B L O G • // Opvoeden, niet zoals bedacht
Voordat Dyordan geboren werd had ik een duidelijke instelling hoe we hem op zouden voeden.
Zo zouden we hem nooit bij ons in bed nemen. Ik was ervan overtuigd, hoe klein ook, dat kinderen in hun eigen bed horen te slapen.
Maar o wat is het fijn als je kindje zich niet lekker voelt om zijn veels te warme lijfje tegen je aan te voelen. Je hebt het gevoel dat je een beetje pijn van hem weg kunt nemen en hem geborgenheid kan geven.
Soms is het gewoon fijn om die kleine bij je te laten liggen om zelf geen slapeloze nacht te hebben. Want standvastig de jongeman in zijn bedje leggen en vervolgens huilen tot hij geen tranen meer over heeft, is ook niet de ideale oplossing.
Ja noem het zwak of i told you so. Maar wat was ik naïef voor de geboorte. Natúúrlijk is het normaal om je meest waardevolste geschenk te koesteren en bij je te nemen als hij dat nodig heeft.
Nu hij kan praten maakt hij het soms zelf wel eens duidelijk.
Huilen en huilen en dan de woorden "mama slapen".
Ik vraag dan meestal nog even een bevestiging. "Wil je bij mama slapen?" En krijg dan, in combinatie met zijn puppy oogjes, armen omhoog om te tillen, een zielige "Ok" terug.
Ach moppie kom maar! Stiekem geniet mama er ook wel van. Lekker kroelen met haar poepedrollescheetje.
Ja hij is papa's pikkie, Felicia's boefje en mama's poepedrollescheetje. Wat hij overigens weleens probeert te zeggen. Heel aandoenlijk.
Over pikkies gesproken. Hij weet al waar veel lichaamsdelen zitten. Zo komt hij weleens naar mama en wijst mijn zogenaamde piemel aan.
"Neeee gekkie, mama's hebben geen piemel."
En zo komt het moment dat we hem het verschil tussen een man en vrouw willen uitleggen.
"Papa, Dyordan en opa zijn jongens of mannen. Zij hebben een piemel"
"Mama, Felicia en oma zijn meisjes of vrouwen. Zij hebben een tutje."
"Opa, tutje?"
"Nee toch! Opa is een man en heeft net als jij een piemel"
"Oma piemel?"
"Nee toch! Oma is een vrouw en heeft een tutje."
"Oké.... Oma piemel?" Besluit hij en begint te schaterlachen.
Ook zei ik voor de geboorte dat ik onze woonkamer beneden niet zou overladen met speelgoed. Een paar spulletjes en de rest is boven in de kinderkamer.
Kom op, onze woonkamer is al niet groot, dat moet redelijk zen blijven.
Maar hoe stellig ik ook was het overkomt je gewoon.
Als die kleine nog zo klein is ga je niet uitgebreid boven spelen in zijn kamer. Het is veel efficiënter om zelf ondertussen de aardappels te schillen en je kleine dreumes in de woonkamer heen en weer te zien rennen. Af en toe een brul vanuit de keuken dat iets niet mag of hij moet oppassen. What was i thinking, alleen maar boven spelen.
Zo hebben we nog een mooie.
Ik vertikte het om mijn kind een telefoon of tablet als afleiding te geven. Niet zo jong in ieder geval. Wil voorkomen dat er barsten in mijn scherm komen door onzorgvuldigheid van een klein kindje. Maar ik wil ook de kleune stimuleren om de omgeving te ontdekken en niet alleen maar het kleine rechthoekige schermpje. Ja ookal heb je dan de wereld aan je voeten.
Eigen speelgoed gaat mee en we willen interactie met onze kleine, maar ja dan heb je grote zus. Die zit beneden op een iphone en ging wat dierengeluidjes afspelen. Dyordan vond het zo interessant dat hij er zelfs een paar keer om vroeg. En toen kwam woezel en pip voorbij. Dyordan probeert al wat te swipen en af en toe te bellen met de telefoon. "Hallo" roept hij naar een woezel en pip video terwijl hij de telefoon aan zijn oren legt.
En toen kwam het. Dyo wilde bij mama kijken naar woezel en pip.
Ik zei dat Dyordan mijn telefoon niet zou krijgen en dat ik woezel en pip op de tv zou aanzetten.
Natuurlijk was dit niet interessant genoeg. Hij wilde lekker op de bank met zijn pip in de hoek nestelen en het filmpje op zijn schoot afdraaien.
Ik ging overstag. Ik heb geen ruggengraat, dat is duidelijk. En zo zat Dyordan in kleermaakzit op de bank met een tablet waar het aanstekelijke muziekje van Woezel en Pip uit de speakers galmde.
Een big smile van oor tot oor.
Nou heb het bijna 2 jaar vol gehouden maar ook hier heb ik mijn voorgenomen plan in de prullenbak gedeponeerd.
Zo zouden we hem nooit bij ons in bed nemen. Ik was ervan overtuigd, hoe klein ook, dat kinderen in hun eigen bed horen te slapen.
Maar o wat is het fijn als je kindje zich niet lekker voelt om zijn veels te warme lijfje tegen je aan te voelen. Je hebt het gevoel dat je een beetje pijn van hem weg kunt nemen en hem geborgenheid kan geven.
Soms is het gewoon fijn om die kleine bij je te laten liggen om zelf geen slapeloze nacht te hebben. Want standvastig de jongeman in zijn bedje leggen en vervolgens huilen tot hij geen tranen meer over heeft, is ook niet de ideale oplossing.
Ja noem het zwak of i told you so. Maar wat was ik naïef voor de geboorte. Natúúrlijk is het normaal om je meest waardevolste geschenk te koesteren en bij je te nemen als hij dat nodig heeft.
Nu hij kan praten maakt hij het soms zelf wel eens duidelijk.
Huilen en huilen en dan de woorden "mama slapen".
Ik vraag dan meestal nog even een bevestiging. "Wil je bij mama slapen?" En krijg dan, in combinatie met zijn puppy oogjes, armen omhoog om te tillen, een zielige "Ok" terug.
Ach moppie kom maar! Stiekem geniet mama er ook wel van. Lekker kroelen met haar poepedrollescheetje.
Ja hij is papa's pikkie, Felicia's boefje en mama's poepedrollescheetje. Wat hij overigens weleens probeert te zeggen. Heel aandoenlijk.
Over pikkies gesproken. Hij weet al waar veel lichaamsdelen zitten. Zo komt hij weleens naar mama en wijst mijn zogenaamde piemel aan.
"Neeee gekkie, mama's hebben geen piemel."
En zo komt het moment dat we hem het verschil tussen een man en vrouw willen uitleggen.
"Papa, Dyordan en opa zijn jongens of mannen. Zij hebben een piemel"
"Mama, Felicia en oma zijn meisjes of vrouwen. Zij hebben een tutje."
"Opa, tutje?"
"Nee toch! Opa is een man en heeft net als jij een piemel"
"Oma piemel?"
"Nee toch! Oma is een vrouw en heeft een tutje."
"Oké.... Oma piemel?" Besluit hij en begint te schaterlachen.
Ook zei ik voor de geboorte dat ik onze woonkamer beneden niet zou overladen met speelgoed. Een paar spulletjes en de rest is boven in de kinderkamer.
Kom op, onze woonkamer is al niet groot, dat moet redelijk zen blijven.
Maar hoe stellig ik ook was het overkomt je gewoon.
Als die kleine nog zo klein is ga je niet uitgebreid boven spelen in zijn kamer. Het is veel efficiënter om zelf ondertussen de aardappels te schillen en je kleine dreumes in de woonkamer heen en weer te zien rennen. Af en toe een brul vanuit de keuken dat iets niet mag of hij moet oppassen. What was i thinking, alleen maar boven spelen.
Zo hebben we nog een mooie.
Ik vertikte het om mijn kind een telefoon of tablet als afleiding te geven. Niet zo jong in ieder geval. Wil voorkomen dat er barsten in mijn scherm komen door onzorgvuldigheid van een klein kindje. Maar ik wil ook de kleune stimuleren om de omgeving te ontdekken en niet alleen maar het kleine rechthoekige schermpje. Ja ookal heb je dan de wereld aan je voeten.
Eigen speelgoed gaat mee en we willen interactie met onze kleine, maar ja dan heb je grote zus. Die zit beneden op een iphone en ging wat dierengeluidjes afspelen. Dyordan vond het zo interessant dat hij er zelfs een paar keer om vroeg. En toen kwam woezel en pip voorbij. Dyordan probeert al wat te swipen en af en toe te bellen met de telefoon. "Hallo" roept hij naar een woezel en pip video terwijl hij de telefoon aan zijn oren legt.
En toen kwam het. Dyo wilde bij mama kijken naar woezel en pip.
Ik zei dat Dyordan mijn telefoon niet zou krijgen en dat ik woezel en pip op de tv zou aanzetten.
Natuurlijk was dit niet interessant genoeg. Hij wilde lekker op de bank met zijn pip in de hoek nestelen en het filmpje op zijn schoot afdraaien.
Ik ging overstag. Ik heb geen ruggengraat, dat is duidelijk. En zo zat Dyordan in kleermaakzit op de bank met een tablet waar het aanstekelijke muziekje van Woezel en Pip uit de speakers galmde.
Een big smile van oor tot oor.
Nou heb het bijna 2 jaar vol gehouden maar ook hier heb ik mijn voorgenomen plan in de prullenbak gedeponeerd.
Reacties
Een reactie posten