B L O G • // Alles op een rijtje
Ons kind heeft een geweldig gevoel voor ordening. Kleur bij kleur, soort bij soort en alles recht in een lijn.
Als ik echter naar de vloer kijk, die na het spelen bezaait is met speelgoed, twijfel ik toch weer over zijn ordening.
Dyordan heeft een behoorlijk gevulde speelgoedkist, we hebben hem al wat opgeschoond voor de aanstaande verhuizing, maar alsnog kan hij zijn geluk niet op.
Hij is gek op auto's en, als ze geluid maken, zet hij ze het liefst allemaal tegelijk aan. Blijft er een toettoet hangen in zijn muziekje, loopt hij naar de keuken en vraagt om een mes en nieuwe batterijen. Ja iets met een slecht voorbeeld, mama, en batterijen verwisselen. Na-tuur-lijk krijgt hij het gevraagde mes nooit!
Sinds een paar maanden heeft Dyordan ontdekt dat het leuk is om alle auto's op een rij te plaatsen.
In file te zetten of gewoon naast elkaar, zoals op een parkeerplaats. Doet het overigens ook met puzzelstukjes.
Zorgvuldig krijgt elke auto een plekje. Op kleur, soort of grootte. Hij noemt de auto's allen bij naam en zorgt ervoor dat de neuzen allemaal dezelfde kant op staan. Als ze in hun achteruit een plekje worden ingereden, maakt hij het piep geluid, van een achteruitrijdende vrachtwagen, erbij. Klinkt als "Piep piep piep, achteruit, piep piep o botsing."
Soms probeert hij mama erbij te betrekken. Of ik wil helpen met aangeven, of gewoon even wil kijken wat hij aan het doen is. Lukt het niet zoals hij wil, omdat er nog een auto tussen moet en de tafel te klein is en een andere steeds valt, wordt hij kort boos, gooit er een op de grond en roept "Mama lukt nieeeet."
Reddende engel komt dan en legt uit dat we gewoon even plaats moeten maken, verplaats de auto's naar een plek waar het wel lukt en hij is weer helemaal gelukkig.
Is het omdat hij naar deze almighty mama opkijkt en het slimme antwoord had bedacht of omdat mama nu in kleermaakzit naast hem zit te spelen met zijn auto's.
Hoe dan ook word ik zo nu en dan verwend met een heerlijke knuffel, of kruipt hij bij mama op schoot.
Alhoewel voor mijn bekkenpijn een kleermaakzit ideaal schijnt te zijn, is een extra paar billen die druk erop zetten wat teveel van het goede.
Maaaar mama klaagt niet, geniet van mijn knuffelende zoon. Hoe we opstaan zien we later wel weer.
Ik kan overigens uren naar zijn tafereel kijken. Heerlijk rustgevend en geweldig om hem lekker bezig te zien.
Hij heeft inmiddels 3 verschillende plekken benut met parkeerrijtjes. Zo ook de leuning van de stoel waar ik nu in zit.
Ik vraag me af of dit nu een fase is of dat er meer speelt.
Het is een pientere jongen, praat al behoorlijk goed, betrekt anderen bij zijn spel, communiceert echt met ons en reageert niet overdreven anders dan andere kinderen in bepaalde fases.
Toch kan ik er maar weinig over vinden. Vind zijn fascinatie voor alles ordenen erg interessant.
Als ik een autootje oppak en snel verkeerdom zet, als Dyordan een nieuwe pakt, merkt hij dit later op.
"Hey, staat verkeerd hè. Andersom."
Ik zeg "O ja die staat verkeerd om."
Dyordan pakt het autotje resoluut op en zet hem weer met zijn neus naar voren.
Het lijkt alsof ik hem plaag, maar het schijnt hem niet te deren. Hij vindt het zelfs een leuk spelletje.
Want als hij weer een autotje gaat pakken draait hij zich snel om. "Niet verkeerdom hè mama." En begint beetje te lachen zoals vaker met onze kat en muis spelletjes.
Dyordan gaat inmiddels weer verder. Ik zit ondertussen gefascineerd te kijken en geef hem af en toe antwoord als hij bevestigend vraagt of deze tractor blauw is en de aanhangwagen groen.
Ik vraag hem de ambulance te pakken en pakt hem. Roept "Ans, ambulance hè"
"Welke kleur heeft deze, Dyordan?"
Hij kijkt ondeugend, maakt een grijns en maakt met zijn mond geluidloos de lipbeweging van rood.
Ik trek mijn wenkbrauwen op om te wachten op zijn antwoord.
"Rood, hè mama."
"Nee toch, deze is geel!"
Nu kijkt Dyordan verbaasd naar wat ik in mijn handen heb.
Ik kijk ook, zit al een tijdje te pielen aan de brandweerwagen. Deuren open en dicht te doen.
"Ja goed zo Dyordan, deze is rood!"
In tegenstelling tot Dyordan heeft mama het niet echt op een rijtje.
Als ik echter naar de vloer kijk, die na het spelen bezaait is met speelgoed, twijfel ik toch weer over zijn ordening.
Dyordan heeft een behoorlijk gevulde speelgoedkist, we hebben hem al wat opgeschoond voor de aanstaande verhuizing, maar alsnog kan hij zijn geluk niet op.
Hij is gek op auto's en, als ze geluid maken, zet hij ze het liefst allemaal tegelijk aan. Blijft er een toettoet hangen in zijn muziekje, loopt hij naar de keuken en vraagt om een mes en nieuwe batterijen. Ja iets met een slecht voorbeeld, mama, en batterijen verwisselen. Na-tuur-lijk krijgt hij het gevraagde mes nooit!
Sinds een paar maanden heeft Dyordan ontdekt dat het leuk is om alle auto's op een rij te plaatsen.
In file te zetten of gewoon naast elkaar, zoals op een parkeerplaats. Doet het overigens ook met puzzelstukjes.
Zorgvuldig krijgt elke auto een plekje. Op kleur, soort of grootte. Hij noemt de auto's allen bij naam en zorgt ervoor dat de neuzen allemaal dezelfde kant op staan. Als ze in hun achteruit een plekje worden ingereden, maakt hij het piep geluid, van een achteruitrijdende vrachtwagen, erbij. Klinkt als "Piep piep piep, achteruit, piep piep o botsing."
Soms probeert hij mama erbij te betrekken. Of ik wil helpen met aangeven, of gewoon even wil kijken wat hij aan het doen is. Lukt het niet zoals hij wil, omdat er nog een auto tussen moet en de tafel te klein is en een andere steeds valt, wordt hij kort boos, gooit er een op de grond en roept "Mama lukt nieeeet."
Reddende engel komt dan en legt uit dat we gewoon even plaats moeten maken, verplaats de auto's naar een plek waar het wel lukt en hij is weer helemaal gelukkig.
Is het omdat hij naar deze almighty mama opkijkt en het slimme antwoord had bedacht of omdat mama nu in kleermaakzit naast hem zit te spelen met zijn auto's.
Hoe dan ook word ik zo nu en dan verwend met een heerlijke knuffel, of kruipt hij bij mama op schoot.
Alhoewel voor mijn bekkenpijn een kleermaakzit ideaal schijnt te zijn, is een extra paar billen die druk erop zetten wat teveel van het goede.
Maaaar mama klaagt niet, geniet van mijn knuffelende zoon. Hoe we opstaan zien we later wel weer.
Ik kan overigens uren naar zijn tafereel kijken. Heerlijk rustgevend en geweldig om hem lekker bezig te zien.
Hij heeft inmiddels 3 verschillende plekken benut met parkeerrijtjes. Zo ook de leuning van de stoel waar ik nu in zit.
Ik vraag me af of dit nu een fase is of dat er meer speelt.
Het is een pientere jongen, praat al behoorlijk goed, betrekt anderen bij zijn spel, communiceert echt met ons en reageert niet overdreven anders dan andere kinderen in bepaalde fases.
Toch kan ik er maar weinig over vinden. Vind zijn fascinatie voor alles ordenen erg interessant.
Als ik een autootje oppak en snel verkeerdom zet, als Dyordan een nieuwe pakt, merkt hij dit later op.
"Hey, staat verkeerd hè. Andersom."
Ik zeg "O ja die staat verkeerd om."
Dyordan pakt het autotje resoluut op en zet hem weer met zijn neus naar voren.
Het lijkt alsof ik hem plaag, maar het schijnt hem niet te deren. Hij vindt het zelfs een leuk spelletje.
Want als hij weer een autotje gaat pakken draait hij zich snel om. "Niet verkeerdom hè mama." En begint beetje te lachen zoals vaker met onze kat en muis spelletjes.
Dyordan gaat inmiddels weer verder. Ik zit ondertussen gefascineerd te kijken en geef hem af en toe antwoord als hij bevestigend vraagt of deze tractor blauw is en de aanhangwagen groen.
Ik vraag hem de ambulance te pakken en pakt hem. Roept "Ans, ambulance hè"
"Welke kleur heeft deze, Dyordan?"
Hij kijkt ondeugend, maakt een grijns en maakt met zijn mond geluidloos de lipbeweging van rood.
Ik trek mijn wenkbrauwen op om te wachten op zijn antwoord.
"Rood, hè mama."
"Nee toch, deze is geel!"
Nu kijkt Dyordan verbaasd naar wat ik in mijn handen heb.
Ik kijk ook, zit al een tijdje te pielen aan de brandweerwagen. Deuren open en dicht te doen.
"Ja goed zo Dyordan, deze is rood!"
In tegenstelling tot Dyordan heeft mama het niet echt op een rijtje.
Geweldig!
BeantwoordenVerwijderen