynaecoloog, en op elke controle wordt mij gevraagd wat ik zou willen.
Doordat ik in 2016 een spoedkeizersnede heb gehad, heb je blijkbaar als zwangere het voor het zeggen of je het wil proberen of de natuur direct een handje wilt laten helpen.

Ik was er destijds kapot van dat het mijn lichaam niet gelukt was om natuurlijk te bevallen en was in het begin van de huidige zwangerschap zwaar overtuigd van wat ik wilde.
Geen keizersnede, want was pittig, herstel duurt langer en is niet iets wat je zomaar even doet "voor het gemak". Althans, mijn mening.
Naarmate de zwangerschap vorderde en de kwaaltjes erbij kwamen, heb ik steeds meer het idee dat mijn lichaam mij in de steek laat.
Schildklier, suiker, placenta, 20 weken echo die niet lukte en dan nog de pijn in mijn bekken, amper kunnen zitten, lopen of staan.
Ik zou een fitte 33er moeten zijn maar voel me een bejaarde. Dan bedoel ik de kreupelere onder ons.

Vooralsnog wuifde ik de definitieve keus weg, omdat we toch nog moesten wachten tot de 30 weken echo. Als de placenta nog steeds vermoedelijk voor de ingang ligt, heb ik niets te kiezen.

De vraag wordt op een eerdere controle weer gesteld.

"Al nagedacht over de bevalling, wat je zou willen?"
Ik uit mijn twijfel.
Op de weegschaal ligt de wens een natuurlijke bevalling. Hij komt wanneer hij wil komen en als het niet gaat zoals het gaat dan hebben we altijd in het ziekenhuis nog de mogelijkheid tot hulp.
Wat is nou de kans dat het natuurlijk alsnog niet lukt?
Daarnaast hangt het gewichtje te bungelen voor de keizersnede. Aangezien ik het vertrouwen in mijn lichaam behoorlijk aan het verliezen ben en ik zeker weet dat een heldere mindset een must is voor de bevalling, ben ik bang dat een spoedkeizersnede misschien wel eindstation is bij een natuurlijk begin. Dus waarom zowel natuurlijke risico's en spoedkeizersnede risico's meenemen als je direct voor de geplande keizersnede kunt kiezen wat minder risico met zich mee brengt.
Maar ja dan heb je het engeltje, of duveltje op de andere schouder. Waarom ga je willens en wetens voor de oplossing waar je buik wordt opengemaakt? Je kunt daarna helemaal niets en je hebt nog een zoon rondhuppelen die afhankelijk is.

Iedere avond voor het slapen gaan denk ik erover na. Ik wil gewoon een natuurlijke bevalling en geen geplande keizersnede, maar ik wil de daarbij behorende risico's niet. Ik wil niet denken in "wat als..." maar daarna denk ik, ik vergeef het mijzelf nooit als het mis mocht gaan. Voor wie doe ik het dan?
Ik probeer echt de natuurlijke bevalling niet te bagatelliseren, alsof dat niets is, maar aangezien ik de ervaring met een keizersnede al heb, hoop ik van harte dat het ook anders kan verlopen en ik mogelijk sneller op de been zou kunnen zijn.

Waar het mij waarschijnlijk zou moeten helpen in een overtuigende keus, maakt de gynaecoloog een berekening wat de kans is dat het, met mijn voorgaande en huidige medische toestand, lukt om natuurlijk te bevallen.
Geen overtuigende 57,5 procent.
Ze geeft aan dat ik nog wel even heb, ze spreekt haar begrip uit en geeft nog een mogelijke site waar ik de voors en nadelen kan afwegen. Ze adviseert mij nu nog niet op het niveau wat zij zou doen of als expert zou adviseren.

De keus voelt nog onmogelijker.
Ik wil op de natuurlijke manier bevallen. Punt.
Maar de kans dat het niet lukt is dus 42,5%
Best aanzienlijk. En met alles wat we nu hebben mogen trotseren in de zwangerschap, zal ik de lot uit de loterij wel weer winnen. NOT!

Sid steunt mij door dik en dun en staat achter elke keus, welke ik ook maak.

Vandaag een nieuwe controle en ben nog steeds een wispelturig geval. Kun je ook zwitserland zijn in deze kwestie?
De placenta is goed met de baarmoeder meegegroeid, dus ligt niet voor de ingang. Helaas is het buikje van de baby wel gegroeid en loopt deze uit de pas met gemiddelde groei. Twee weken "ouder" geschat dan mijn werkelijke termijn.

We zitten te wachten op de gynaecoloog. Hij bekijkt de uitslag van de echo en vraagt naar onze keus.
Ik vertel hem met de nieuwe informatie dat vermoedelijk een keizersnede plannen de beste optie is maar dat het voor mij voelt als een broodje half gebakken uit de oven halen. Als de baby nog niet wil, waarom dan halen?
Hij adviseert. "Niet alle seinen staan op groen voor de natuurlijke bevalling. Ik schat de kans hooguit 40%, mijn medische visie, een geplande keizersnede is onvermijdelijk."

En daar zat ik dan. Ik hoef de keus niet te maken, deze wordt gemaakt. Alhoewel het nog steeds mijn besluit is, kan ik het nu niet maken om een medische specialist in de rede te vallen en mijn betweterige, verschrikkelijke, eigenschap nu te laten gelden.
Eigenwijze trut moet de kast in, op slot en sleutel ergens 6 weken na de bevalling ofzo weer terug geven.

Ik zeg ja en amen. En dan gaat het snel.
Krijg nog medicatie verhoging voor mijn schildklier, omdat het ook daar niet helemaal botert.
3 bloedformulieren, noodzakelijk om mijn gesteldheid voor de operatie vast te stellen, 2 meteen laten prikken ander een dag voor de operatie.
Moet een opname formulier invullen, krijg informatiefolder mee en er wordt ons verteld dat we binnenkort door de afdeling worden gebeld voor een definitieve datum.

Ik loop het ziekenhuis uit met een wrang gevoel. Beetje emo ook.
Oke dus Aynil wordt in mijn 39e week gehaald. Zonder weeën. Gewoon op bestelling. Tenzij mijn lichaam ineens wonderbaarlijk voor de geplande datum herrie gaat schoppen.
Krijg de beloofde rits in mijn buik, voor de tweede keer en mag 6 weken niet tillen. Inclusief mijn 12 kilo tellende peuter, die ontzettend gefocust is op mama, niet.

Wil niet als een zeikzwangere overkomen, alsof mij niets voor de wind gaat, want dat is echt niet zo. Het zijn allemaal zaken waarmee te dealen valt, alleen moet het in mijn koppie gewoon even allemaal landen. Geen enkele zwangerschap is hetzelfde of vanzelfsprekend qua verloop. En daar moet ik gewoon zo nu en dan even stil bij staan.
Deze controlfreak moet de zaken uit handen geven en dat is voor mij gewoon het grootste struikelblok.

Lichaam zegt mevrouw doe eens niet zo eigenwijs, luister naar mij, maak verstandige keuzes en pak zo nu en dan je rust. Alleen zegt mijn geest, standje intercity, geen tussenstops, obstakels op de "weg", eindstation "Welkom op de wereld Aynil."