B L O G • // Overgedragen aan de gynaecoloog

Ik ben verwend met de allereerste zwangerschap.
Toen wist ik al dat ik mij echt gelukkig mocht prijzen, dat het ons na 3 jaar gelukt was zwanger te worden.
Na het constateren van subklinische hypothereoïdie*, menorragie* en teveel mannelijke hormonen in mijn lichaam, zou het een wonder zijn om zwanger te worden in de toenmalige conditie. Maar omdat zelfs pijn aan mijn pink op overgewicht werd gegooid, was ik nogal sceptisch.
Maar goed, afvallen was wellicht remedie volgens de arts, ik dacht baat het niet dan schaadt het niet.

Uiteindelijk na veel afvallen, nog steeds een onregelmatige, lange en heftige cyclus, veel oefenen en hele plan na 3 jaar in de bak willen flikkeren, ja loslaten van de krampachtige gedachte mama te willen worden schijnt wellicht ook geholpen te hebben, waren we zwanger van numero uno.
Tijdens de zwangerschap werd ik onderworpen aan meerdere controles.

Op verzoek, omdat ik meerdere keren de grond had gekust, lees flauwgevallen, en gewoon reguliere controles.
Iedere maand hielden we mijn schildklierwaarden in de gaten middels een bloedtest. Werd vanwege mijn BMI natuurlijk aan een GTT* onderworpen en na 28 weken moest ik een positieve rhesus test, of moet ik juist zeggen Rhesus-c negatief, opnieuw laten uitvoeren, omdat de waarde belangrijk was voor verdere verloop.
Naast alle extra groei echo's, omdat ze het niet met zekerheid konden voelen hoe de baby vorderde, waren alle testen oke. Ook de controles. Hoefde geen medicijnen in te nemen, dieet te volgen, werd om die rede niet direct medisch en kon in die zin wel zeggen dat de zwangerschap goed verliep.
20 weken echo was prima en alles verliep zoals het zou moeten verlopen.
Had ook geen moment gedacht, wat als het mis gaat, wat als de uitslag niet goed was. Stond er helemaal niet bij stil. Waren toch routine en voor de zekerheid controles? Geen enkele angst of ongerust gevoel. Althans kan het mij niet meer herinneren.

Iets minder dan een jaar na de geboorte van Dyordan hadden we alweer het geluk om in verwachting te zijn van een wondertje.
Ook hier geen moment gedacht aan onmogelijkheden of foute afloop.
Ik kreeg een bloeding met ontzettend veel pijn. Een miskraam bleef onvermijdelijk, maar was niet meteen klaar, in totaal 5 maanden geduurd voordat alles weer "schoon" werd bevonden.
Voor het eerst voelde ik de keerzijde. Ik wist dat zwanger worden opzich al een hele weg is die we moeten afleggen, bij de een korter dan de ander. Bij sommige houdt die weg nooit op of loopt deze uit op niets. Helemaal niets. Stilte en leegte.
Wat is het verliezen van een kindje zwaar. Wellicht net zo zwaar als de wens nooit kunnen vervullen.
Ineens sta je met beide benen op de grond.

Tijdens de laatste controle na de miskraam werd PCOS* geconstateerd. Niet als dusdanig in het dossier gezet, maar wel opgemerkt door de echoscopist. Nog groter wonder dat het ons al twee keer gelukt was.

Volgens Sid komt het door zijn superzaad. OMG, mag hopen dat Felies het alweer opgegeven heeft met de lange tekst in deze blog.

Bij mijn derde, huidige zwangerschap, was ik mij van alle emoties bewust. Van elke controle, van elk gevoel in mijn lichaam. Elke keer onzekerheid en angst of het wel goed blijft gaan.
Zolang je de baby niet dagelijks voelt, is elk pijntje of ongemak een angst voor onzekerheid. Is de baby gezond en in orde?

Alhoewel ik het gevoel heb niet te mogen klagen, omdat ik alweer zwanger ben, en voor elke uitdaging oplossingen voorhanden zijn, verloopt deze zwangerschap alles behalve normaal. Of in ieder geval anders dan wat ik gewend was bij onze eerste.

Mijn schildklierwaarden blijken afwijkend, er wordt begonnen met medicatie. In ieder geval moet ik dit de hele zwangerschap innemen, we weten nog niet of het daarna ook nog nodig blijkt.
Uiteraard word ik iedere maand braaf gecontroleerd.

Een geslachtsbepalings echo bij Dr. Papa is maar lastig te maken, zo lastig dat we deel van het geld terug krijgen. Ik voel mij onzeker over mijn lichaam, want ook mijn zwangere buik is iets waar ik nu niet trots op ben.
Ik voel me gewoon dik, het is dat ik weet dat daar een kindje in groeit, maar echt een mooie zwangere buik is het niet.
Mijn broeken zitten niet lekker. Zowel gewone als zwangerschaps broeken niet. In deze warmte moedeloos van te worden, want met de zwaartekracht is het dragen van alleen maar jurken ook geen pretje. Zit gewoon met mijzelf in de knoei. Super irritant, laat staan hoe de rest zich voelt in mijn omgeving.

Echo's van "Aynil"

Echo's van Dyordan

Daarna de 20 weken echo, deze is niet 100% te beoordelen en we worden naar het Vu gestuurd voor een second opinion. Weer een lelijke echo waarin de kans op een mooi plaatje van die kleine wordt ontnomen.
De 20 weken echo is verder goed wat betreft onze baby, maar er wordt wel gezien dat de beoordeling lastig is omdat de placenta aan de voorkant zit en erg laag. Daarnaast moeten de geluidsgolven door een behoorlijke speklaag heen.
Er wordt verteld dat we met 30 weken nog eens op controle moeten, kijken of de placenta wel mee groeit naar boven, minder risicovol dan zo laag.
Oke extra controles dus. Geen man overboord. Maar toch voel ik mij niet zo.

De standaard GTT voor mijn overgewicht wordt gedaan. Dag later heb ik al de uitslag. Je raadt het misschien al, mijn glucose waarde was te hoog, zwangerschapssuiker geconstateerd. Alhoewel we nu wachten op de afspraak maandag om alles door te spreken, weet ik al dat het de laatste met de verloskundige zal zijn. Ik zal doorgestuurd worden naar het ziekenhuis. Onder begeleiding van de gynaecoloog, diëtist en internist.

In Nederland zijn wij medisch heel ver, en mag van geluk spreken dat we de zwangeren hier zo goed controleren en begeleiden. Ookal weet ik dat alles op te lossen valt met medicijnen en goede begeleiding. Het voelt nu gewoon even allemaal kak.

Niets gaat zoals de eerste keer. En ookal is geen enkele zwangerschap hetzelfde, had wel verwacht beetje hetzelfde te doorlopen. Gewoon heerlijk trots en vol zelfverzekerdheid zwanger zijn.
Buiten de rare waardes om allemaal, voelt het zwanger zijn totaal anders.
Ookal trekt mijn vet het meeste wel strak, ik zit gewoon niet lekker in mijn vel.
Al die rare uitschietende waardes helpen daar gewoon niet bij.
Het maakt mij onzeker.
Geef ik mijn kindje wel een veilig plekje in mijn buik?
Bestaat er nog een kans dat ik wel natuurlijk kan proberen te bevallen, mijn wens, of wordt deze kans met elke uitslag alleen maar kleiner en is een tweede keizersnede onvermijdelijk?

De hormonen zijn all over the place! En dan bedoel ik niet alleen de-ik-doe-gek-geirriteerd-zielig-uitgeput-gravings-of-extreem-schoon hormonen. Maar die je terug vindt onder een microscoop en waarvoor je weer zenuwachtig in de stoel tegenover de dokter zit.


*
Subklinische hypothereoïdie = traagwerkende schildklier, op basis van een te hoge aanwezigheid van het hormoon TSH, maar geen afwijkende waarde vrije T4.
Jaarlijkse controle noodzakelijk omdat traagwerkende schildklier met afwijkende T4 nog kan optreden.

Menorragie = hevig en langdurig bloedverlies tijdens de menstruatie

GTT = een glucose tolerantie test om te kijken of je insuline huishouding ontregelt is. Dit is nodig om teveel suikers in je bloed af te breken. Heb je niet genoeg insuline, dan wordt er te weinig suiker in je bloed afgebroken en is je GTT waarde dus te hoog.

PCOS = polycysteus ovarium syndroom waarbij, door afwijkende hormoonwaarden, de rijping van eiblaasjes (follikels) in je eierstokken verstoord is. Menstruatie blijft langer uit en bevruchting vindt vele malen lastiger plaats.