B L O G • // Hormonale huilbui
Vandaag mijn allereerste huilbui gehad die ik wel kan gooien op mijn zwangerschapshormoontjes, in plaats van de tranen die ik krijg van echte ontroerende, pijnlijke of juist hilarische momenten.
Nee vandaag had ik een gesprek met mijn manager. Dat hij mij moest behoeden voor bitcherige emailtjes terug, want momenteel heb ik een hoop collega's waarvan mijn nekharen overeind gaan staan en de alarmbellen in mij gaan rinkelen, naast het tingeltje die af gaat als de email binnen komt.
Jezus kunnen ze dan niets zelf!
Natuurlijk we beleggen het wel weer bij Wendy.
O ja jullie denken dat ik niets te doen heb en nog wel even, lees gisteren, iets in elkaar flans.
Ik word naar van de persoon die ik opgefokt zit te zijn achter mijn pc. Ik ben wat minder mobiel geworden en kan dus niet alles zelf meer. Tillen, bukken, onnodig klimmen en in steenkoude gehorige serverruimtes staan moet ik uit handen geven. Voorheen was dat de afleiding voor de emails die ik binnen kreeg, waar ik gefrustreerd van raakte.
Woezaah daar is mijn manager voor en zo vanuit het niets beginnen mijn ogen vochtig te worden en begin ik te huilen. Ben niet overwerkt ook niet echt emotioneel gebroken maar tranen bleven stromen. Manager dacht vast ojee code rood code rood. Medewerker over de zeik, shit workload eraf en lijmen. Maar dat was mijn gevoel helemaal niet. Ik verontschuldigde mij omdat ik moest huilen en helemaal niet echt verdrietig was.
Na 10 minuten non stop vocht verliezen, hield mijn manager het voor gezien. Hij kon immers weinig betekenen.
Mijn collega op de kamer lag helemaal in de deuk, want inmiddels na de 10 minuten begon ik rustig te vertellen wat er zojuist was voorgevallen en begon ik weer te huilen. Maar nu al snikkend, "ik wil stoppen met huilen maar ik weet niet hoe". Collega volledig blauw van het lachen, wel lief reikte hij mij wat servetjes aan, zorgde er wel voor dat ik in een lach huilstuip terecht kwam.
En alle collega's naast mij in de kamer kwamen naar me toe om de dader van mijn waterval even flink te komen bestraffen. Die was er niet, was het zelf. Het enige wat ik steeds kon uitbrengen was dat ik helemaal niet wil huilen maar dat ik niet kon stoppen, en dat was op zich rede voor mij om te huilen en voor mijn mannelijke collega's om nog liever ahhh dat zijn de hormoontjes te roepen.
Na 20 minuten, een rode kop verder, uitgedroogd van al het vochtverlies even wezen wandelen naar de koffiekamer. Even verstand op nul om mijn werk weer op te kunnen pakken.
Veel vrouwen op het werk, waaronder nog wat zwangere, zaten in de koffiekamer.
Een collega vroeg mij of ik erg last van mijn hooikoorts had. Waarschijnlijk omdat ik zo rood was als een tomaat, mijn ogen roodvochtig en ik snot liep weg te vegen onder mijn neus.
Ik vertelde lacherig dat ik mijn eerste hormonale huilbui gehad had, want wist niet goed wat mij overkwam, ik had het nog niet gezegd of met een piepstemmetje kon ik er nog net uitpersen "en nu moet ik weer...."
Nee vandaag had ik een gesprek met mijn manager. Dat hij mij moest behoeden voor bitcherige emailtjes terug, want momenteel heb ik een hoop collega's waarvan mijn nekharen overeind gaan staan en de alarmbellen in mij gaan rinkelen, naast het tingeltje die af gaat als de email binnen komt.
Jezus kunnen ze dan niets zelf!
Natuurlijk we beleggen het wel weer bij Wendy.
O ja jullie denken dat ik niets te doen heb en nog wel even, lees gisteren, iets in elkaar flans.
Ik word naar van de persoon die ik opgefokt zit te zijn achter mijn pc. Ik ben wat minder mobiel geworden en kan dus niet alles zelf meer. Tillen, bukken, onnodig klimmen en in steenkoude gehorige serverruimtes staan moet ik uit handen geven. Voorheen was dat de afleiding voor de emails die ik binnen kreeg, waar ik gefrustreerd van raakte.
Woezaah daar is mijn manager voor en zo vanuit het niets beginnen mijn ogen vochtig te worden en begin ik te huilen. Ben niet overwerkt ook niet echt emotioneel gebroken maar tranen bleven stromen. Manager dacht vast ojee code rood code rood. Medewerker over de zeik, shit workload eraf en lijmen. Maar dat was mijn gevoel helemaal niet. Ik verontschuldigde mij omdat ik moest huilen en helemaal niet echt verdrietig was.
Na 10 minuten non stop vocht verliezen, hield mijn manager het voor gezien. Hij kon immers weinig betekenen.
Mijn collega op de kamer lag helemaal in de deuk, want inmiddels na de 10 minuten begon ik rustig te vertellen wat er zojuist was voorgevallen en begon ik weer te huilen. Maar nu al snikkend, "ik wil stoppen met huilen maar ik weet niet hoe". Collega volledig blauw van het lachen, wel lief reikte hij mij wat servetjes aan, zorgde er wel voor dat ik in een lach huilstuip terecht kwam.
En alle collega's naast mij in de kamer kwamen naar me toe om de dader van mijn waterval even flink te komen bestraffen. Die was er niet, was het zelf. Het enige wat ik steeds kon uitbrengen was dat ik helemaal niet wil huilen maar dat ik niet kon stoppen, en dat was op zich rede voor mij om te huilen en voor mijn mannelijke collega's om nog liever ahhh dat zijn de hormoontjes te roepen.
Na 20 minuten, een rode kop verder, uitgedroogd van al het vochtverlies even wezen wandelen naar de koffiekamer. Even verstand op nul om mijn werk weer op te kunnen pakken.
Veel vrouwen op het werk, waaronder nog wat zwangere, zaten in de koffiekamer.
Een collega vroeg mij of ik erg last van mijn hooikoorts had. Waarschijnlijk omdat ik zo rood was als een tomaat, mijn ogen roodvochtig en ik snot liep weg te vegen onder mijn neus.
Ik vertelde lacherig dat ik mijn eerste hormonale huilbui gehad had, want wist niet goed wat mij overkwam, ik had het nog niet gezegd of met een piepstemmetje kon ik er nog net uitpersen "en nu moet ik weer...."
Reacties
Een reactie posten