B L O G • // Mijlpalen
Deze blog is eerder gepost op Baby en peuterkleding waar ik een gastblog voor heb geschreven.
In deze wereld is het niet geheel vanzelfsprekend dat je kinderen ook echt opgroeien en oud worden. Immers lopen er nog steeds gekken rond die vinden dat ze almighty zelf zijn en kunnen beslissen over leven en dood. Daarnaast heb je ook kinderen die om welke reden dan ook niet het geluk hebben gehad om gezond ter wereld te komen, of om gezond te blijven. Als ik een keer iets mocht wensen en wist dat het ook echt uit zou komen, dan zou ik gaan voor het uitroeien van dodelijke kinderziekten. Mijn moederhart huilt, na alle hormonen van de zwangerschap, nog steeds, zoveel meer dan vroeger.
Betekent dit echter dat we iedere mijlpaal van een peuter moeten gaan vieren? Ik vier elke verjaardag van mijn kinderen als ze weer een jaar ouder zijn geworden, maar mijn kleine dreumes is 27 februari 1,5 jaar. Ja je leest het goed, fucking anderhalf jaar. Eerlijk, ik vind het een mijlpaal. Zo staat het ook in de agenda. Ik moet en zou er een foto van maken, leuk voor in zijn fotoboek, maar waarom?
Waarom is anderhalf jaar zo bijzonder? Beetje schijnheilig, want eigenlijk is zijn 550e dag net zo bijzonder als de eerste 549 dagen (anderhalf jaar in zijn geval) of een jaar en driekwart. Iedere dag moet bijzonder zijn. Dat zo’n mini-mensje in staat is te groeien, te leren, te ontdekken en te leven. Waarom is dit dan zo’n big of a deal? Ik fotografeer toch ook niet iedere drol die er weer uitgeperst is, want geloof mij, als we het hebben over een mijlpaal, dan is dat er zeker één.
Emo me staat weer eens stil bij de dagelijkse dingen in het leven. Dagdromend, o my, het is alweer anderhalf jaar geleden dat deze dreumes uit mijn baarmoeder is gekropen.
Nou ja, geworsteld, zo voelde het althans een dag na de keizersnede toen de verdoving begon uit te werken. Het is niet echt met beleid gegaan geloof ik. Ik krijg er weer pijn in de buik van als ik ondertussen naar mijn 82 cm grote bulbeer kijk die op dat moment hardhandig zijn toettoet auto door de kamer smijt. Jaaa zo moet het anderhalf jaar geleden ongeveer gegaan zijn. Zijn geboorte, met veel bombarie en het echte ellebogen werk.
Anderhalf jaar geleden dat dat jongetje ons leven verrijkte. Anderhalf jaar geleden nooit gedacht dat ik nu hier op de bank zou zitten en met een big smile van oor tot oor, zou kijken naar het ontdekkende mannetje. Hij roept wat kreten, nooit gedacht dat ik de babytaal ooit zou begrijpen. De uitdrukking ‘oefening baart kunst’ is hier echt van toepassing. Zoals het handschrift proberen te lezen van een dokter, zo gaat het begrijpen van je dreumes na anderhalf jaar oefenen ook. Herhalen, herhalen en herhalen. Het o-ja-dat-zegt-hij moment is dan daar. “Naan” is hier banaan, “plepol” is lepel, “inci” is mijn zusje, dus tante voor mijn grote vriend, “nja” is het woordje dat gebruikt wordt als hij zelf ook even niet meer weet of het nu ja of nee zou moeten zijn. Hij kijkt mij aan en lacht terug, blijkbaar zit ik een beetje in mijzelf te gniffelen. Hij rent, op zijn manier, ziet er heel aandoenlijk uit overigens, naar mij toe. Gilt maaaamaaaa en gooit zijn armen om mijn nek. “nuufel” Ik knuffel hem terug.
Hoe intens ik van dit moment kan genieten…. maar helaas het is ook weer snel voorbij. Hij rent naar zijn speelgoed en laat zijn bouwwerk zien. “Super knap!” gil ik iets te enthousiast uit.
Dan moet je wel weten dat hij een echte sloper is, dus dat de toren van drie blokken hoog nog staat, is gewoon echt super knap.
Ik kijk trots naar hem en beland weer in mijn dagdroom. Wat hebben we de afgelopen anderhalf jaar allemaal meegemaakt? Hoe is dit ventje van klein baby propje naar lopend, rennend, vliegend monster gegroeid? Het is dan wel, mijn kleine monster.
Steeds meer heb ik het gevoel van…….
Oeps, ik spring op uit mijn dagdroom, want meneer staat op zijn stoeltje, tegen de kast, te balanceren, op zoek naar de huistelefoon. “Inci belluh.”
Zucht anderhalf jaar is gewoon een mijlpaal, zoals iedere dag eigenlijk is.
In deze wereld is het niet geheel vanzelfsprekend dat je kinderen ook echt opgroeien en oud worden. Immers lopen er nog steeds gekken rond die vinden dat ze almighty zelf zijn en kunnen beslissen over leven en dood. Daarnaast heb je ook kinderen die om welke reden dan ook niet het geluk hebben gehad om gezond ter wereld te komen, of om gezond te blijven. Als ik een keer iets mocht wensen en wist dat het ook echt uit zou komen, dan zou ik gaan voor het uitroeien van dodelijke kinderziekten. Mijn moederhart huilt, na alle hormonen van de zwangerschap, nog steeds, zoveel meer dan vroeger.
Betekent dit echter dat we iedere mijlpaal van een peuter moeten gaan vieren? Ik vier elke verjaardag van mijn kinderen als ze weer een jaar ouder zijn geworden, maar mijn kleine dreumes is 27 februari 1,5 jaar. Ja je leest het goed, fucking anderhalf jaar. Eerlijk, ik vind het een mijlpaal. Zo staat het ook in de agenda. Ik moet en zou er een foto van maken, leuk voor in zijn fotoboek, maar waarom?
Beetje schijnheilig, want eigenlijk is zijn 550e dag net zo bijzonder als de eerste 549 dagen
Waarom is anderhalf jaar zo bijzonder? Beetje schijnheilig, want eigenlijk is zijn 550e dag net zo bijzonder als de eerste 549 dagen (anderhalf jaar in zijn geval) of een jaar en driekwart. Iedere dag moet bijzonder zijn. Dat zo’n mini-mensje in staat is te groeien, te leren, te ontdekken en te leven. Waarom is dit dan zo’n big of a deal? Ik fotografeer toch ook niet iedere drol die er weer uitgeperst is, want geloof mij, als we het hebben over een mijlpaal, dan is dat er zeker één.
Emo me staat weer eens stil bij de dagelijkse dingen in het leven. Dagdromend, o my, het is alweer anderhalf jaar geleden dat deze dreumes uit mijn baarmoeder is gekropen.
Nou ja, geworsteld, zo voelde het althans een dag na de keizersnede toen de verdoving begon uit te werken. Het is niet echt met beleid gegaan geloof ik. Ik krijg er weer pijn in de buik van als ik ondertussen naar mijn 82 cm grote bulbeer kijk die op dat moment hardhandig zijn toettoet auto door de kamer smijt. Jaaa zo moet het anderhalf jaar geleden ongeveer gegaan zijn. Zijn geboorte, met veel bombarie en het echte ellebogen werk.
Anderhalf jaar geleden dat dat jongetje ons leven verrijkte. Anderhalf jaar geleden nooit gedacht dat ik nu hier op de bank zou zitten en met een big smile van oor tot oor, zou kijken naar het ontdekkende mannetje. Hij roept wat kreten, nooit gedacht dat ik de babytaal ooit zou begrijpen. De uitdrukking ‘oefening baart kunst’ is hier echt van toepassing. Zoals het handschrift proberen te lezen van een dokter, zo gaat het begrijpen van je dreumes na anderhalf jaar oefenen ook. Herhalen, herhalen en herhalen. Het o-ja-dat-zegt-hij moment is dan daar. “Naan” is hier banaan, “plepol” is lepel, “inci” is mijn zusje, dus tante voor mijn grote vriend, “nja” is het woordje dat gebruikt wordt als hij zelf ook even niet meer weet of het nu ja of nee zou moeten zijn. Hij kijkt mij aan en lacht terug, blijkbaar zit ik een beetje in mijzelf te gniffelen. Hij rent, op zijn manier, ziet er heel aandoenlijk uit overigens, naar mij toe. Gilt maaaamaaaa en gooit zijn armen om mijn nek. “nuufel” Ik knuffel hem terug.
Hoe intens ik van dit moment kan genieten…. maar helaas het is ook weer snel voorbij. Hij rent naar zijn speelgoed en laat zijn bouwwerk zien. “Super knap!” gil ik iets te enthousiast uit.
Dan moet je wel weten dat hij een echte sloper is, dus dat de toren van drie blokken hoog nog staat, is gewoon echt super knap.
Ik kijk trots naar hem en beland weer in mijn dagdroom. Wat hebben we de afgelopen anderhalf jaar allemaal meegemaakt? Hoe is dit ventje van klein baby propje naar lopend, rennend, vliegend monster gegroeid? Het is dan wel, mijn kleine monster.
Steeds meer heb ik het gevoel van…….
Oeps, ik spring op uit mijn dagdroom, want meneer staat op zijn stoeltje, tegen de kast, te balanceren, op zoek naar de huistelefoon. “Inci belluh.”
Zucht anderhalf jaar is gewoon een mijlpaal, zoals iedere dag eigenlijk is.
Reacties
Een reactie posten