B L O G • // Meisje groot, bananenbrood

Felicia is 13 inmiddels. Als je haar ziet is ze een echte dame, of zeg maar gerust vrouw.
Het is dat papa haar nog verbiedt om make-up naar school te dragen, maar haar steeds volwassener wordende verschijning laat ons hart soms even vasthouden. Soms heeft ze nog van die buien, dan trekt ze lekker een veels te kleine Olaf of Stitch onesie aan. Of een grappige stitch trui die echt weer voor een meisje is in plaats van voor een vrouw.
Wij vinden de ontkenning van ouder worden soms best fijn.

Thuis kan ze gelukkig haar zelf zijn. En zo gebeurt het dat ze vieze iehhhh bekken trekt, als ik een van mijn bakprobeersels voor haar neus houd.
"Hier, proef, dat is lekker. Ik heb bananenbrood gemaakt."
Felies kijkt van mij naar het stukje wat ik haar probeer aan te reiken. Ze kijkt weer op naar mij en ze trekt een bek alsof ik haar mee wil laten doen aan fear factor of Expeditie Robinson.
Ik hou het iets dichter bij. "Hier pak aan."
Ze begint te trappelen.
Lichtelijk taai ik af, ben gekrenkt in mijn trots. Damn dit is echt wel te hachelen, maar kan haar niet eens overhalen een stukje te proberen. Beetje ontdaan hap ik er een enorm stuk vanaf.
Probeer het nog eens, met een half vol mond, reik ik laatste stukje in mijn hand aan.
Ze geeft niet op, net als ik. Ze zegt "Dyordan, neem jij maar eerst een hapje." Maar omdat we Dyordan vanmiddag al hadden voorzien, en hij niet geamuseerd was van de structuur, wist ik welk tafereel ik nu zou zien als ik Dyo een stukje zou geven.

"Ach kom op Lies, je bent 13. Klein hapje proeven kan toch wel."
En toen kwam het briljante idee.
Als Felies bij ons is, laat ze altijd minimaal één keer de hond voor ons uit. Maar omdat ze dat geen reet aan vindt, ook zoiets als een echte puber dat overdreven kan acteren, zucht ze daar altijd enorm diep bij.
"Als jij dit stukje proeft en opeet, laat ik de hond uit."
Onderhandeling is begonnen.
"Maar als ik het niet lekker vind en uitspuug?"
"Als je het niet probeert of uitspuugd, blijft de oude situatie bestaan, jij laat dan gewoon de hond uit."
Je ziet haar denken, ze roept nog dat het niet eerlijk is, wat in heel veel gevallen een argument blijkt te zijn. Pakt het stukje aan. LEES: 1 hapje. En trekt een vies gezicht.
Ze vergelijkt het stukje brood nog met hondenvoer, lijkt op een gum, slijm, of weet ik veel waarmee ze op de proppen kwam.
Dacht ja joh het mag dan wel mijn eerste keer zijn dat ik dit bak, maar zo erg is het toch ook niet?

Ik zit vol spanning te kijken naar hoe ze hem toch in haar mond steekt. Ik kijk verwachtingsvol. De lange tanden, waarmee ze begon, veranderende in een glimlach.
"De structuur is raar, maar het is wel lekker!"
Ik slaakte een zucht. Hè goedgekeurd. Kijk Sid vond het al lekker, maar dat is geen maatstaf, liefde van de man gaat áltijd door de maag.
Maar shit hey, Felies vindt het lekker. Ze neemt nota bene nog twee goede plakken!

Ik kijk Sid aan, knipper nog net niet met mijn ogen. Nee dat is mijn laatste troef, maar omdat ik vandaag bh-loos door het huis paradeer met een echt dit-hoort-alleen-achter-gesloten-deuren-outfit aan, wel gedoucht hoor, vraag ik met mijn semi zielige stem
"Schatje wil jij de hond zo voor mij uitlaten?"