B L O G • // Tietenfabriek
Het is bijna 3 weken geleden dat Ayven ons gezin heeft aangevuld met zijn liefde en aanwezigheid.
Ondanks dat Sid het al voor de derde keer mee maakt en ik recentelijk nog de baby periode van Dyordan heb meegemaakt, zijn we toch soms weer wat nitwitten. Hoe was het ook alweer?
Zelfs doorgewinterde ouders maken overigens weleens een foutje. Waar ik het op de hormonen kan gooien, mag Sid het op de vermoeidheid gooien.
Onze muppet drinkt behoorlijk gulzig uit zijn fles. Soms zo gulzig dat hij zich verslikt. Dit gebeurt soms twee keer op een hele fles. Echter kwam Sid nu behoorlijk verbaasd met grote ogen naar boven, waar ik even aan het rusten was op bed. "Hij verslikt zich nu echt heel vaak, hij wil zijn fles niet, wat moet ik nu doen."
Ik neem onze bink over en denk 'eerst zien dan geloven', zal allemaal wel meevallen.
Zodra ik de fles in zijn mond steek gaat hij al proesten. Ik vermoed dat de speen niet goed meer is, maar Sid gooit nog een balletje op dat mijn moedermelk misschien gewoon te dun is.
Ik hou de fles ondersteboven en zie een on-doorbroken straal moedermelk de speen uitstromen. Hoe dan met speen 1. Sid neemt snel de fles aan, houdt hem in het licht en concludeert dat het speen 3 is, van Ayven zijn grote broer.
Ik lig deels in een deuk, maar door mijn lachje heen roep ik verbaasd waarom hij de speen niet controleert voor hij hem geeft. Sid zegt op zijn beurt "Wie heeft de speen van Dyordan dan ook op een ander rekje terug gehangen?" Waarop ik weer antwoord, "Wie vertelt mij dan ook niet dat er een systeem is bedacht van waar Dyo zijn spullen hangen en op welke plek Ayven zijn spullen hangen" en ik kom weer terug op, "ja daarom controleer ik altijd de speen."
Eigenschappen, 'laatste woord' en 'altijd gelijk willen hebben' zijn mega hinderlijk en hier maakte ik een homerun.
Arm kind, had gewoon door zijn ouders verdronken kunnen worden in melk! Het kan de beste overkomen, zullen we maar denken. Iets waar je niet altijd stil bij staat, gelukkig is het niet fout gelopen en hebben we er een oliebollen verhaal voor het kraambezoek bij.
Alles is overigens ook weer even wennen zo klein. En als Dyordan door Sid op de commode wordt getild en ik probeer zijn luier te verschonen, zie ik een nog grotere jongen dan 3 weken geleden. Lijkt alles nu zo groot en robuust, omdat ik aan de andere kant een teer klein mensje van bijna 3 weken vast heb? Of is Dyordan gewoon groter geworden? Zijn benen, billen, armen, buik, hoofd, zijn voeten, zijn maat luier, jeetje alles lijkt allemaal zo groot.
Hij ziet er ook zwaar uit, maar omdat ik niet mag tillen, kan ik dat niet voelen.
Hij is wel in een klap een fase verder. Hij heeft de rol van een grote broer gekregen en deze job neemt hij uiterst serieus.
Soms wat onbehouwen, maar hij is een goede hulp.
In de eerste week moest hij enorm huilen als Ayven zijn longetjes aan het testen was. Dyordan vond het zo zielig als hij huilde, dat hij maar een duet met hem ging doen.
In week twee had dat plaats gemaakt voor zijn woorden "Ahhh kom maar mannetje, moet je huilen, stil maar." en dan ook echt met zo een zielig stemmetje. Je kon mij opvegen. Heerlijk en aandoenlijk om te zien en horen.
Als echte grote broer moest hij natuurlijk een speentje in zijn mondje plaatsen, maar omdat Ayven niet vaak de speen als troost pakt, werd dat al snel een spelletje die Dyordan niet kon winnen.
Nu in week 3 wil hij het liefst Ayven vasthouden als hij huilt. Hij kan hem behoorlijk lomp proberen over te nemen uit mijn handen. Alhoewel we het goed in de gaten moeten houden dat onze kleine baby niet uit elkaar wordt getrokken of geknepen, is het zo lief om te zien. Hij wil echt proberen te helpen.
We hebben al enigszins een ritme ontwikkeld. Jongste telg is echt van de klok. Iedere 4 uur rondom dezelfde tijdstippen op een dag, wordt hij wakker. Je kunt er bijna een klok op gelijk zetten. Alleen vraag ik mij af of ik het misschien niet zelf trigger.
Net als bij de eerste keer, is google mijn vriend. Ik google wat losse woorden en termen. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het komt erop neer dat ik bevestigd wil hebben dat baby's moedermelk ruiken en daarvan wakker worden.
Ik kolf vanaf het begin moedermelk af. Wilde de rompslomp en krampachtig borst voeden, zoals bij Dyo geprobeerd is, echt voorkomen. Daarom besloten om te kolven. Komt er wat uit prima, lukt het niet dan gewoon kunstvoeding.
Ik mag deze keer niet klagen over de productie. Alsof mijn lichaam nu weet wat ervan verwacht wordt. Iedere vier uur kolf ik 8 minuten lang en houd ik altijd wat ml over, naast een gevulde fles voor de kleine. Zodra ik de kolf aanzet begint Ayven vlak naast me te sputteren en wakker te worden. Ha hij is weer op tijd! Man van de klok, maar nu ik dit dus steeds heb en hij amper hoeft te huilen om zijn eten omdat het op een presenteerblaadje wordt aangereikt, lijkt het alsof hij door de geur van mijn melk wordt gewekt. Alsof hij de "kooklucht" ruikt en denkt 'ha, etenstijd!', en stiekem door zijn oogleden spiekt, alsof hij een deksel van een pan lift en wil kijken wat er vandaag op het menu staat.
Ja schat, de tietenfabriek is alweer in volle gang.
Onze grote broer helpt mama ook altijd met de kolf. Hij mag vanaf dag 1 dat ik thuis was, het knopje van de kolf aanzetten en later de knopjes indrukken die bij verschillende krachten hoort.
Baby ligt dan in de box, broer heeft van de vloer een speelparadijs gemaakt, papa is ondertussen het huishouden aan het doen, zus zit op school en ik zit op de bank, klaar om een flesje voor die kleine te maken. Omdat onze poepedrollescheetje dan erg ondeugend kan zijn, is hem afleiden, met zijn hulp bij het kolven, ideaal.
Soms plaagt hij mij en schatert het uit, omdat hij dan de veels te krachtige stand direct inschakelt. Mama roept "nee nee nee niet die, auwie." en Dyo kan daar alleen maar om lachen. Gelukkig is hij dan even zoet, en verbouwt hij op dat moment niet de rest van het huis.
Ik zie weleens plaatjes op het internet voorbij komen van kinderen die hun pop de borst geven, precies zoals mama dat ook doet. Ik moet dan altijd lachen om het kopieer gedrag van de kinderen. Vanochtend hadden wij zelf ook zo een tafereel.
En nu denk ik dus dat in de vierde week, Dyordan zelf een goede productie heeft, en op die manier een huilende Ayven wilt gaan zussen, want zoals ik al zei, hij neemt zijn taak, als grote broer, uiterst serieus...
Ondanks dat Sid het al voor de derde keer mee maakt en ik recentelijk nog de baby periode van Dyordan heb meegemaakt, zijn we toch soms weer wat nitwitten. Hoe was het ook alweer?
Zelfs doorgewinterde ouders maken overigens weleens een foutje. Waar ik het op de hormonen kan gooien, mag Sid het op de vermoeidheid gooien.
Onze muppet drinkt behoorlijk gulzig uit zijn fles. Soms zo gulzig dat hij zich verslikt. Dit gebeurt soms twee keer op een hele fles. Echter kwam Sid nu behoorlijk verbaasd met grote ogen naar boven, waar ik even aan het rusten was op bed. "Hij verslikt zich nu echt heel vaak, hij wil zijn fles niet, wat moet ik nu doen."
Ik neem onze bink over en denk 'eerst zien dan geloven', zal allemaal wel meevallen.
Zodra ik de fles in zijn mond steek gaat hij al proesten. Ik vermoed dat de speen niet goed meer is, maar Sid gooit nog een balletje op dat mijn moedermelk misschien gewoon te dun is.
Ik hou de fles ondersteboven en zie een on-doorbroken straal moedermelk de speen uitstromen. Hoe dan met speen 1. Sid neemt snel de fles aan, houdt hem in het licht en concludeert dat het speen 3 is, van Ayven zijn grote broer.
Ik lig deels in een deuk, maar door mijn lachje heen roep ik verbaasd waarom hij de speen niet controleert voor hij hem geeft. Sid zegt op zijn beurt "Wie heeft de speen van Dyordan dan ook op een ander rekje terug gehangen?" Waarop ik weer antwoord, "Wie vertelt mij dan ook niet dat er een systeem is bedacht van waar Dyo zijn spullen hangen en op welke plek Ayven zijn spullen hangen" en ik kom weer terug op, "ja daarom controleer ik altijd de speen."
Eigenschappen, 'laatste woord' en 'altijd gelijk willen hebben' zijn mega hinderlijk en hier maakte ik een homerun.
Arm kind, had gewoon door zijn ouders verdronken kunnen worden in melk! Het kan de beste overkomen, zullen we maar denken. Iets waar je niet altijd stil bij staat, gelukkig is het niet fout gelopen en hebben we er een oliebollen verhaal voor het kraambezoek bij.
Alles is overigens ook weer even wennen zo klein. En als Dyordan door Sid op de commode wordt getild en ik probeer zijn luier te verschonen, zie ik een nog grotere jongen dan 3 weken geleden. Lijkt alles nu zo groot en robuust, omdat ik aan de andere kant een teer klein mensje van bijna 3 weken vast heb? Of is Dyordan gewoon groter geworden? Zijn benen, billen, armen, buik, hoofd, zijn voeten, zijn maat luier, jeetje alles lijkt allemaal zo groot.
Hij ziet er ook zwaar uit, maar omdat ik niet mag tillen, kan ik dat niet voelen.
Hij is wel in een klap een fase verder. Hij heeft de rol van een grote broer gekregen en deze job neemt hij uiterst serieus.
Soms wat onbehouwen, maar hij is een goede hulp.
In de eerste week moest hij enorm huilen als Ayven zijn longetjes aan het testen was. Dyordan vond het zo zielig als hij huilde, dat hij maar een duet met hem ging doen.
In week twee had dat plaats gemaakt voor zijn woorden "Ahhh kom maar mannetje, moet je huilen, stil maar." en dan ook echt met zo een zielig stemmetje. Je kon mij opvegen. Heerlijk en aandoenlijk om te zien en horen.
Als echte grote broer moest hij natuurlijk een speentje in zijn mondje plaatsen, maar omdat Ayven niet vaak de speen als troost pakt, werd dat al snel een spelletje die Dyordan niet kon winnen.
Nu in week 3 wil hij het liefst Ayven vasthouden als hij huilt. Hij kan hem behoorlijk lomp proberen over te nemen uit mijn handen. Alhoewel we het goed in de gaten moeten houden dat onze kleine baby niet uit elkaar wordt getrokken of geknepen, is het zo lief om te zien. Hij wil echt proberen te helpen.
We hebben al enigszins een ritme ontwikkeld. Jongste telg is echt van de klok. Iedere 4 uur rondom dezelfde tijdstippen op een dag, wordt hij wakker. Je kunt er bijna een klok op gelijk zetten. Alleen vraag ik mij af of ik het misschien niet zelf trigger.
Net als bij de eerste keer, is google mijn vriend. Ik google wat losse woorden en termen. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Het komt erop neer dat ik bevestigd wil hebben dat baby's moedermelk ruiken en daarvan wakker worden.
Ik kolf vanaf het begin moedermelk af. Wilde de rompslomp en krampachtig borst voeden, zoals bij Dyo geprobeerd is, echt voorkomen. Daarom besloten om te kolven. Komt er wat uit prima, lukt het niet dan gewoon kunstvoeding.
Ik mag deze keer niet klagen over de productie. Alsof mijn lichaam nu weet wat ervan verwacht wordt. Iedere vier uur kolf ik 8 minuten lang en houd ik altijd wat ml over, naast een gevulde fles voor de kleine. Zodra ik de kolf aanzet begint Ayven vlak naast me te sputteren en wakker te worden. Ha hij is weer op tijd! Man van de klok, maar nu ik dit dus steeds heb en hij amper hoeft te huilen om zijn eten omdat het op een presenteerblaadje wordt aangereikt, lijkt het alsof hij door de geur van mijn melk wordt gewekt. Alsof hij de "kooklucht" ruikt en denkt 'ha, etenstijd!', en stiekem door zijn oogleden spiekt, alsof hij een deksel van een pan lift en wil kijken wat er vandaag op het menu staat.
Ja schat, de tietenfabriek is alweer in volle gang.
Onze grote broer helpt mama ook altijd met de kolf. Hij mag vanaf dag 1 dat ik thuis was, het knopje van de kolf aanzetten en later de knopjes indrukken die bij verschillende krachten hoort.
Baby ligt dan in de box, broer heeft van de vloer een speelparadijs gemaakt, papa is ondertussen het huishouden aan het doen, zus zit op school en ik zit op de bank, klaar om een flesje voor die kleine te maken. Omdat onze poepedrollescheetje dan erg ondeugend kan zijn, is hem afleiden, met zijn hulp bij het kolven, ideaal.
Soms plaagt hij mij en schatert het uit, omdat hij dan de veels te krachtige stand direct inschakelt. Mama roept "nee nee nee niet die, auwie." en Dyo kan daar alleen maar om lachen. Gelukkig is hij dan even zoet, en verbouwt hij op dat moment niet de rest van het huis.
Ik zie weleens plaatjes op het internet voorbij komen van kinderen die hun pop de borst geven, precies zoals mama dat ook doet. Ik moet dan altijd lachen om het kopieer gedrag van de kinderen. Vanochtend hadden wij zelf ook zo een tafereel.
En nu denk ik dus dat in de vierde week, Dyordan zelf een goede productie heeft, en op die manier een huilende Ayven wilt gaan zussen, want zoals ik al zei, hij neemt zijn taak, als grote broer, uiterst serieus...
Reacties
Een reactie posten