G A A N • M E T • D I E • B A N A A N

Ik ben verwend met de allereerste zwangerschap. Toen wist ik al dat ik mij echt gelukkig mocht prijzen, dat het ons na 3 jaar gelukt was zwanger te worden. Na het constateren van subklinische hypothereoïdie*, menorragie* en teveel mannelijke hormonen in mijn lichaam, zou het een wonder zijn om zwanger te worden in de toenmalige conditie. Maar omdat zelfs pijn aan mijn pink op overgewicht werd gegooid, was ik nogal sceptisch. Maar goed, afvallen was wellicht remedie volgens de arts, ik dacht baat het niet dan schaadt het niet. Uiteindelijk na veel afvallen, nog steeds een onregelmatige, lange en heftige cyclus, veel oefenen en hele plan na 3 jaar in de bak willen flikkeren, ja loslaten van de krampachtige gedachte mama te willen worden schijnt wellicht ook geholpen te hebben, waren we zwanger van numero uno. Tijdens de zwangerschap werd ik onderworpen aan meerdere controles. Op verzoek, omdat ik meerdere keren de grond had gekust, lees flauwgevallen, en gewoon reguliere control...

Dyordan ligt bij me na een ik-wil-niet-in-mijn-eigen-bedje-slapen-ritueel. En ja papa heeft avonddienst, dus mama zwicht. 22.34 uur inmiddels en meneer schijnt klaar wakker te zijn. Ik probeer tevergeefs uit te leggen dat mama echt heel moe is en morgen moet werken. Hij zucht wat, neemt de helft van mijn kussen in, sabbelt smakkend op zijn speen en ik denk dat hij de boodschap eindelijk heeft begrepen. Ik word ineens verblijd met een vinger in mijn neus. "Mama potje" Enige wat ik denk is auw niet te diep. Wtf waar heb je last van. Op dat moment is het hek van de dam. Er wordt flink gegraven in Dyordan zijn eigen neus. Hij snuift wat, roept af en toe de hulptroepen "mama doen", tot hij zijn pasgeboren Simba aan de wereld toont. "Jaaaaa, potje Dyordan neus" Voor ik het wist kreeg ik de groene tarrel tussen mijn vingers geboetseerd. Ja als meneer hem maar kwijt was. Bij gebrek aan een doekje belandde het potje als een ware estafette op mijn nachtkastje. ...

Ik was er heel duidelijk over. Ik moest en zou een aerosleep matrasje met laken hebben, bed kort opmaken, niets in bedje meenemen, oppassen met waar hij vanuit zijn bedje naartoe kan grijpen en altijd gefixeerd op de camera blijven kijken als ik weer een klein kreetje uit de kamer hoorde komen. Soms meerdere keren per nacht even zijn ademhaling checken en mijzelf, of zeg maar ons, ervan geruststellen dat hij nog steeds ademt en echt niet gestikt was in zijn grote ledikant. De onzekere nachten en alles driedubbel checken. Gewoonweg omdat je kleine bul zelf nog niet kan draaien, gevaar kan weghouden en om hulp kan roepen. Later begreep ik waarom niet alle baby's onder lakentjes werden ingestopt. Sommige maken een 360 tour in het bed. Alhoewel 360 je altijd weer op het punt brengt waar je vandaan komt, zitten er ook gevaarlijke gradaties tussen op de route. Neem nou de 180. Met je hoofd zo onder het lakentje. Panisch werd ik ervan. Moest er niet aan denken om hem een keer, t...