B L O G • // Stuiter kleuter

Overbezorgd roep ik Dyordan na als hij naar bijvoorbeeld een schommel rent. 'Pas op, de kans dat je valt is erg groot.'

Ken je dat, altijd maar waarschuwen, bang dat je precious hard op zijn muil gaat en een schrammetje krijgt, of zelfs een "oorlogswond" waar hij over 18 jaar waarschijnlijk, met een biertje in zijn hand, mee pogt of een toekomstige partner wil imponeren?
Hoe dan ook, waar we ook zijn, als hij nogal onbehouwen ergens op afsjeest, klimt of klautert, heb ik mijn waarschuwingen al klaar.
'Kijk uit.' 'Pas op.' 'Doe voorzichtig.' 'Iets rustiger.' 'Het is glad.' 'Niet rennen.' 'Lopen graag.' 'Goed vasthouden.' 'Kijken wat je doet.' 'Een ding tegelijk.' 'Niet dringen.' 'Omdebeurt.'

Ja natuurlijk word ik er ook moe van en zie ik de reacties op gezichten van anderen ook wel, als zij hun kids van een afstand gadeslaan. Ja ik ben zo een moeder die erachteraan sjokt en na 10 minuten het spelen wel zat is.
Er zijn zelfs mensen die ook hebben gezegd, "Laat jongens, jongens zijn. Laat ze lekker zelf ontdekken, je remt ze in hun creativiteit." Ja bedankt #sire. Ik weet dat ook wel. Ik zie alleen doemscenarios voor me dat hij het klungelige van mij geërfd heeft en daar in de kreukels ligt en we straks op de SEH zitten. Als we dan geluk hebben.
Wil gewoon niet graag dat er ongelukjes gebeuren en wil een beetje zuinig omgaan met mijn ventjes.

Toch zitten die mensen in mijn hoofd. Ook omdat ik zelf ook vind dat ik iets losser mag zijn.

We zijn lekker een weekje weg. Dyordan is een blij ei, weer of geen weer, hij wil de speeltuin in.
Een leuk klauterfestijn staat klaar.
Waar papa nog even zijn jeugd herbeleefd en zelf probeert te klimmen, zie ik Dyo naar een ijzer trapje rennen, waar hij, als hij de 6 treden heeft overwonnen, op een plateau komt te staan.
Ik loop rustig, met Ayven in de wagen, richting Dyo. Kijk opzij naar zijn vader, die bedenkelijk bovenaan staat te bekijken hoe hij zijn weg kan vervolgen naar het volgende obstakel. En waar ik mij ernstig zorgen over maak. Ik zie het al helemaal gebeuren, glijdt uit, hele vakantie naar de klote, in de lappenmand en nog een poos revalideren.
Al slenterend kijk ik terug, richting Dyo, die al bijna boven is.
Ik sta er nu niet bij. Geen vanghulp. Het heeft geregend en de stangen zijn nat. Ik zie dat hij weg glijdt. Sid ziet het ook en schreeuwt, 'hij valt'.
Ik zette het al op een rennen met de wagen, maar ik ben te laat.

Dyordan glijdt weg, mist de volgende tree, hij houdt zich niet, valt achterover, probeert met een arm nog rek vast te houden, maar de zwaartekracht wint. Met zijn hoofd achterover, glijdt hij ongelukkig naar beneden. Zijn hoofd komt als eerst op de grond, de rest van zijn lijf volgt.
Gelukkig valt zijn capuchon over zijn hoofd en hoop ik dat het zijn val heeft gebroken.

Instinctief pak ik mijn ernstig huilend kind van de grond om hem te knuffelen. Direct heb ik spijt. Wat nou als het zijn nek is? Laat het niet zijn nek zijn.
Hij grijpt zijn hoofd vast. Hij heeft pijn. Huilen en knuffelen, na een paar minuten kunnen we hem neerzetten.
Hij is geschrokken, wij ook. Maar hoe ernstig het eruit zag, het leek mee te vallen.

Ik sla mijzelf voor mijn kop. Ben zo boos op mijzelf. Wat als ...?
Ik weet dat ik niet overal bij zou kunnen zijn, maar had het graag willen voorkomen. Waarom heb ik hem iets meer los gelaten en precies dan gebeurt dit.

Je kind zien vallen en ongelukkig terecht zien komen is zeer heftig. Heb Sid ook nog nooit zo in shock gezien.
Trillend als een rietje.
Maar gelukkig is het nu goed afgelopen.

Laat mij toch maar weer een beetje overbezorgd zijn en mijn ventje helpen met klimmen en klauteren.
Al sta ik alleen maar onderaan in geval van nood als vanghulp.