B L O G • // Eendjûh
14 april 2018
Op het moment dat ik dit schrijf kan, of nou jou wil, ik het nog niet direct met de wereld delen. Ik ben vandaag 6 weken en 4 dagen zwanger.
Vanwege onze miskraam vorig jaar september, mochten we redelijk vroeg een echo plannen. "Gewoon voor de zekerheid vast een kloppend hartje zien." Want dat is iets wat we vorig jaar echt gemist hebben.
Fijn dat ze ons, zonder vragen, al zo vroeg inplande.
Ze wilde ook niet te vroeg zodat het risico bestond dat hij nog niet klopte omdat we gewoon nog niet zo ver waren als we dachten.
Daar lag ik dan, beetje een deja vu. Mijn geweldige vent op de kruk aan mijn linker zijde en Dyordan die zijn ogen in het donker probeerden uit te kijken.
Sid zat in spanning. Te focussen op een kleine beweging.
Mijn ogen waren nog niet eens gewend aan het donker en het licht van het scherm, maar Sid riep het al uit. "Jaaa ik zie het bewegen. Het beweegt!"
Ik was nog niet overtuigd, maar de dame die alles zorgvuldig in beeld bracht, beaamde het. We zien het hartje al 'flieberen'.
Wat waren we opgelucht.
Natuurlijk zegt het niet alles, maar het voelde al zoveel beter als vorig jaar. Daar staarde we naar een hoopje van niets meer in een dooierzak.
Zie je nou wel. Het voelde ook allemaal weer veel echter. Ik was nog misselijk, ik lig sinds een week iedere avond om half 10 als een hoopje vermoeidheid in bed, borsten doen pijn, obstipatie, heb al enorm veel last van bandenpijn. Ja echt, nu al! Maar ik omarm het, want zolang ik geen enorme kramp had, bloed verloor en de "kwaaltjes" kwijt was, had ik mijn minikindje nog in mijn buik.
Dyordan kijkt mee op de tv en roept het uit. Al wijzend en omkijkend. "Eendjuh eendjuh!"
Ja het is er één. Denken we lachend. Gevolgd door "Kwaak kwaak."
Verrek nu je het zegt.
Ik herken het er ook wel in.
Op het moment dat ik dit schrijf kan, of nou jou wil, ik het nog niet direct met de wereld delen. Ik ben vandaag 6 weken en 4 dagen zwanger.
Vanwege onze miskraam vorig jaar september, mochten we redelijk vroeg een echo plannen. "Gewoon voor de zekerheid vast een kloppend hartje zien." Want dat is iets wat we vorig jaar echt gemist hebben.
Fijn dat ze ons, zonder vragen, al zo vroeg inplande.
Ze wilde ook niet te vroeg zodat het risico bestond dat hij nog niet klopte omdat we gewoon nog niet zo ver waren als we dachten.
Daar lag ik dan, beetje een deja vu. Mijn geweldige vent op de kruk aan mijn linker zijde en Dyordan die zijn ogen in het donker probeerden uit te kijken.
Sid zat in spanning. Te focussen op een kleine beweging.
Mijn ogen waren nog niet eens gewend aan het donker en het licht van het scherm, maar Sid riep het al uit. "Jaaa ik zie het bewegen. Het beweegt!"
Ik was nog niet overtuigd, maar de dame die alles zorgvuldig in beeld bracht, beaamde het. We zien het hartje al 'flieberen'.
Wat waren we opgelucht.
Natuurlijk zegt het niet alles, maar het voelde al zoveel beter als vorig jaar. Daar staarde we naar een hoopje van niets meer in een dooierzak.
Zie je nou wel. Het voelde ook allemaal weer veel echter. Ik was nog misselijk, ik lig sinds een week iedere avond om half 10 als een hoopje vermoeidheid in bed, borsten doen pijn, obstipatie, heb al enorm veel last van bandenpijn. Ja echt, nu al! Maar ik omarm het, want zolang ik geen enorme kramp had, bloed verloor en de "kwaaltjes" kwijt was, had ik mijn minikindje nog in mijn buik.
Dyordan kijkt mee op de tv en roept het uit. Al wijzend en omkijkend. "Eendjuh eendjuh!"
Ja het is er één. Denken we lachend. Gevolgd door "Kwaak kwaak."
Verrek nu je het zegt.
Ik herken het er ook wel in.
Reacties
Een reactie posten