B L O G • // Dikke dame
OMG ik voel mij minder huge dan dat de babybuik op de foto toont, hoor.
Ben vandaag 28 weken en volgens de prognose heb ik er nog 12 te gaan. Ik voel mij prima, op wat kleine ongemakken die een zwangere vrouw nou eenmaal ervaart, na.
Baby ligt goed op schema qua groei, is niet overdreven groot en ook het vruchtwater is prima op peil. Waarom ik de vraag steeds krijg "weet je zeker dat het er maar 1 is" begrijp ik wel, maar wat zeg je eigenlijk? Dat ik te dik ben voor een enkele baby. Dat dit echt niet goed is? Dat deze vetklep er wel 2 zou moeten hebben? Weleens bedacht dat niet iedere vrouw, iedere buik of zwangerschap hetzelfde is? En wanneer dacht je dat je deze scheidingslijn kon overtreden om het over een vrouw haar gewicht te hebben. In mijn aller dikste periode werd er nooit over mijn omvang gesproken. Althans, niet tegen mij.
Veel collega's zeggen het zonder gêne. Tegenwoordig reageer ik in eerste instantie helemaal niet meer aardig op mensen die nu stoïcijns in de wandelgangen vragen, "o hoelang moet je nog, laatste loodjes hè?" Normale vraag zou je denken, maar mijn ervaring en de blikken die men op mijn royale buik vestigen, verraden hun werkelijke gedachten.
"Ik ben in mijn 28e week, moet er nog 12..." en snoer ze direct hun mond door te zeggen "...nee het zijn er geen twee, is er een en voel mij prima." Mijn collega's doen direct hun mond weer dicht, omdat dit inderdaad de opmerking was die na mijn "ik-moet-nog-12-weken" zou komen. Uiteindelijk loop ik altijd maar met opgeheven hoofd en een lach als een boer met kiespijn, weg.
Wat een onnozele mensen.
Ik vraag mij af waarom mensen brutaler zijn als je zwanger bent. Voor mijn zwangerschap had ik ook al een aardige buik, toen had men wel het fatsoen om voorbij te lopen en gewoon te zeggen, goedemorgen hoe was je weekend. In plaats van, hey ben jij toevallig zwanger van een dikke drol, want die buik is huge dame?
Met trots presenteer ik mijn, voor zover gezien en beoordeeld, gezonde eenling buik...
Ik geniet van mijn zwangerschap.
Ben vandaag 28 weken en volgens de prognose heb ik er nog 12 te gaan. Ik voel mij prima, op wat kleine ongemakken die een zwangere vrouw nou eenmaal ervaart, na.
Baby ligt goed op schema qua groei, is niet overdreven groot en ook het vruchtwater is prima op peil. Waarom ik de vraag steeds krijg "weet je zeker dat het er maar 1 is" begrijp ik wel, maar wat zeg je eigenlijk? Dat ik te dik ben voor een enkele baby. Dat dit echt niet goed is? Dat deze vetklep er wel 2 zou moeten hebben? Weleens bedacht dat niet iedere vrouw, iedere buik of zwangerschap hetzelfde is? En wanneer dacht je dat je deze scheidingslijn kon overtreden om het over een vrouw haar gewicht te hebben. In mijn aller dikste periode werd er nooit over mijn omvang gesproken. Althans, niet tegen mij.
Veel collega's zeggen het zonder gêne. Tegenwoordig reageer ik in eerste instantie helemaal niet meer aardig op mensen die nu stoïcijns in de wandelgangen vragen, "o hoelang moet je nog, laatste loodjes hè?" Normale vraag zou je denken, maar mijn ervaring en de blikken die men op mijn royale buik vestigen, verraden hun werkelijke gedachten."Ik ben in mijn 28e week, moet er nog 12..." en snoer ze direct hun mond door te zeggen "...nee het zijn er geen twee, is er een en voel mij prima." Mijn collega's doen direct hun mond weer dicht, omdat dit inderdaad de opmerking was die na mijn "ik-moet-nog-12-weken" zou komen. Uiteindelijk loop ik altijd maar met opgeheven hoofd en een lach als een boer met kiespijn, weg.
Wat een onnozele mensen.
Ik vraag mij af waarom mensen brutaler zijn als je zwanger bent. Voor mijn zwangerschap had ik ook al een aardige buik, toen had men wel het fatsoen om voorbij te lopen en gewoon te zeggen, goedemorgen hoe was je weekend. In plaats van, hey ben jij toevallig zwanger van een dikke drol, want die buik is huge dame?
Met trots presenteer ik mijn, voor zover gezien en beoordeeld, gezonde eenling buik...
Ik geniet van mijn zwangerschap.
Reacties
Een reactie posten