B L O G • // Praktisch, functioneel of voor de luie mama
Ik weet het nog goed, mijn kleine druif zat nog in mijn buik en ik was overdonderd door het effect van de hormonen.
Ik ben nooit echt een vrouw vrouw geweest, meer one of the guys. Boeren en scheten laten in gezelschap waar je je prettig bij voelt, no problem. Niet hurken terwijl je een rok aan hebt (als ik die al aan deed) maar gewoon voorover buigen als je iets moet oppakken, hoor het mijn moeder nog zeggen, "Let nou op je bent een meisje." Make-up gaat op, wel lekker simpel, eyeleyner en mascara. In 2 minuten klaar. Maar helemaal uitdossen is alleen noodzakelijk op feestjes, als je er toch op je voordeligst probeert uit te zien.
Als de vrouwen het weer over typische meiden dingen hadden, kon ik nog net mijn geeuw onderdrukken en zat ik in gedachten bij thuis, lekker Call of duty op de playstation te spelen. Lekker mee kletsen met de mannen is ook geen probleem. Ik sta nergens meer van te kijken.
Afijn one of the guys, dus het is vast ook niet zo verwonderlijk dat ik nooit zo om merkkleding, nieuwe trends of om tieremetuttels gaf. Sterker nog, winkelen vond ik vreselijk. Doelloos ronddwalen en met van alles en nog wat thuis komen. Nee het moest een doel hebben. De stad in, rechtstreeks op mijn doel af en de stad weer uit.
Maar ja dan die hormonen. Wat doen die toch met je lichaam. Kleine moppie zat in mijn buik en ik wilde shoppen. Alleen maar shoppen. Oooooh wat schattig, ooooh deze is ook leuk, oooooh wat zal dit hem snoezig staan. SNOEZIG, ja echt ik zei snoezig, en eigenlijk nog veel meer van dat soort popperige naampjes. Ik zat op een blauwe wolk en alles om mij heen was zo mooi en aandoenlijk. Hebben hebben hebben, of het ook praktisch was, functioneel, noodzakelijk of aan de prijs. I don't care. Mijn poppedopje in mijn buik zou niets te kort komen. Bleghh, zonder de hormonen (lees: ik schrijf dit ongeveer 14 maanden na mijn bevalling), klinkt dit zo not me.
Maar goed, met zakken kleding en babyartikelen kwam ik thuis.
Ik moet ook zeggen dat onze zoon echt allerlei stijlen heeft aangehad. En eerlijk, het staat hem ook echt allemaal. Ik hou wel een beetje van stoer, monochrome kleding. Het liefst met een petje schuin op zijn hoofd. Zo vertederend als je kleine man zo stoer op zijn adidasjes staat. Maar ja of het heel praktisch is als hij door zijn pet bijna niet ziet waar die loopt, hij zich amper kan bewegen in de veels te strakke skinny jeans. Tja, is het dan echt functioneel.
Deze mama komt ook van de koude kermis thuis, want wat o zo geweldig leek in de winkel, is een hell op de strijkstapel. Leuk hoor al zijn kleding, een kraagje hier, een blouseje daar. Alles is zo bewerkelijk voor kreukels dat ik mijzelf eens in de week verafschuw als ik de hele strijkstapel van onze kleine vent weer aan het wegwerken ben.
Deze mama, met minder hormonen, vindt dat ze anders tegen shoppen aan moet gaan kijken. En moet eigenlijk de broodnodige vragen stellen.
A) heeft hij het nodig (mwoah, hij heeft nog wel wat shirtjes die hij aanpast)
B) hoe duur is het (o laat dan maar hangen)
C) is de kleur aantrekkelijk (wit lijkt ook zo mooi, maar met potjes pasta, koek en fruit in combinatie met een dreumes die alles zelluf wil doen, niet handig)
D) is het wasmachine uit, ophangen en hop de kast in (nee moet ik het strijken, kan ik het strijken, wil ik het wel strijken)
E) Is het handig als hij buiten loopt of binnen lekker speelt
F) Zou het hem leuk staan? (vergeet alle antwoorden op voorgaande vragen en haal het in huis)
Zucht, weer 150 euro armer, maar wel weer een iets vollere kledingkast rijker.
Ik ben nooit echt een vrouw vrouw geweest, meer one of the guys. Boeren en scheten laten in gezelschap waar je je prettig bij voelt, no problem. Niet hurken terwijl je een rok aan hebt (als ik die al aan deed) maar gewoon voorover buigen als je iets moet oppakken, hoor het mijn moeder nog zeggen, "Let nou op je bent een meisje." Make-up gaat op, wel lekker simpel, eyeleyner en mascara. In 2 minuten klaar. Maar helemaal uitdossen is alleen noodzakelijk op feestjes, als je er toch op je voordeligst probeert uit te zien.
Als de vrouwen het weer over typische meiden dingen hadden, kon ik nog net mijn geeuw onderdrukken en zat ik in gedachten bij thuis, lekker Call of duty op de playstation te spelen. Lekker mee kletsen met de mannen is ook geen probleem. Ik sta nergens meer van te kijken.
Afijn one of the guys, dus het is vast ook niet zo verwonderlijk dat ik nooit zo om merkkleding, nieuwe trends of om tieremetuttels gaf. Sterker nog, winkelen vond ik vreselijk. Doelloos ronddwalen en met van alles en nog wat thuis komen. Nee het moest een doel hebben. De stad in, rechtstreeks op mijn doel af en de stad weer uit.
Maar ja dan die hormonen. Wat doen die toch met je lichaam. Kleine moppie zat in mijn buik en ik wilde shoppen. Alleen maar shoppen. Oooooh wat schattig, ooooh deze is ook leuk, oooooh wat zal dit hem snoezig staan. SNOEZIG, ja echt ik zei snoezig, en eigenlijk nog veel meer van dat soort popperige naampjes. Ik zat op een blauwe wolk en alles om mij heen was zo mooi en aandoenlijk. Hebben hebben hebben, of het ook praktisch was, functioneel, noodzakelijk of aan de prijs. I don't care. Mijn poppedopje in mijn buik zou niets te kort komen. Bleghh, zonder de hormonen (lees: ik schrijf dit ongeveer 14 maanden na mijn bevalling), klinkt dit zo not me.
Maar goed, met zakken kleding en babyartikelen kwam ik thuis.
Ik moet ook zeggen dat onze zoon echt allerlei stijlen heeft aangehad. En eerlijk, het staat hem ook echt allemaal. Ik hou wel een beetje van stoer, monochrome kleding. Het liefst met een petje schuin op zijn hoofd. Zo vertederend als je kleine man zo stoer op zijn adidasjes staat. Maar ja of het heel praktisch is als hij door zijn pet bijna niet ziet waar die loopt, hij zich amper kan bewegen in de veels te strakke skinny jeans. Tja, is het dan echt functioneel.
Deze mama komt ook van de koude kermis thuis, want wat o zo geweldig leek in de winkel, is een hell op de strijkstapel. Leuk hoor al zijn kleding, een kraagje hier, een blouseje daar. Alles is zo bewerkelijk voor kreukels dat ik mijzelf eens in de week verafschuw als ik de hele strijkstapel van onze kleine vent weer aan het wegwerken ben.
Deze mama, met minder hormonen, vindt dat ze anders tegen shoppen aan moet gaan kijken. En moet eigenlijk de broodnodige vragen stellen.
A) heeft hij het nodig (mwoah, hij heeft nog wel wat shirtjes die hij aanpast)
B) hoe duur is het (o laat dan maar hangen)
C) is de kleur aantrekkelijk (wit lijkt ook zo mooi, maar met potjes pasta, koek en fruit in combinatie met een dreumes die alles zelluf wil doen, niet handig)
D) is het wasmachine uit, ophangen en hop de kast in (nee moet ik het strijken, kan ik het strijken, wil ik het wel strijken)
E) Is het handig als hij buiten loopt of binnen lekker speelt
F) Zou het hem leuk staan? (vergeet alle antwoorden op voorgaande vragen en haal het in huis)
Zucht, weer 150 euro armer, maar wel weer een iets vollere kledingkast rijker.
Reacties
Een reactie posten