B L O G • // Pijn
Al een tijd niets van mij gehoord, maar ja dat heb je als je een behoorlijk druk interessant leven hebt. Alles opschrijven hoort er dan niet meer bij. Maar natuurlijk snap ik ook dat er best wat mensen online mee lezen voor vermaak, en zitten te springen om te horen hoe het ons vergaat. Face to face spreken we elkaar bijna nooit maar wat kun je je op het digitale platform toch heerlijk verkneukelen of genieten van een ander zijn leven. Zo jammer als er dan steeds niets gepost wordt.
Oké natuurlijk is dit gekscherend. Ik bedoel het niet zo. Dacht een introductie voor ik weer een van onze avonturen online zet. Maar echt, ineens dacht ik, er zijn echt mensen die tegenwoordig de telefoon niet meer durven op te pakken om even te bellen en te vragen hoe het gaat.
Ook whatsappen zit er soms niet meer in. Een kaartje via de post is bij dezelfde mensen, ook in 2010 blijven hangen. Alleen facebook telt nog.
Het geeft niet hoor, op sommige mensen zit je totaal niet te wachten, maar het schijnt een behoorlijk drama te zijn, als blijkt dat ook Facebook niet meer gevuld wordt met potentieel roddel materiaal, of je nieuws per ongeluk via via verneemt of alleen via het social media platform.
Afijn. We hebben mijn blogs nog.
Voor alle mensen die het nog leuk vinden te lezen haha.
Afgelopen week iets te hard mijn hoofd gestoten. Niet figuurlijk dit keer, maar echt letterlijk. Op mijn werk tegen een uitstaand zonnescherm. Eentje die niet mee geeft, zo een markies ding.
Lichte hersenschudding tot gevolg.
Buiten het feit dat ik mij heel draaierig, misselijk en zielig vond, kreeg ik er ook keelpijn bij.
Lag 's avonds in bed. En door mijn zere keel en de hoofdpijn wilde ik eigenlijk niet hoesten. Maar helaas soms heb je de reflexen niet in de hand.
Er kwam een slap kuchje uit. Ik kermde het daarna uit van de pijn.
Ik lette op mijn hoofd en keel, maar vergat totaal de foetus houding bij hoesten in ligstand, zodat mijn banden geen opkalefater zou krijgen.
Te laat. Tering wat doet dat zeer. Er vormt zich een onuitstaanbare pijn net ter hoogte van mijn lies. Ik krioel als een slang door het bed. Mij geen houding weten te geven. Dit is de heftigste bandenpijn ever.
Sid ligt naast me. Nog steeds geconcentreerd op zijn spelletje op zijn telefoon, terwijl ik met mijn bewegingen van ons bed een waterbed probeer te maken.
"Je moet er niet aan denken" zegt ie. Ik begin met mijn armen rondom te slaan en probeer hem opzettelijk een por in zijn zij te geven.
NIET AAN DENKEN. Really.
Als klap op de vuurpijl zegt hij op zijn meest droge manier "pijn is maar relatief."
WTF waar doelde hij op met relatief? Acute pijn is pijn die maar relatief kort duurt, dus zeik niet zo? Of bedoelde hij dat er ergere dingen zijn dan pijn?
Ik wilde hem zo graag even een relatieve pijn trap geven. Maar ik kon alleen maar lachen als een boer met kiespijn. Klein beetje schuddebuikend en neeschuddend, wat niet bevorderlijk is voor je banden, toonde ik respect voor zijn lef. Maar voordat hij echt vol goede moed nog een zin kon zeggen als "pijn is een emotie, dit kun je uitschakelen" kreeg ik nog net een laatste kreet over mijn tong naar buiten, waarbij deze vertoning ook verder klaar was. "Lul"
Oké natuurlijk is dit gekscherend. Ik bedoel het niet zo. Dacht een introductie voor ik weer een van onze avonturen online zet. Maar echt, ineens dacht ik, er zijn echt mensen die tegenwoordig de telefoon niet meer durven op te pakken om even te bellen en te vragen hoe het gaat.
Ook whatsappen zit er soms niet meer in. Een kaartje via de post is bij dezelfde mensen, ook in 2010 blijven hangen. Alleen facebook telt nog.
Het geeft niet hoor, op sommige mensen zit je totaal niet te wachten, maar het schijnt een behoorlijk drama te zijn, als blijkt dat ook Facebook niet meer gevuld wordt met potentieel roddel materiaal, of je nieuws per ongeluk via via verneemt of alleen via het social media platform.
Afijn. We hebben mijn blogs nog.
Voor alle mensen die het nog leuk vinden te lezen haha.
Afgelopen week iets te hard mijn hoofd gestoten. Niet figuurlijk dit keer, maar echt letterlijk. Op mijn werk tegen een uitstaand zonnescherm. Eentje die niet mee geeft, zo een markies ding.
Lichte hersenschudding tot gevolg.
Buiten het feit dat ik mij heel draaierig, misselijk en zielig vond, kreeg ik er ook keelpijn bij.
Lag 's avonds in bed. En door mijn zere keel en de hoofdpijn wilde ik eigenlijk niet hoesten. Maar helaas soms heb je de reflexen niet in de hand.
Er kwam een slap kuchje uit. Ik kermde het daarna uit van de pijn.
Ik lette op mijn hoofd en keel, maar vergat totaal de foetus houding bij hoesten in ligstand, zodat mijn banden geen opkalefater zou krijgen.
Te laat. Tering wat doet dat zeer. Er vormt zich een onuitstaanbare pijn net ter hoogte van mijn lies. Ik krioel als een slang door het bed. Mij geen houding weten te geven. Dit is de heftigste bandenpijn ever.
Sid ligt naast me. Nog steeds geconcentreerd op zijn spelletje op zijn telefoon, terwijl ik met mijn bewegingen van ons bed een waterbed probeer te maken.
"Je moet er niet aan denken" zegt ie. Ik begin met mijn armen rondom te slaan en probeer hem opzettelijk een por in zijn zij te geven.
NIET AAN DENKEN. Really.
Als klap op de vuurpijl zegt hij op zijn meest droge manier "pijn is maar relatief."
WTF waar doelde hij op met relatief? Acute pijn is pijn die maar relatief kort duurt, dus zeik niet zo? Of bedoelde hij dat er ergere dingen zijn dan pijn?
Ik wilde hem zo graag even een relatieve pijn trap geven. Maar ik kon alleen maar lachen als een boer met kiespijn. Klein beetje schuddebuikend en neeschuddend, wat niet bevorderlijk is voor je banden, toonde ik respect voor zijn lef. Maar voordat hij echt vol goede moed nog een zin kon zeggen als "pijn is een emotie, dit kun je uitschakelen" kreeg ik nog net een laatste kreet over mijn tong naar buiten, waarbij deze vertoning ook verder klaar was. "Lul"
Reacties
Een reactie posten