G A A N • M E T • D I E • B A N A A N

Overbezorgd roep ik Dyordan na als hij naar bijvoorbeeld een schommel rent. 'Pas op, de kans dat je valt is erg groot.' Ken je dat, altijd maar waarschuwen, bang dat je precious hard op zijn muil gaat en een schrammetje krijgt, of zelfs een "oorlogswond" waar hij over 18 jaar waarschijnlijk, met een biertje in zijn hand, mee pogt of een toekomstige partner wil imponeren? Hoe dan ook, waar we ook zijn, als hij nogal onbehouwen ergens op afsjeest, klimt of klautert, heb ik mijn waarschuwingen al klaar. 'Kijk uit.' 'Pas op.' 'Doe voorzichtig.' 'Iets rustiger.' 'Het is glad.' 'Niet rennen.' 'Lopen graag.' 'Goed vasthouden.' 'Kijken wat je doet.' 'Een ding tegelijk.' 'Niet dringen.' 'Omdebeurt.' Ja natuurlijk word ik er ook moe van en zie ik de reacties op gezichten van anderen ook wel, als zij hun kids van een afstand gadeslaan. Ja ik ben zo een moeder die erachteraan sjo...

Poing poing, stuiter stuiter. Dat is Dyo, Ayven niet. Althans in normale omstandigheden. Maar eergisteren, pfff wat was dat! Aan de speed, ik zweer het. Grote ogen en onzin uitkramen. Daarnaast behoorlijk met zijn benen op het matras 'ploffen'. Leek overigens ook wel of hij teut was. Zodra je hem pakte begon hij langzaam te lachen. Ondeugend. Langzame 'he he' of 'ha ha'. En het werd later en later en maar brabbelen, kirren, gekke geluiden maken en ongecontroleerd bewegen met de armen en benen, maar ook weer niet zorgelijk ofzo. En weer lachen. Grote ogen. Helemaal koekwaus. Hij hield Dyo wakker, ze lagen op een kamer hier. Dyordan snapte de nieuwe rolverdeling ook niet helemaal. Ayven opgepakt en meegenomen naar onze kamer. Wij waren al moe. Ayven nog lang niet. 'He he.' Fristi. Bedankt. #eerstekeerfristi #meteenlaatstekeer

Na herhaaldelijk Sint Maarten, koeien hebben staarten gezongen te hebben, nog niet het gewenste effect dat Dyo met mij mee ging oefenen, gooide ik er een andere variant in.  "Meisjes hebben staarten, en koeien hebben rokjes aan..." "Nee mam, meisjes hebben rokjes aan." Ha hij pakt het wel op, terwijl ik dacht dat hij zich er maar mee verveeld voelde en doe nog een duit in het zakje.  "O ja lieverd, wat hebben de koeien dan?" "Vlekken!" #lovethiskid

Ik zit in de stoute hoek. Wel heel stiekem met mijn telefoon, want 'Ik heb niets achter mijn rug hoor'. Zoals mijn dreumes van 3 wel eens zegt. Ik mag eruit als ik goed heb nagedenkt. Aldus Dyordan. Met een vingertje werd ik de toilet uit gedirigeerd, omdat ik een vies nat zwitsal doekje in het toilet heb gegooid. Aangezien ik mijn zoon heb opgevoed dat dit not done is omdat we geen verstopte toilet willen hebben, kreeg ik net de wind van voren. Alles erop en eraan. Met een semi fronzend boos gezicht wijzend naar de stoute hoek. Terwijl ik afdruip, wordt resoluut de deur voor mijn neus gesloten. Ik heb zojuist een enge kopie van mijzelf gezien. Halloween fright nights is er niets bij. 'Dyo, ik heb nagedacht. Ik zal het niet meer doen, mag ik nu uit de hoek komen?'

Je komt weleens van die plaatjes op internet tegen waarin het herkenbare moederschap wordt afgebeeld. De before en after kids plaatjes. Scrollend door de herkenbare tekeningen, gniffel ik wat af. De één nog herkenbaarder dan de andere. Ik kan het niet helpen dat ik met een glimlach zit te staren en dagdroom over mijn eigen situatie. Twee kinderen die de hele dag om mama haar aandacht kunnen vragen, maar hoe vermoeiend ook, tegelijkertijd zo heerlijk. Ik typ bovenstaande regels in alle rust op de toilet. Ik weet niet hoe, maar mijn oudste is er dit keer nog niet achter dat ik mij heb teruggetrokken uit de woonkamer. Even some me time. Ondertussen hoor ik Dyo in de woonkamer om papa's aandacht vragen, ik hoor wat vallen, papa corrigeert, Ayven jammert omdat hij honger heeft, en hoor Sid roepen, jezus Dyo, je stinkt. Ik geniet even van alle rust in mijn eigen stankkamertje, want dit komt zelden voor. Meestal zit Dyo met secondenlijm aan mij vastgeplakt. Waar ik ga, is hij. '...

We zijn weer aan het googlen. De gouden tip voor het verwijderen van potlood strepen op meubels. Een stalen tafelpoot welteverstaan. Huis tuin keuken trucjes met een gum, lapje met water en afwasmiddel of zelfs de wonder onder de wonderen 'de billendoekjes' helpen maar licht. De Bob Ros strepen staan nog op de poot te shinen. Nichtjes van Dyo waren hier. En omdat ik zo goed als zeker wel wist dat het mijn boef was, verbaasde ik mij toch over de veels te recht, dicht op elkaar staande lijnen. Dit was te netjes. Speurneus Wendy hield haar vergootglas erbij en het bewijs was niet overweldigend. Een andere tactiek. Ontzettend enthousiast en trots riep ik "Wauw, wie heeft dit mooie kunstwerk gemaakt." De enige die als een malloot stond te springen en riep 'Ik, ik heb dat gedaan.' Was natuurlijk mijn eigen kleine draak van bijna 3. Nog even zijn goedkeurende oogjes toeknijpen, van 'zo steek die maar in je zak.' Moeders hebben mij gewaarschuwd. ...

Nu de storm is gaan liggen, 19.45 uur, kunnen we even de schade opnemen. Ritueel van iedere avond, de hele woonkamer weer in het gareel. Want wat onze boy in 30 minuten voor bedtijd weet te presteren in de woonkamer, zou gewoon een wereldrecord ergens moeten worden. Spullen weer op de plek waar ze 'horen'. Inclusief alle nekbrekende, voetpeinigende autotjes of duploblokken die Dyo, tijdens het opruimen, gemist heeft. Chocola, optimel, saus, beleg, boter, fruit of andere handafdrukken, van eerder op de dag, wegpoetsen van de meubels. De prullenbak inspecteren op weggegooid speelgoed of prullaria. En even op zoek naar de rondslingerende stukjes brood, worst en andere lekkernijen van vandaag, gisteren of misschien wel vorige week. Ha grapje. Maar geloof me als ik zeg, dat tijdens deze orkaan, het dweilen met de kraan open is. Bijna letterlijk. Je kent het wel, zo een avond dat alles tegelijk komt, je trots nog niet op bed ligt maar het ritueel van poetsen en opruimen al w...

Autoritten zijn met Dyordan nooit saai! Hij kan verhalen vertellen alsof je er middenin zit. Het is dat ik met de ogen op de weg en met twee handen aan het stuur veiliger vind rijden, maar zou zomaar een bak popcorn weg kunnen eten, kijkend naar het tafereel dat hij schetst. En het mooie is, ik begrijp wat hij bedoelt. Laatst reden we langs een sloot, zonnetje priemde door de ruit, Dyordan knijpt zijn ogen wat dicht en constateert dat hij wel lekker wilt zwemmen in de sloot. Ik zeg op mijn buurt, "Ja in water kun je zwemmen, maar de sloot is wel gevaarlijk hoor." Heb zijn interesse en zeg "Straks in ons nieuwe huis wonen we ook aan een sloot, maar water is erg donker dus je ziet niet goed hoe diep het is." Op zijn Dyordans komt er zo nu en dan een Uhu uit. Alsof hij alles begrijpt wat ik zeg en hij op een kans wacht om iets terug te zeggen. Ik vervolg druk gebarend "In bad heb je zo een laagje water, kun je zien hoe diep het is en het is warm. De s...

Zit je op facebook, komt er een leuke actie van Albert voorbij. "Kom in je voetbaltenue en krijg een gratis album" (leeg welteverstaan) Leuke actie! Wel grappig, kids die de moeite nemen om te verkleden voor een gratis album, omdat ouders te krenterig waren om deze te kopen of in de actie erbij te nemen. En dan zelfs nog klagen dat er niets werd meegegeven, toen er niet werd voldaan aan deze 'actievoorwaarden'. Boek kost ongeveer 1,50. Bespaar toch de moeite van het klagen. Nee ik oordeel niet, vind het gewoon een grappige constatering. Aan al die zure reacties onder het bericht te lezen, van volwassen mensen, werkt de marketing stunt overigens prima. Klantenbinding door middel van een spaaractie. Men haalt zelfs extra producten om weer meer plaatjes te kunnen krijgen. (Maar een voetbal album dan weer niet?) Ze zijn oprecht boos, geirriteerd, teleurgesteld dat de voetbalplaatjes al tijden niet worden meegegeven. Dat hun kans is verkeken om een boek vol te kri...

Mijn peuter en een speen, tot ruim 6 weken geleden, een hechte combinatie, daar durf je niet tussen te komen. Een match made in heaven, zeg maar. Het is zijn gemak, veilige gevoel, zijn troost, even zen moment en mogelijkheid om rustig te worden. Voelt hij zich niet lekker dan is zijn speen zijn beste vriendje. Is hij moe maar wil of kan hij niet slapen, dan is dit maatje er weer voor hem. Wil hij even zitten, concentreren in eigen space, jawel dan sabbelt hij het liefst op zijn speen. Naarmate hij er steeds meer mee vergroeide, maakte ik mij steeds meer zorgen. Hoe gaan we dat ritueel ooit aanpakken als we gaan afkicken. Hoe gaat hij het sabbelen op een speen afleren als hij nu al moord en brand schreeuwt als we hem niet mee hebben genomen? Cold turkey? Aan de ene kant vind ik het ongezond. Een kind van twee die nog steeds aan de speen is en daar zijn comfort in zoekt. Ik ben bang voor de horrorverhalen wat betreft scheefstand van zijn ienie minie tandjes. Ook word ik er gek...

Vroegâh moest ik niets hebben van de trend blaadjes waar allerlei hot items in werden gepromoot voor je huis. Ach doe normaal. Je hebt wat functionele spullen nodig, wat vind je wel mwoah oke, maar is gewoon betaalbaar en praktisch. Je items shoppen op één plek, inclusief bezorgen, ja zo werd ons welbekende zweedse stijl in ons huis geïntroduceerd. Waarom ben ik nu veranderd? Waarom zit ik uren op pinterest en instagram, allerlei interieur contents te volgen. Google ik mij een slag in de rondte en zijn onze gezinsuitjes, tripjes naar woonboulevards geworden? Kijk mijn ogen uit van gedurfde kleur combinaties en materialen. Geel met blauw, beton met staal gecombineerd met fluweel, bordeaux rood met donkergroen. Gewaagd maar het staat soms echt als een huis. En dat is het. Ik merk dat de interesse is veranderd door de aankoop van ons nieuwbouwhuis. Het is een plaatje, een bijzonder plaatje, dat huis verdient gewoon een interieur waar je iedere dag andere dingen in ontdekt. Dat je...

Heb er bijna 8 weken van kunnen genieten, maar nu is het zover, de echte ontzwanger verschijnselen zijn merkbaar. Mijn handen hebben iets weg van de Grand Canyon, Rituals is blij met mij als nieuwe aandeelhouder. Tubes handcrème en body crème gaan er doorheen om mijn, van kloven voorziene handjes, weer poezelig, lief en zacht te maken. Niets is zo verschrikkelijk als ik, bij het optrekken van mijn satijnen met kanten oma ondergoed, ophalen maak in de stof. Daarnaast is het zo ontzettend onaardig voor mijn kleine muppet als ik met mijn bouwvakkersklauwen hem in moet smeren, de luier moet verschonen of aan moet kleden. Mijn mooie ladylike nagels, menig nagelstudio jaloers op, veranderen in Cruella de Vil puntige mesjes. Ik hoef er maar verschrikt naar te kijken of, Fuck, driftig mijn blog te typen, en er breekt weer een stukje vanaf. Haakjes, ik word er gek van. En erge is nog dat ik mij nog braaf inlaat met de mama multivitamine speciaal voor na de zwangerschap. Ik vraag mij...

We lijken de Ginger Ale reclame wel de afgelopen weken. 'Doe mij maar een vloertje' of 'doe mij maar een bedje'. Vandaag was het geheel onverwachts 'doe mij maar een eettafel, dressoir, salontafel, bergkast en fauteuils.' Ons doel was de keukenzaak om een aanpassing op de keuken door te geven. Ach even kijken kijken nog niet kopen bij andere winkels aan de woonboulevard. We lopen daar de eettafel tegen het lijf, waar we allebei direct van zeiden "ja dit wordt hem". Nu we in koor dit uitspraken leek het wel alsof we op de achtergrond 'Halleluja' hoorden zingen. Alhoewel ik van manlief de vrije hand had om de inrichting te bepalen, kon ik, op mijn erg heldere concept, geen goedkeurende blikken krijgen. Totaal niet enthousiast werden mijn geshowde items de afgelopen weken ontvangen. Om nu heel erg mijn ding door te drukken, en wil wel even benadrukken dat hij mij die vrijheid gegeven had, leek mij voor een 'thuis' gevoel voor beide...