B L O G • // Van potje tot klodder

Dyordan ligt bij me na een ik-wil-niet-in-mijn-eigen-bedje-slapen-ritueel. En ja papa heeft avonddienst, dus mama zwicht. 22.34 uur inmiddels en meneer schijnt klaar wakker te zijn. Ik probeer tevergeefs uit te leggen dat mama echt heel moe is en morgen moet werken. Hij zucht wat, neemt de helft van mijn kussen in, sabbelt smakkend op zijn speen en ik denk dat hij de boodschap eindelijk heeft begrepen.

Ik word ineens verblijd met een vinger in mijn neus.
"Mama potje"
Enige wat ik denk is auw niet te diep. Wtf waar heb je last van. Op dat moment is het hek van de dam. Er wordt flink gegraven in Dyordan zijn eigen neus. Hij snuift wat, roept af en toe de hulptroepen "mama doen", tot hij zijn pasgeboren Simba aan de wereld toont. "Jaaaaa, potje Dyordan neus"
Voor ik het wist kreeg ik de groene tarrel tussen mijn vingers geboetseerd. Ja als meneer hem maar kwijt was. Bij gebrek aan een doekje belandde het potje als een ware estafette op mijn nachtkastje.
Kunnen we nu dan gaan slapen?

Meneer was nog niet klaar met zijn experiment en zit nog even ongegeneerd te graven hier.
Ik doe een lichtje aan en aanschouw de heuse klodder naast mijn hoofd. Jeetje wat groot. Dyordan jumpt over mij heen, spreid zijn neusgaten en sommeert mij om het kleinere broertje eruit te vissen.

Alhoewel mama niets meer ziet zitten, is Dyordan niet overtuigd. Hij gaat rechtop zitten en heeft een nieuwe missie.

Ik ben moe, knip het lichtje uit en begin toch maar vast mijn blog, want meneer is nog lang niet klaar.

#hetlevenvaneenpeuter #wiewaszijngrotevoorbeeld #wateensnotuitzonkleinneusje #gaapbenmoe

Update: O en weet je wat nog het ranzigste was?

3 dagen later vind ik het potje op mijn nachtkastje terug.
Helemaal vergeten. Inmiddels kon je er bijna iemand zijn hersenen mee inslaan, maar goed.
#huishoudenvanjansteen