B L O G • // De mannengriep

Zo ziek als een hond zijn, een spreekwoord om aan te duiden dat je bedlegerig ziek bent. Je voelt je druilerig, hangerig, koortsig, lamlendig, maakt niet uit, zo ziek dat je het woord bed niet eens wilt spellen.
Als ik echter een blik werp op onze chihuahua, die altijd als een luie Mexicaan op de rugleuning van de bank ligt, in het kleine zonnestraaltje dat door de gordijnen piept, zie ik de meest fitte van het huis.

Hij kan zijn hoofd nog optillen zonder problemen. Er komt nog een blafje uit als de lekkerste buurvrouw langs loopt. Een Shih tzu, zijn guilty pleasure.
En hij heeft nog puf zijn eten en drinken te verorberen.

Sinds Dyordan gaat het ziek zijn en beter worden veel meer gepaard met hobbels. Daarnaast zijn we allemaal veel sneller vaatbaarder lijkt wel.

Dyordan hoest, snottert, kijkt glazig uit zijn ogen, heeft koorts en kan de hele dag door jammeren.
Heel zielig roept hij "peeeeeen", want hij zoekt zo zijn troost in een speen. "Piiiiiiip", zijn liefste knuffel die hem comfort biedt. "Deeeeeken", want hieronder kun je je lekker nestelen. Als klap op de vuurpijl, "tilluh", en staat met gestrekte armen en zijn 'logeer' spullen, voor mama. Onderweg grijpen we nog een knuffelhondje mee en wil hij alle sierkussens van de bank bij hem hebben.
Als ik mij in kleermaakzit probeer te settelen in de fauteuil en mijn hoofd boven alle spullen probeer uit te steken, kruipt hij nog dichter tegen mij aan, sabbelt op zijn speen, friemelt met de staart van pip over zijn neus en wrijft in zijn ogen.
Ik kan zo genieten van deze momenten, alleen hoop ik dan op betere condities. Hatsjoe.... Snot tot zijn kin.
"Doekje doekje" roept hij. Ja mama snapt dat maar jij zit op schoot, samen verwikkeld in een deken. Doekjes zijn niet binnen handbereik, je blijft tegen mij aanliggen en snot wordt aangetrokken door de zwaartekracht.
De mouw van mijn trui sneuvelt. Zonder nadenken over de consequenties heb ik mijn mouw al langs zijn neus en kin gehaald. Moet bedenken dat ik straks mijn trui maar even in de was ga doen. Ondertussen oplettend wat ik allemaal besmet.
We zitten nog 5 minuten zo en drie niezen later mist hij zijn "drinkuh" en gaat zijn fles zoeken. Gelukkig zit het wat dat betreft nog goed.

Ik kijk naar hem als hij naar zijn fles zwalkt. Ik moet ook wat lachen. Niet omdat hij geveld is door de griep natuurlijk, maar hoe hij mij doet denken aan zijn vader. Die liep een week geleden ook zo. Langzaam te zwalken op zijn benen.
"O o o alles doet zeer. Ik ben zo ziek, ik voel me ellendig, heb spierpijn, koorts, heb het zo warm. O heb het zo koud. Brrr. En trillen. Wil je neusspray voor me halen? Wil je hoestdrank halen? Paracetamol is op. Ik hoef niets te eten, heb pijn in mijn keel, geen trek, geen smaak. Geen zin. Wil slapen, ben moe."
Dit zijn een aantal kreten die ik voorbij hoorde komen toen papa geveld was door de griep. De mannengriep wel te verstaan.
Als een echte liefkozende en verzorgende vrouw, maak ik de mannengriep belachelijk. Haha. Dit doen we altijd als hij ziek is en leeft van dag tot dag, want ja kan zomaar de laatste zijn. Ik doe hem dan ook vaak na. Beetje trillerig en met zielig piepend stemmetje.
Zijn tegenargument "het is echt bewezen dat de griep veel heftiger is bij mannen dan bij vrouwen hoor."
We lachen samen nog wat totdat Sid roept "auw, hou op, mijn keel" en het dekentje op de bank iets hoger optrekt.
We houden van elkaar omdat we ook lekker plagerig kunnen doen.

Nu ik Dyordan zo zie zwalken heb ik meelij met hem. Zijn geslacht zal zorgen voor meerdere griepen van deze variant. Betekend wel dat ik er imuun voor ben... geruststellend, dat dan weer wel.

In de avond begin ik al last van mijn keel te krijgen. Stem raakt aangetast en snotter wat.
Oke verkoudheid. Tja die krijg ik wel 4 tot 5 keer per jaar.
Maak mij nog geen zorgen. Immers heb ik een goede weerstand. Voel me fit, eet al mijn vitamientjes en zuiver mijn lichaam door altijd alleen maar water te drinken.

Op mijn werk zijn er ook al een paar gesneuveld. Snotterend en ala Katja Schuurman komen we de dag door.

Ik word wakker met benauwd gevoel. Heb hartkloppingen die ik niet onder controle krijg. Heb het steeds warm en koud, tril wat af, nies en keelpijn.
Probeer met strekkende armen en hoesten mijn hartritme weer op orde te brengen.
Dit lukt niet. Ik voel een algeheel ziek gevoel over mij heen komen. Alsof ik de douche ineens had aangezet.

Gadver wat kun je je beroerd voelen. En ook zolang. Het wil maar niet weg.

Zit nu samen met Dyordan snotterig op de bank. Heb oorpijn, lippen en neus zijn helemaal kapot, snot in mijn kop voelt alsof het elk moment kan exploderen, hoesten gaat hetzelfde als Macho, paniekerig geblaf waar ik soms in blijf hangen.
Lekkere klodders snot rochelend.

Als Sid vrij is verzorgd hij mij liefdevol. Kippensoep gehaald want dat schijnt te helpen zegt ie. Hij geeft alles aan wat ik maar nodig heb en kookt iedere avond. Ookal heb ik geen trek en proef ik niets. Hij probeert mij beter te maken.
Wat een engel is het ook.

Ik hoest en stik bijna in mijn slijm. Krijg de kriebel niet weg en iets irriteert in de keel waardoor de hoest maar terug blijft komen.
Sid kijkt mij aan vanuit de keuken. Ja leef nog.
Zie hem een klein lachje onderdrukken.

"Wat naar hè, de mannengriep?"

Karma is a bitch